Maandelijks archief: augustus 2019

Barry

 

Afgelopen week werd ik ge contact door Irma, haar broer overleed ook met xtc in zijn lijf.
3 juli 2010…. prachtige mooie zomervakantie…. Nederland voetbal EK werd gespeeld. Rond de klok van 19.00 zie ik ( zus ) Barry rijden op zijn scooter. Ik reed in de auto… over en weer getoeter en gezwaai naar elkaar. Waarop ik Barry bel om te vragen waar hij de voetbal wedstrijd gaat kijken. Hij zei ik weet het nog niet… denk bij vrienden.
Ik heb hem gezegd waar ik ging kijken, bij vrienden in de tuin en dat hij ook kon komen mocht hij dat willen. Is goed zus ik zie wel even……. nooit gedacht dat dat zijn laatste woorden waren tegen mij.
Die avond was ik rond 01.00 thuis en ben naar bed gegaan.
Ik werd die ochtend wakker van gebel aan de voordeur om 06.00 uur… ik dacht jesus wat is dit nou… keek uit het raam en zag 2 mannen voor de deur staan waarop ik nog zei wat is dit allemaal zo vroeg op zondag ochtend…. de heren vroegen of ik Irma was.. ik zei ja dat klopt en of ik even naar beneden wilde komen.
Heren melden dat zij van de recherche zijn en lieten hun passen zien. Ik schrok op dat moment… dacht jeetje is Barry opgepakt of iets aangezien alleen Barry nog niet thuis was gekomen. Ik ging er van uit dat hij bij zijn vrienden was blijven slapen.
We zijn naar binnen gegaan en de mannen namen plaats op de bank. Ik ondertussen trillend in de woonkamer.. of ik wilde gaan zitten… toen werd er verteld dat Barry helaas door een noodlottig ongeval was overleden. Vanaf dat moment weet ik alleen nog dat ik keihard heb staan schreeuwen dat dat niet kon…. stuk daarna ben ik compleet kwijt.
Onze moeder was in maart 4 maanden voor Barry zijn dood overleden aan kanker.
Een ander recherche team is naar onze vader gegaan ( ouders gescheiden ) om dezelfde melding te doen waarop papa meteen naar mij is gekomen.
Recherche vertelde ons dat we vanaf 11 uur in het mortuarium mochten komen.
Daar aangekomen lag Barry op een brancard onder een wit laken…. ik kon mijn ogen niet geloven. Mijn moeder kwijt en nu ook mijn broertje. Mijn broertje waar ik zo ontzettend gek op was… 4 handen op 1 buik… weg gewoon weg.
Ik begreep niet wat er was gebeurt….
Nadat we Barry gezien hadden mochten we in gesprek met degene van het mortuarium die Barry heeft onderzocht.
Mijn vader was helemaal in een roes… zei niets meer….. ik daarin tegen had heel veel vragen. Wat is er gebeurt…. waarom Barry… wat heeft zich er die nacht afgespeeld.
Wat al snel duidelijk was is dat Barry en zijn vrienden drugs hadden gebruikt. Waar ik al bang voor was aangezien ik wist dat er een aantal drugs gebruikte…
Barry slikte wel eens een pilletje maar alleen op grote feesten… dacht ik….
Wat er gebeurt bleek te zijn is dat Barry onwel is geworden op het moment dat hij naar het toilet ging. Helaas tegen een deur aan gevallen waar glas in zat… zijn slagader en luchtpijp waren direct doorgesneden door het brekende glas. Binnen een paar sec was Barry overleden.
Zijn vrienden die erbij waren, zijn na het ongeluk direct mee genomen voor verhoor. Allen hebben zij verklaart dat hij zich niet lekker voelde en flauw viel… door het raam heen.
Drank was nauwelijks in het spel. Misschien 3 a 4 biertjes op en verder niets.
Mijn vader en ik hebben 3 weken na overlijden een gesprek gehad met de officier van justitie. Al onze vragen konden we stellen.
Ik wilde precies weten wat er in Barry zijn bloed was gevonden.
Een grote hoeveelheid MDMA… die hoeveelheid kwam niet overeen met 2 XTC pilletjes…. maar aangezien zij allen hetzelfde verklaard hadden, werd er vanuit gegaan dat dat de waarheid was…. en de pillen dus veel te veel MDMA bevatte.
Barry zat na het overlijden van onze moeder uiteraard niet goed in zijn vel. Miste mama vreselijk…. at niet heel best…. de gehele rompslomp van het huis waar wij woonden met onze moeder wat leeg gehaald moest worden en wij eigenlijk geen nieuw huis zouden krijgen…. zat Bar ontzettend mee. Dit allemaal…. en dan op een snikhete dag… niet gegeten… er was geen voedsel gevonden in zijn maag… in combinatie met pillen is totaal verkeerd uitgepakt.
Ik heb jaren lang met boosheid gezeten.
Onvoorstelbaar vond ik het… en nog trouwens!!! Begrijpen doe ik het niet!!
Boosheid is nu voorbij… maar het verdriet blijft altijd!
Lieve Nicolette ik heb enorm veel respect voor jou…. hoe je je inzet nadat je je dochter bent verloren.
Het is vreselijk.
Ik ben nu bijna 10 jaar verder… er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan Barry denk.
Ik wens jou en je gezin het allerbeste. En hou vol met wat je bezig bent! Hopelijk gaan mensen beseffen dat het heel verkeerd af kan lopen 😓
Liefs Irma

 

 

 

Presentatie agenda

Regelmatig geef ik presentaties door heel Nederland, deze zijn vaak op scholen, maar ook openbare gelegenheden.
Ook worden er door mij avonden georganiseerd op een nader te bepalen locatie.

U kunt mij ook uitnodigen om een presentatie in uw woonplaats te geven, kijk hiervoor bij presentaties.

Voor de maanden:

  • Augustus 2019
  • September 2019
  • Oktober 2019
  • November 2019
  • December 2019

is het niet mogelijk om presentaties voor scholen te boeken, wel geef in deze periode besloten presentaties.

Mochten er presentaties zijn die u bij zou kunnen wonen, dan vermeld ik dit op deze pagina.

Knalroze

Dat was de kleur van jouw kist, je had mij twee maanden voor jouw overlijden toen wij samen op een uitvaart waren nog lachend toegefluisterd dat als jij ooit zou overlijden jij een roze kist wilde.
Twee maanden later op 29 juli hebben wij jou gekist…..in een knalroze kist.
Jouw zussen droegen op 1 augustus tijdens de uitvaart knalroze jasjes, ikzelf een knalroze lint.
De uitvaart….wat een verschrikkelijke verdrietige dag, Ilse die haar allesie achter moest laten, Maaike die zich zo dapper door de dag heen werkte.
Wessel die zijn grote zus zo stil en koud zo vreselijk eng vond….
Nu…..de kleur van de stichting….roze!
Zelfs mijn fb achternaam is…….
Zo starte ons week felblauw, werd gitzwart om vervolgens roze te eindigen.
Helaas was dit alleen de kleur want eronder is het zwarter dan zwart.

 

 

Gitzwart

26 juli 2016 de dag waarin wij tussen hoop en vrees leefde.
0200 er is hoop op leven.
0600 ze wordt nu geopereerd.
0830 mijn telefoon gaat “sorry mevrouw, er is geen enkele kwaliteit van leven meer” ik weet nog waar ik stond, hoe rustig ik bleef,wat ik tegen mijn man zei.
Nadat ik de kinderen naar beneden had gehaald om ze te vertellen wat er ging gebeuren snelde wij ons naar het ziekenhuis.
Bij het naar binnen lopen besefte ik dat ik bij het verlaten mijn kind kwijt zou zijn.
1140 het tijdstip dat de dood officieel zijn entree deed, dood gewoon f#cking dood.
Vandaag mis ik mijn kind al 3 jaar en dat is echt dik kut.

 

 

 

 

Felblauw

Zo herrinner ik mij 23 juli 2016, zeer zonnig, de perfecte dag voor het starten van de vakantie.
Wessel was die week geopereerd en samen waren hij en ik vele uren op de EHBO om zijn ontstoken wond te laten behandelen.
Die middag gingen wij op vakantie, Ilse was al op vakantie (met Kristi en haar ouders), Maaike en Daniëlle gingen niet meer mee, Wessel ging met ons mee.
Rond 1700 waren wij eindelijk in Brabant, caravan neergezet en steggelen over het avondeten.
1830 telefoon “het gaat niet goed met Danielle”, mijn vraag was of ik naar huis moest komen, dit hoefde niet.
Weer gesteggel over het avondeten, en weer telefoon, het was ondertussen 1930…..
“Ambulance is gebeld, ze loopt er zelf in, ik vroeg nog of ze aan de telefoon kon komen, nee dat kon niet ” zei de ambulancebroeder.
Nu was de boodschap of ik zo snel mogelijk naar huis wilde komen…..de boel werd de boel gelaten en snel reden wij naar Beverwijk.
2145 SEH, lawaai, drukte, veel zusters en dokters en de vraag ” heeft uw kind drugs gebruikt”?
“Uh nee” antwoord ik, “dat doet zij niet”
Een uur later wist ik beter, MDMA en Amfetamine werd er in haar bloed gevonden.
Haar temperatuur 42.7 graden, schuim uit haar mond, draaiende ogen, geluiden maken (bijna dierlijk) en nog veel meer.
Wat gebeurde er nou toch allemaal, de lucht was vandaag toch felblauw?
De vakantie was begonnen en nu zat ik in het ziekenhuis en was alles anders.
23 juli was het begin van de grootste nachtmerrie in mijn, ons leven

.