Maandelijks archief: januari 2017

Held

Lieve nicolette.
Ik wil je even het volgende laten weten. Mijn jongste van 8 jaar, zij heeft op school nu het thema redders en helden. Zij heeft bedacht om jullie verhaal over Danielle te gaan vertellen in de actuales. Dat jij toch wel als held wordt gezien door mijn kind omdat je team Danielle op hebt gericht en het verhaal over het gebruik van xtc door verteld.
Ik wilde je dat laten weten.
Heb je suggesties over info dan mag je me dat laten weten hoor.
Liefs.

Je bent jong en……………………….

Je bent jong en…….

Wie kent de kreet niet, je bent jong en je wilt wat………

Enige weken geleden werd ik met een stortvloed aan berichten gecontact over 2 meisjes van 11 en 12.
Beide hadden xtc geslikt en in het ziekenhuis beland.

Nu word ik vmo wakker en heb meerdere berichten ontvangen over een 14 jarige jongen die met harddrugs in het ziekenhuis belande.
Mensen zeggen mij 14!!!!

Aanstaande woensdag heb ik wederom een groep 8 presentatie.
Groep 8 is in de leeftijd van 12 jaar.

Waarom deze leeftijd nu al met xtc confronteren?
Nou dat doe je om bovenstaande voorbeelden te ondervangen.
Want sneller dan wij ouders denken krijgen onze kinderen xtc aangeboden.

Zie de jeugd in groep 8 als een Google schijf, deze is nog niet gevuld, maar wordt wel gevuld.
Jullie ouders vullen de schijf met jullie opvoeding, docenten vullen met informatie etc. Nu kom ik om een xtc bestandje te “plaatsen” het zet zich vast op de harde schijf.
Op het moment dat xtc “ingetikt” wordt plopt “stichting Team Danielle “op. De informatie uit de presentatie komt naar boven om het bestandje bewustwording te openen.

Wij hopen allemaal dat onze kinderen de juiste beslissingen in het leven maken.
Vanacht is het gezin van de 14 jarige jongen met een noodlanding met 2 benen in de werkelijkheid gezet.
Want hun kind had mogelijk ook jouw kind kunnen zijn…….

Nu hoor ik mensen denken:

14 jarige gaan niet uit
14 jarige doen dat niet
14 jarige poeh die van mij is zo braaf….

Anderen denken mogelijk:

Die zal wel uit een probleem gezin komen
Is niet goed opgevoed

Welkom in de moderne wereld, ik stel mij even voor:

Nicolette, 48, 4 kinderen allen zelfde opvoeding met normen en waarden.
Danielle overleed op 21 jarige leeftijd na het gebruik van xtc.

Zo heb ik helaas al veel ouders ontmoet die hun kind verloren aan xtc.

Dat had ook jouw kind kunnen zijn!
Want jij bent niets beter of minder dan ik! Jouw kind wordt ook geconfronteerd met gebruik en vele willen dat ook wel meemaken.
Dus praat er thuis over, voeg de kinderen toe op de pagina’s wijs ze er in ieder geval op. Ze gaan namelijk echt wel op de website kijken als jij er niet bent.
Www.teamdanielle.nl
Deel mijn berichten zodat zij het ook lezen.

Want de zin:

Xtc dat doet die van mij nie………t

Dat denk jij toch hopenlijk echt niet meer? Het kan ook jouw kind zijn………En weet je, dat is horror want zoals je weet heb ik die horror helaas meegemaakt.

Ik wens een ieder een mooie zondag.

Nicolette

Ps delen gaat niet vanaf de besloten pagina, dit kan wel vanaf de andere pagina.
https://m.facebook.com/story.php…

Als de dood een gezicht heeft…………………..

Als de dood een gezicht heeft.

Ik schreef van de week over de 24 jarige neef van mijn vriendin die die middag stierf aan de gevolgen van oa drugs.
Vanmiddag zie ik zijn foto, een lekker jong, getint koppie, oorbelletje in en een glimlach.
Ik hoorde dat hij het zijn ouders niet altijd even makkelijk had gemaakt en zijn eigen pad trok.
Dit herken ik wel van Danielle, zij trok ook haar eigen pad.
Als ik mijn zorgen uitsprak was het pffffffffffffffffffffffffffff mammmmmmmmmmm maak je niet zo druk.
Ik denk dat vele zich hierin zullen herkennen, veel van onze kinderen zullen dit zeggen.
Maar ook al maakte ik vrijwel alles bespreekbaar naar Danielle toe, voor haar was het te laat om dit naar mij te doen.
Ik hoorde na haar dood dat zij aangegeven had dat zij met mij over een aantal zaken wilde praten.
Helaas was dit te laat en wachtte de dood haar op om haar vervolgens zonder pardon mee te nemen.
Ik heb geen mogelijkheid meer gehad om met haar te praten, onze laatste woorden waren toen ik haar vroeg of zij wist wie ik was:

ja natuurlijk, mijn moeder……..dit was bijna onverstaanbaar maar ik verstond het.

Verder heb ik haar in de 2,5 dag dat zij nog leefde, alleen maar verteld hoeveel ik van haar hield en heb haar bedolven ons kusjes.

Als de dood een gezicht heeft, wat nou als jij dat de volgende keer bent, of jouw broer, zus, neef, nicht, buurjongen, buurmeisje, klasgenote het zijn?
Wil jij de volgende zijn?

Toen Danielle eergisteren een half jaar dood was, kreeg ik van een aantal van haar vriendinnen een apje, anderen zijn te druk met hun leven om te denken aan Danielle die dood is.

Wat ik veel terug hoor, het is zoveel wat er op team Danielle gepost wordt. Ja, dus……………je wordt geconfronteerd met?
En daar heb je eigenlijk geen zin in?
Nou, dan zet je de updates stop, of je haalt jezelf er gewoon uit, geen probleem.

Ik zal met team Danielle blijven posten, schrijven en scholen bezoeken. Maar waarom doe ik dit nou toch, want Danielle is en blijft dood.
Ik doe dit voor JULLIE!
Ik hoop dat jullie verder gaan nadenken, misschien andere keuzes gaan maken en lang en gelukkig mogen blijven leven.
Ik hoop dat jullie dit weer tegen jullie vrienden vertellen en zij weer tegen………….

Ik schreef net als de dood een gezicht heeft, jullie weten allemaal hoe mijn Danielle eruit zag.
Ook heb ik jullie over Tim verteld, zal ik jullie over Yoeri, Jovi, Renate en al die andere kinderen vertellen.
Want voor deze ouders heeft de dood een gezicht, zullen wij geen nieuwe herinneringen meer maken, hebben wij alleen nog herinneringen uit het verleden.

En ik vertel erover omdat de dood niet selectief is, er wordt geen rekening met jou gehouden omdat jij maandag een leuke date hebt of die leuke vakantie deze zomer hebt.
Danielle zou afgelopen zomer naar Mallorca zijn gegaan………het werd een enkele reis naar een hele andere bestemming.

Ik eindig met een quote

Xtc
Tot de dood ons scheidt……………….

 

Kusje van Daan.

 

 

 

Nicolette

foto van Nicolette Roze.foto van Nicolette Roze.foto van Nicolette Roze.
foto van Nicolette Roze.

Bewustwording xl

Zojuist loop ik naar de plaatselijke kroeg om een donatie spaarpot op te halen. De persoon die ik zou zien was al weg, bij het verlaten wordt er vanuit het restaurant naar mij gezwaaid, ik besluit na enige twijfel even naar binnen te lopen.
Binnen zie ik een lieve groep vrouwen waarvan ik een aantal sinds enige maanden ken, een aantal nieuwe vrouwen stelt zich aan mij voor.
Vrij snel krijg ik de vraag of die vrouw uit de telegraaf ben, ja dat ben ik.
De ene dame loopt geëmotioneerd van tafel, een andere volgt. Beide zeggen bij het verlaten dat zij xtc slikken en dat dit (ik) heel dichtbij kom. Enige tijd later komen beide weer binnen en vlak daarna vertrek ik weer. Ik zeg de dames allen gedag en spreek de ene dame nog even aan. Weet dat ik niemand veroordeel, ik ga niemand zeggen wat ze wel of niet moeten doen in het leven. Als jij wil slikken, dan moet je slikken, doe waar jij je fijn bij voelt. De dame verteld mij dat zij ook een dochter heeft en dat dit wel heel dichtbij komt. Omdat ik de eetlust niet wil bederven zeg ik dat ik geen details zal zeggen, maar wil wel nog zeggen dat ik hoop dat haar dochter haar moeder niet kwijt wil en moeder haar dochter vast niet. Ik zeg haar wel dat ik mijn allerliefste kwijt ben, mijn kind…………………………………………………………..
Ik loop naar mijn auto, pak hier een bandje uit en loop toch weer terug naar het restaurant waar ik de dame in kwestie het bandje aanbied. Met de woorden dat ze het bandje aan haar dochter gaat geven nemen wij afscheid.
Wel zeg ik haar dat ze het geld van een pilletje (3,50) volgende keer op de rekening van de stichting over kan maken, dan komt het heel goed terecht! De dame geeft aan dat er nog een 0 achter komt…….

Bewustwording, het is een woord met een grote betekenis.
Zie bewustwording als:

Een zaadje die je plant
Die je water moet geven
Die zonlicht nodig heeft
Die niet op de tocht moet staan
Die in alle rust onder de juiste omstandigheden gaat groeien
Die tot een plant uitgroeit
Maar wel nog steeds, water, licht en andere omstandigheden nodig heeft.

Met bewustwording is het niet anders.

Zoals iemand het vandaag omschreef:
Bij kinderen is de “google” zoekpagina nog niet vol
De zoekmachine gaat zich nu steeds meer vullen
Daar komt nu Stichting Team Danielle op geplaatst
Komt de xtc ook jouw leven binnen, dan vult de “zoekbalk” zich met Stichting Team Danielle.
De presentatie, de plaatjes, de foto.s,………..
Zo ook met de grotere onder ons
Je leest mijn verhalen, artikelen, ziet mijn tv dingen
Je wil het eigenlijk niet weten, maar slaat het toch op
Je gaat mij tegen komen
Ik blijk ook een gewoon mens die niet veroordeeld
Je gaat er toch nog een keer extra over nadenken
En wordt je bewust van dat wat je wel hebt………….
En beseft je mogelijk dat ook jij keuzes hebt in alle dingen die je doet, dus ook met xtc……………
Nogmaals ik ga jou niet zeggen wat je wel of niet moet doen

Nicolette

 

Lieve Tim

Lieve Tim,

 

Ik schrijf dit stukje over jou en onze familie aan Nicolette die een blog heeft over XTC-misbruik en omdat zij haar dochter ook aan xtc verloren heeft.

Tranen weer in mijn ogen nu, 3 jaar en 2 maanden na je dood, terwijl ik dit nu schrijf.

 

Ik herinner mij 19 oktober 2013 als de dag van gisteren.

Het was zaterdagochtend.

Ik was alleen thuis en stond nog bemodderd in de keuken na een barre mountainbiketocht met mijn fietsclub van 8.

Een fietsclub die nog bestaat maar ik ben alle vrienden daaruit verloren na je dood.

Vrienden waren dat. Zij konden daarna niet meer met mij omgaan en ik niet met hen.

Inmiddels wil ik geen vrienden meer en trek me op mezelf terug.

 

De deurbel ging en er stonden twee politieagenten voor de deur.

Ik lachte nog. Ik zei:” Heb ik te hard gefietst”.

Al snel kreeg ik het bericht van je ongeval.

Naar later bleek was je vanuit Breda, waar je toen in opleiding was tot chirurg/uroloog, naar je broer gegaan in Amsterda naar ADE. Ik wist toen niet eens dat dat bestond, laat staan dat jij als nuchter type, daar iets aan vond.

Het bleek achteraf de tweede of derde keer te zijn dat je hier heen ging.

Omdat je niet zo makkelijk loskomt heb je daar een pilletje, of misschien wel twee genomen.

‘Smorgens om 11 uur op de bus, later trein gestapt naar Geldrop. Een niet verzonden appje op je gsm liet zien dat je naar ons onderweg was.

Maar je nam de verkeerde bus naar het station en belandde op station Bijlmermeer en moest daar 30 minuten wachten voor een aansluiting naar CS.

Het was een leeg station. Je werd boos en ongeduldig.

Je kreeg het warm, trok al je kleren uit op je ondergoed na, stopte alles netjes in je rugzak en wilde over de veel te lage reling springen om naar het water te gaan dat verderop zichtbaar leek.

Schande ook dat op zo’n plaats zo’n lage reling is.

Echter je schatte het verkeerd in. 2 meter doorgelopen en je was op het grastalud gekomen en we hadden het allemaal nooit geweten.

Maar je schatte het verkeerd in en sprong te vroeg en belandde op de straat 6 meter lager op je hoofd.

Ik heb je lieve gezicht nooit meer mogen zien, want dat was te confronterend en onherkenbaar.

We hebben afscheid mogen nemen van een mummie. Aan een knobbel aan je voet heb ik definitief pas aanvaard dat jij het was. Ik kon het niet geloven.

 

Wat er daarna met ons gezin gebeurd is, is onbeschrijflijk. Ik schrijf al 3 jaar in mijn dagboek alleen aan jou, omdat ik dan meen contact te hebben. Na 2 jaar ben ik gestopt met dagelijks huilen.

Ik merk dat ik te veel de ik-vorm gebruik maar het geldt ook allemaal voor je moeder.

Mijn dagboek heeft een enorme omvang gekregen.

 

Jouw dood, jouw onverstandige XTC gebruik (uit politierapport in bloed allerlei zooi aangetroffen van mogelijk vervuilde tablet) heeft ons niet sterker gemaakt.

Je was toch arts? Die zouden beter moeten weten, althans over pilletjes van onbekende origine?

Ons gezin van 4, met aanhang en jou er nog bij rekenend 8, is uit elkaar gevallen.

De vriendinnen zijn uiteindelijk bij jullie weggegaan.

Mamma en ik hebben meer problemen dan ooit en jullie jongens hebben het er nog steeds erg moeilijk mee. Ook kwam het de sfeer tussen ons 4 overgeblevenen niet ten goede, maar dat tij lijkt gekeerd na 2 jaar.

Het valt mij wel op dat jullie zo weinig naar Tim’s graf gaan achter in onze tuin, maar ik begrijp het. De confrontatie en herinnering vermijden?

 

Ik ben nu 3 jaar met pensioen, ben al mijn vrienden kwijt, deels door eigen schuld, zelfmedelijden, slachtofferrol, depressie of wat ook de oorzaak.

Wat zulke mooie jaren hadden kunnen zijn is nu verstoord door één domme actie.

Soms ben ik boos op je maar dan heb ik direct zo’n spijt.

Ik verlang naar de dood nu. Morgen niet wakker worden zou voor mij het mooiste zijn.

Niet voor je 2 broers en je moeder.

Daarom heb ik de destijds door mij overwogen suïcide niet durven plegen.

Vaak zit er een roodborstje in onze tuin en eenmaal kwam hij op mijn vinger zitten toen ik ‘smorgens bedroefd nog in mijn slaaptruitje op mijn terras zat. Hij bleef zelfs zitten toen ik naar binnen ging.

Ik had een truitje aan met TIM erop. Dan ga je wel denken, zelfs als ongelovige.

 

 

Als je kind overlijdt, sterft niet alleen hij of zij. Het hele gezin moet wel erg sterk in haar schoenen staan om dit te overleven.

Na 2 jaar begon dat pas wat te normaliseren.

En we waren zo ontzettend hecht. En zie hoe fragiel het bleek te zijn.

 

En zo zou ik nog uren door kunnen en willen typen maar ik moet bij de les blijven.

De les dat XTC-gebruik zo vreselijk onverstandig is.

Louche handelaren, wat zit erin en waarom niet gewoon 5 biertjes, dan kun je stoppen wanneer je wilt. Een pilletje is irreversibel en met onvoorspelbaar effect.

 

Er zijn veel meer sterfgevallen tgv XTC dan de statistieken aantonen.

Ik zei het al langer, Nicolette schreef er zojuist over.

Want jouw overlijden heeft als officiële doodsoorzaak SUICIDE gekregen omdat er geen relatie is gelegd met de XTC gezien het tijdsstip van de fatale sprong.

Of omdat de politie en de overheid er maar vanaf willen zijn met een makkelijke oorzaak.

Nee de justitie knijpt ook een oogje toe.

Ik neem dat hen zeer kwalijk.

 

Ik stuur dit verhaal naar Nicolette die ermee mag doen wat ze wil.

Ook mijn naam Tom Jansen Geldrop mag erin genoemd worden. Graag zelfs.

Lieve Daan

Lieve Daan,

toen je hoorde dat je nog een zusje kreeg, was jij het vrolijkste meisje van de wereld. Vanaf het moment dat ik er was waren we niet meer te breken. Je knipte me navelstreng door en toen begon alles. Als er iets met me was was jij degene die vroeg; Ils wat is er? Of; Mvr Koopen waarom doe je zo. En jij wad degene bij wie ik echt mezelf kon zijn, ik hoefde me nergens voor te schamen, gek waren we toch wel! Je beschorm me, in Italië toen we vielen samen, in Spanje bij de zee…. ik was belangrijk voor je, netzoals Maaike & Wessel. Je zusjes en broertje stonden op 1 voor je. Vandaar je tattoo. Ik ben je dankbaar dat je me 2e moeder bent geweest deze 14 jaar & 19 dagen. Maar ik ben je nog veel dankbaarder dat ik zoveel dingen in me leven heb meegemaakt samen met jou. Zonder jou was ik nooit geweest hoe&wie ik nu ben. Je bent zo sterk geweest in je leven, altijd…. iedereen kan van jou leren, ook van je fouten. Je had mijn voorbeeld moeten blijven, niet het voorbeeld van de gevaren van XTC. Je had er voor ons allemaal moeten blijven. Je had niet hoeven te verliezen, maar je hebt gevochten, zoals je altijd deed. Ik je al 141 dagen niet meer levend gezien. Ik heb je al 135 dagen niet meer gezien… elke snapchat die ik maak kom bij jou nog binnen. ik mis je, jij bent degene die me elke dag sterk houd, je bent degene die me elke dag een lach op me gezicht geeft, maar ook elke dag laat huilen. Dag in, dag uit.

Ik hou van je en ik zal je nooit vergeten, kusje van mij  

15400427_709065575935508_2490068929242169422_n-415541136_709065522602180_5842587889620893612_n-1 15400953_709065525935513_8312022829865368295_n-2?15541509_709065605935505_355874191742089224_n-515380676_709065565935509_4574681834727539551_n-3

In de bloei van mijn rouw

In de bloei van mijn rouw…..

Rouwen is vergelijkbaar met een zaadje dat je plant.
Je stopt het in de grond, voedt het en het groeit.
Rouw groeit ook, maar het kan als je het niet goed verzorgd verwilderen.

Mensen vragen zich af hoe dat nou voelt, rouwem……
Misselijkheid, gevoel van nervositeit, angst, pijn, dat is wat ik voel.

Diana heeft mij vandaag middenin de periode van rouw geportretteerd.
Achter een deken van mist is de zon hard zijn best aan het doen om door de breken.

Al deze facetten zie je terug in de foto’s.

Letterlijk zie je mij, in de kou met een deken van mist, gevolgd door een zon die tracht door te breken.

De foto met het as vind ik erg mooi geworden. De symboliek van het gesloten hart van Danielle, de andere harten nog open (andere kinderen) en het as dat nog een letterlijk bewijs van haar aanwezigheid is.

Rouwen is topsport, en dat kan je alleen met de juiste mensen om je heen, de juiste voeding en voldoende rust.

 rouw-2rouw-1

Lief kind

Lief kind,

Hoe is het met je?
Al bijna 5 maanden zien of horen we elkaar al niet meer.
Je wordt gemist lieverd, heel erg.

De kerstboom staat en is mooi roze.

Je zussen doen erg hun best, school, baantjes etc.
Je broer heeft het erg moeilijk, is niet zo.n prater, van wie zou hij dat nu toch hebben c:
De hondjes luisteren nog steeds even goed……..hoor ik jou nu lachen ?.

Ik zag op je oude werk de kerst foto’s en moest eraan denken dat jij daar vorig jaar ook stond.

Heb je nog bekenden gezien? Dat zijn misschien gekke vragen, maar wat ben ik daar benieuwd naar.

Oma viert vanavond haar 80 jarige verjaardag, zal ik haar een kus geven?

En hoe doen we dat nou dinsdag?
48 word ik, en je was er 21 jaar bij.
De kaart van vorig jaar hebben we bij jouw tafeltje neergezet.

Gelukkig heb ik je altijd gezegd hoeveel ik van je houd, vergeet dat nooit!

Ik blijf mij hard maken om anderen te waarschuwen, hoe moe ik soms ook ben.
Want vele denken dat mijn missie wel overwaait, jij kent mij hė, er waait niets over.

Ik blijf je in gedachtes kusjes geven en denk nog vaak aan ons terug.

Ik hou van jou xxx Mama

Tamara

Lieve vriendin,

Dinsdagochtend 26 juli 2016. Deze dag kan ik mij herinneren als de dag van gisteren… Deze dag staat geschreven in mijn hart.

Maandagavond om half 6 hoorde ik dat het niet goed met je ging. Direct besloot ik om de volgende dag vrij te nemen, in de hoop dat het allemaal goed zou komen en dat ik naar je toe kon. Ik ben de rest van de avond/nacht nergens anders meer mee bezig geweest.

Dinsdagochtend 26 juli 2016 rond half 9 kreeg ik goed nieuws, er was een donor! Danny en ik besloten toen samen dat hij toch naar zijn werk kon gaan en ik kon hem bellen wanneer er iets was (verder was ik alleen, want we pasten op een huisje). Een uur lang heb ik in bed gelegen, liggen draaien en bedenken wat ik die dag moest gaan doen.

Dinsdagochtend 26 juli 2016 een paar minuten voor half 10, nog geen uur na het goede bericht. Ik zat op het randje van mijn bed toen ik het slechte nieuws hoorde… Je zou het niet halen…
Alles ging door mij heen. Ik was boos, verdrietig, ik begreep het niet. Ik stortte even helemaal in.
Direct heb ik Danny gebeld (die net op z’n werk was) dat hij naar huis moest komen. Ik hoefde niet veel te zeggen, want bij het opnemen kon hij het al horen aan mijn huil. Ik kreeg het niet voor elkaar het uit m’n strot te krijgen.
In de tijd tussen het telefoontje en dat hij thuis was, was ik alleen. Ik heb gehuild als een gek, gevloekt, geschreeuwd, waarom!? Hoe heeft dit kunnen gebeuren?

Dinsdagmiddag 26 juli 2016. Danny moest helaas terug naar zijn werk en ik had Marloes gebeld of ze de dag bij mij wilde zijn. Samen zijn we op mijn verzoek die middag naar het strand gegaan. Ik had het gevoel dat dat mij zou helpen die dag. En dat was ook zo.
Ik heb het die middag veel over je gehad met Marloes. Over alle herinneren die ik aan je heb, alles wat we hebben meegemaakt, hoe bijzonder jij voor mij was. Helaas kwam toen ook ter sprake hoe onze vriendschap stuk gelopen is toen der tijd. Ik ben die dag (niet alleen die dag) boos geweest dat dat zo gegaan is en dat ik het nooit recht gezet heb met je. Ik heb altijd gehoopt (en dat gevoel had ik ook echt) dat we elkaar weer zouden vinden en dat het dan zou zijn zoals het was. Dat we dan weer de vriendinnen zouden zijn die we waren. Helaas heb ik dat dus nooit waar mogen maken. Marloes vertelde mij die dag dat zij jou tegengekomen was een tijdje daarvoor en dat jij haar vertelde dat het wel weer goed zou komen tussen ons. Dat heeft mij wel goed gedaan.

Donderdagavond 28 juli 2016. Deze avond nam ik afscheid van jou. Ik ben jouw mama ontzettend dankbaar dat zij mij hierbij heeft geholpen en van zoiets verschrikkelijks iets heel moois gemaakt heeft. Samen met jouw gezin (die voor mij als eigen voelt) heb ik herinneringen opgehaald, gelachen, gehuild en veel geknuffeld. Dit is voor mij een heel belangrijk deel in het hele proces geweest.

Zondagavond 31 juli 2016. Samen met mijn moeder, die overgevlogen was vanuit Italië, heb ik jou nogmaals gedag gezegd. Ik ben heel blij dat ik dat toch nog samen met mama heb kunnen doen. Je lag al mooi in je velroze kist, met al die mooie bloemen en mensen om je heen. Ik denk dat ik je niet hoef te vertellen hoe geliefd je was.

Maandagmiddag 1 augustus 2016, 13.00 uur. Het moment van afscheid nemen en loslaten. Mama, Kenneth en ik hadden een mooie plek vrijwel vooraan. Het moment dat je binnenkomt in de kist barst ik in tranen uit. De avond daarvoor heb ik je nog zien liggen in die kist en was het vredig, maar nu ben ik weer boos, verdrietig en die onmacht… Kenneth houdt mij stevig vast en troost mij zo goed mogelijk. Dit was heel fijn.
Stuk voor stuk spraken jouw ouders, broertje en zusjes mooie verhalen over jou. Elke keer weer die tranen. Er worden mooie nummers afgespeeld terwijl er foto’s van jou verschijnen op beeldschermen. Wat hebben ze dat mooi gedaan.

Na alle mooie verhalen, liedjes en foto’s begint het laatste nummer te draaien en moet iedereen langzaam de zaal gaan verlaten. Omdat wij op 1 van de eerste rijen zitten, moeten we wachten tot iedereen van achteren langs jou gelopen is en de zaal verlaten heeft. Mijn hemel, wat waren dat veel mensen.
Ik zie het steeds dichterbij komen, het moment dat wij aan de beurt zijn en ik wordt steeds banger. Wij moeten aansluiten in de rij en lopen langzaam jouw kant op. Eenmaal bij jou stort ik in. Mama zegt mij jou nog een laatste kus te geven en dat doe ik. Ik geloof dat ik dat moment harder gehuild heb dan toen ik het slechte nieuws hoorde. Wat was dit kut. Godverdomme wat een kut moment.

Met z’n drieën komen we de andere ruimte binnen en zoek ik meteen de buitenlucht weer op. Ik moet bekennen dat het heel fijn was dat Kenneth zich op dat moment heel groot voor mij hield en er helemaal voor mij was. Zodra ik weer wat bijgekomen ben haalt hij wat te drinken voor mama en mij en daar staat Nikki. We pakken elkaar vast en weer komen de tranen. Samen hebben we het er even over.

We hebben wat gedronken, gesproken met anderen, een kaartje voor je geschreven en staan te wachten tot jouw ouders, broertje en zusjes de zaal binnenkomen. Er zijn veel mensen die daar op wachten en ze bij binnenkomst één voor één knuffelen, een hand geven en condoleren. Ik wacht geduldig en wanneer ik mijn kans zie geef ik je ouders een dikke knuffel.
Niet lang daarna zijn wij naar huis gegaan. Ik zet mama weer af op het vliegveld en ik rijd naar huis.

Dit was het dan. Vanaf nu moet ik het een plekje gaan geven, er mee leren leven. Ik doe mijn best het beste ervan te maken, maar er zijn ook dagen dat het even niet meer gaat.
Ik heb veel contact met je mama en probeer zo veel mogelijk voor de stichting te doen.
Ik denk elke dag aan je, onze foto staat op mijn nachtkastje en je hebt een mooie plekje op de sitetabel. Daar steek ik elke avond een kaars voor je aan en bij het uitblazen wens ik je weltrusten.

Lieve vriendin, weet dat ik je enorm mis. Ik hoop dat je ziet wat we allemaal doen om je te herdenken en hoe lief we je hebben.

Ik kan het niet afsluiten zonder te zeggen:
One day we’ll meer again. Ik hou van je ??

Hoe nu verder

Hoe nu verder……

Xtc …. hoe vaak zal ik dat woord nu al gebruikt hebben?

Xtc …. hoeveel mensen zullen dit nu al gebruikt hebben?

Xtc …. hoeveel mensen zullen dit nu nog gaan gebruiken?

Allemaal vragen waarvan de antwoorden niet te achterhalen vallen.

Een veel gestelde vraag was of ik wist / weet wie de dealer is……. ja dat weet ik. Vanaf het moment dat Danielle ih ziekenhuis kwam gingen mijn alarmbellen aan.
Ik ben iedere keer als ik in de familiekamer kwam gaan zoeken……binnen 1.5 uur wist ik het.
De persoon in kwestie heeft later tijdens het onderzoek toegegeven dat hij verkocht.
Helaas kan dit allemaal in Nederland……want ik kan niet bewijzen dat mijn kind van zijn pil doodgegaan is.
Feit is dat mijn kind er zelf voor koos een pil te nemen………….
De persoon in kwestie weet ook dat ik weet dat hij mijn dochter verkocht……….. Hij (en haar mede “vrienden”) mogen zelf mt de gedachte leven dat niemand ingreep en Danielle nu dood is.
Want echte vrienden, die zouden ingegrepen hebben en nu niet om hun eigen gedachtes schoon te praten de “verhalen” die er nu gaan vertellen.
Een leuke titel voor een nieuw blog, wat is vriendschap?

2016 ga ik afsluiten, lees 31 december het blad vrouw (Telegraaf) over mij, mijn gezin en mijn stichting.
Ook zal er die dag op vrouw TV een filmje komen, deze wordt woensdag a.s opgenomen.

11 januari geef ik mijn eerste school presentatie, deze wordt gefilmd voor hoop geloof en liefde welke op 24 januari 2017 1750 npo 1 uitgezonden zal worden.

Vele presentaties zullen volgen, allemaal met 1 doel, bewustwording!

2017 wordt een jaar met nieuwe uitdagingen, veel presentaties.

Tot ziens!

Nicolette

2016

2016

Ben ik een zwartkijker?

23 juli was de dag die alles, maar dan ook alles in mijn leven veranderde.
Dat 1e telefoontje, de autorit naar het ziekenhuis, alle beelden staan in mijn geheugen gegrift.

Je kind op deze manier aantreffen en zo te zien lijden, ik ga dat beeld nooit meer vergeten.

26 juli, ook zo een dag die nooit meer uit mijn geheugen gaat, mijn kind stierf.

1 augustus, de dag dat de crematie plaats vond…..

Alle dagen hierna tot aan nu zijn de nieuwe dagen uit ons leven.

Ben ik zwartkijker, nee zeker niet, maar dit viel bij mij niet onder de noemer pech, wel onder zwaar k@t.

Wat heeft 2016 mij nou gebracht?

Een geweldige herinnering aan het kind die mij mij moeder maakte, zij leerde mij dat het leven geleefd moet worden.
Haar manier was alleen te heftig, maar voor de tijd die ze had heeft ze geleefd.

Team Danielle is ontstaan, een stichting met warme mensen met eenzelfde missie, bewustwording!

Ik koester mijn dierbare vrienden die mijn verdriet mee dragen, familie die er altijd is, mijn gezin die geweldig hun best doen.

2016 was het jaar dat niets was wat het leek te zijn.

2017 staat te trappelen om te starten…

Voor de overgang van deze 2 jaren, morgen id bijlage van de telegraaf(vrouw)staat mijn verhaal.
Op vruw tv zal morgen een filmpje van team Danielle verschijnen.

11 januari geef ik op een grote scholengemeenschap mijn 1e presentatie.

24 januari om 1750 npo 1 het programma hoop geloof en liefde over team Danielle.

2017 wordt een jaar met een hoop nieuwe dingen.

Wij gaan verder met ons leven, maar moeten erg wennen aan onze nieuwe samenstelling.

Dank jullie voor alle lieve berichtjes afgelopen jaar.

Veel liefs

Nicolette

31/12 De laatste keer

De laatste keer…..

Een paar uur voor het verstrijken van het jaar 2016.
Over een paar uur is er nog meer verleden tijd, jij bent dan vorig jaar voor het laatst gezien……..vorig jaar klinkt nog langer dan het nu op dit moment al is.

De laatste keer dat we elkaar zagen was het juli, het is nu op een paar uur na januari.

De laatste keer was het hier gezellig druk, verjaardag van je zussen en een verjaardag zoals wij verjaardagen vierde.

De laatste keer dat wij elkaar apte was voordat je in het ziekenhuis belande, smiddags vroeg je nog wat er met je broer was?

De laatste keer dat ik je stem hoorde was toen ik je de volgende dag vroeg of je wist wie ik was? Ja natuurlijk mijn moeder mompelde je.

De laatste keer dat je je ogen deed was maandag avond toen Ilse je in je oor fluisterde dat ze er was.

De laatste keer dat je adem haalde was dinsdag 1139.

De laatste keer dat ik je zag was 1 augustus.

De laatste keer dat dat ik aan je dacht, ieder moment van de dag.

Ik mis je ieder moment van de dag, ze zeggen dat dat pijnlijke gevoel minder wordt………..
Ik mis je stem, je lawaai, je arm om mij heen met de tekst HE MOETTIE

De laatste keer, want er is niet altijd een volgende keer………….

Mama

Je bent jong en………………………………..

Je bent jong en…………………….

Gisteren plaatste ik het stukje over de 2 meisjes die mogelijk xtc hadden geslikt.
Ik heb zowel gisteren als vandaag bijgehouden wat “wij”hier nou eigenlijk van vinden.

Jezus wat ben ik hiervan geschrokken, het lijkt wel of een ieder nu de wijsheid in pacht heeft.
Een ieder heeft een mening over het gebruik van xtc, is de bewustwording nu aanwezig?

De media heeft iets gemeld en heel Nederland weet hoe hij of zij het op zou lossen.

Wat geweldig dat het jullie allemaal NIET overkomt, maar wat als het jullie kind nou zou zijn?
En het overkomt je als ouders?
Wat nou als wij gewoon niet weten hoe het zit?

En ja, we weten allemaal dat we niet van straat moeten/mogen eten.
En nee, onze kinderen zouden dit echt niet doen…………………….. welkom op de site van team Danielle.

Team Danielle geeft ook voorlichting aan groep 8, en dat is niet om uit te leggen dat je niet van de straat moet of mag eten.
Nee dat is om uit te leggen dat drugs geen snoep is!
Dat je jezelf nooit wijs moet laten maken dat het geen kwaad kan.

Team Danielle geeft ook voorlichting op middelbare scholen.
Dit is niet om uit te leggen dat je niet van de straat moet of mag eten.
Nee dit is om uit te leggen dat drugs niet iets is om mee te spotten.

Team Danielle geeft ook voorlichting op hogere scholen.
Je zou kunnen bedenken dat je hier niets mee uit hoeft te leggen.
Nee deze leeftijd zou een leeftijd moeten zijn dat je weet wat je doet.
…………………………………………Nou nee, dat weten ze niet!

Team Danielle geeft ook voorlichting aan ouders, want die weten het echt heeeeeeeeeeeeel goed als ik de laatste 24 uur lees wat er geschreven wordt.
Het ligt aan normen en waarden, respect, opvoeding en wat al niet meer.

Ik ben Nicolette, ik ben de moeder van Danielle en nog 3 kanjers. Daniele overleed op 26 juli aan de gevolgen van xtc.
Wil je nu dan zeggen dat ik mijn opvoeding niet goed heb gedaan, dat ik, dat ik, dat ik?
Ik ben zeer kritisch op mijzelf, en zou werkelijk niet weten hoe ik het anders had kunnen oplossen.
Mijn kind slikte net als de rest van Nederland XTC, en nee ik wist het NIET.
En ja, ik heb mijn kind normen en waardes meegegeven, gewoon een lekker wijf met een bekkie waar je u tegen zei.
Hard werken, school enz enz.

Nee, niet gaan beginnen over dat er meer doden in het verkeer vallen, want daar gaat het niet over.
Het gaat over bewustwording, weten wat je doet.
Als je dat bezit, dan ben je een eind op weg naar de goede weg.

Wat je jezelf misschien eens af moet vragen is hoe de xtc daar kwam waar het was. Hoe deze kinderen hieraan kwamen?

Misschien is het een eye opener voor jou!
Want wat nou als het jou kind was……………………………….
En jouw kind ligt nu in een kunstmatige slaap, is dan dan eigen schuld dikke bult?

Ik heb al eerder geschreven hoe ik mijn kind in het ziekenhuis aantrof, helaas weet ik hoe deze ouders zich voelen, machteloos, gewoon machteloos.

Dus hoe kan je nou kinderen van 12 veroordelen terwijl je het zelf ook niet weet?

XTC, dat doet die van mij nie………………………………………..t.

Nicolette

Cijfers en letters

Cijfers en letters,

We zijn er dol op, getallen die ons vertellen hoe zaken er uit zien.
Xtc slachtoffers zijn ook getallen, maar wat zeggen die getallen nu eigenlijk?
De mensen die voor zijn, zeggen dan: Ja, er vallen meer slachtoffers door alcohol, kijk maar op de site van……….
En ja hoor daar staan de prachtige cijfers.

Maar wat nu als niet alles in cijfers opgenomen wordt?

Ik heb het nu over de groep mensen die onder invloed van xtc zijn gestorven. Niet door de xtc, maar door de invloed van xtc dood zijn gegaan.
De afgelopen weken hoor ik 3 verhalen waarvan 2 keer (van verschillende mensen) het verhaal dat hun kind onder invloed van xtc onder de trein is gekomen. Ook hoor ik van een iemand die xtc had gebruikt na een groot feest, wilde afkoelen en van een viaduct afsprong ipv in het water………

Deze groep wordt niet in de cijfers meegenomen, maar deze groep is zeer zeker aanwezig.

Deze achtergebleven ouders worden niet erkend in de strijd die zij voeren. De dood van hun kind wordt afgedaan als een suïcidale handeling. Zij staan dus niet in de cijfers van xtc doden.

Cijfers zeggen dus niet alles, feiten wel, en dat houdt in dat er meer doden door het gebruik van xtc zijn dan de cijfers ons doen geloven.

Nicolette