3x word ik deze week geconfronteerd met een verhaal over veilig gebruik van xtc.

Ik hoor dat er gezegd wordt; ik heb liever dat ze gebruiken met mij (ouder) erbij.
Hoe kan dit nou?

Stel dat het fout gaat, wat wil je dan doen?
112 bellen?
En dan, het proces is zelden omkeerbaar, de dood volgt spoedig bij het proces.
Voordeel is dan dat je erbij was en het nooit maar dan ook nooit meer in je hoofd haalt zoiets te doen.

Ik werd gebeld toen Danielle naar het ziekenhuis was, er was nog niet bekend wat er aan de hand was.
Stel je nou voor dat ik wist dat zij slikte, was het proces dan anders geweest?
NEE!
Toen ik binnen kwam trof ik de hel op aarde aan die zoals een ieder bekend is dodelijk afliep.

Ik weet wat de adviezen zijn;

Zorg dat je uitgerust bent
Zorg dat je gegeten hebt
Neem niet meer dan 1x per 2 a 3 MAANDEN
Begin met een kwart

Maar wat nou als je lijf er anders over denkt?
Je geest er de geest aan geeft?

Nou?

Veilig gebruiken bestaat NIET.
Die discussie hoef je met mij niet te voeren.
Als je meent te weten wat je doet, dan hoop ik dat je de mooiste hallucinaties uit je leven mee maakt.

Als je het wilt gaan gebruiken, lees mijn blogs eens op www.teamdanielle.nl

Alles wat ik schrijf is uit eigen ruif, helaas ben ik door schade en schande wijs geworden.

Illusies daar heb ik niets mee, de werkelijkheid, dat is waar ik in leef.

Deze zin kreeg ik maar wat vaak van Danielle toegestuurd als ik niet snel genoeg reageerde, maaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaam.
Deze blog is voor alle vrouwen die allen een moeder hebben en of zelf moeder zijn.
Ik kom jullie dagelijks tegen in de sportschool, supermarkt op straat of werk.
Wij zeggen elkaar wel of geen gedag, we kennen elkaar niet, maar zien elkaar wel.
Als mensen van mijn verhaal weten, praten we over Danielle, de andere kinderen, mijn gezin, verdriet etc.

Zondag was ik even in Spaarndam, op het feestterrein, manlief een biertje, ik een cola l.
Ik keek om mij heen en zag ontzettend veel vrouwen, vele in de feeststemming, sommige met hun kind bij zich.
Ik voelde mij er niet op mijn gemak, mijn leven is anders dan dat van hun, het leven van mij is momenteel geen feest.

Wat mij ontzettend raakte was een condoleance van een oude bekende, zelf moeder, die het vooral afdeed als ja wat vervelend, het kan gebeuren.

Mijn hart maakte een draai de andere kant op, maag draaide om.

Ik wilde het liefst zeggen, wat nou als het jouw kind was, jij bent toch ook moeder? Dan zou jij net als ik denken, g#d blijf met je takken van die troep af!
Wat mij opvalt is dat heel veel, lees HEEEEEEEEEEEEEEEEEEL VEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEL moeders zeggen en of denken dat het hun niet gaat overkomen, want die van hun…………..

Lieve collega moeders, lezen jullie mijn stukjes wel eens?
Stukjes waarin ik uitleg hoe er bijvoorbeeld getest wordt, wat er in xtc zit, wat de dood van Danielle met ons als gezin heeft gedaan.

Mijn missie is bewustwording creëren, zodat jullie niet hetzelfde als mij hoeft te overkomen.

Ik kan jullie alvast zeggen, je kan het niet voorkomen, safe gebruiken bestaat namelijk niet.
Je kan het niet voorkomen, maar je kan er wel met je kind over praten.
Je kan het niet voorkomen, maar je kan het wel herkennen.
Je kan het niet voorkomen, maar je kan je kind wel vertellen wat de gevolgen kunnen zijn.

Ik kon het niet voorkomen, en mijn kind is dood.

Hebben jullie er wel eens bij stil gestaan hoe het werkt als je je kind verliest? Dat is werkelijk het aller ergste kut gevoel dat er bestaat!
En ja ik heb nog 3 kinderen, en nee dan is het niet minder erg.
Want zoals je jezelf misschien nog kan herinneren als je bevallen was, je hield je andere kind vast en hop daar was die alles overheersende liefde, ook voor dit kind.

Ook nu wil ik hier weer wat mee zeggen………………….

Kijk en denk eens buiten je comfort zone, denk niet dat het jou niet kan overkomen. Ik probeer jullie moeders wakker te schudden, ik heb jullie nodig om jullie en jullie kinderen bewust te laten worden van dat wat er momenteel speelt.

Team Danielle is niet uit tijdverdrijf ontstaan, maar uit bittere noodzaak.

En ben jij nou die jongere die ik vanmorgen in de sportschool hoorde praten………….ik ben blij voor jou, jouw moeder, je oma en je vriendin dat je er nog steeds bent. Ik weet dat jij met je vrienden helemaal los gaat, pilletje links, rechts boven en onder. Toen ik je hoorde zeggen dat je maar 3 uurtjes kon slapen omdat je moest feesten en daarna weer moest werken, kon ik niet meer verder trainen. Ik heb vandaag gehuild om dat wat jij zo tussen en neus en lippen door aan jouw maatje vertelde.
Je bent echt een leuk jong, ik weet waar je voetbalt, ik weet waar je uitgaat en ik weet dat je net als die andere jongens waar jij graag mee weg gaat jezelf helemaal het ongans slikt.

Bewustwording, dat is wat ik ambieer………..het gaat een fikse klus worden!

Galantis met No Money

Jouw stoere zus Maaike doet eerst het woord, verhalen over jullie samen worden verteld, echte zusterliefde!
Nog een paar weken voor jouw overlijden samen naar Byonce, samen een borreltje drinken, want het was toch wel heel handig dat Maaike een auto had C:

Ilse, jouw allessie heeft dit liedje voor jou uitgezocht. Ook vertelde zij de volgende verhalen over jou…..

De “geleende” scooter van Mike waarmee jij zonder rijbewijs……..met Ilse mee bent gaan rijden.

De macaroni die op autisten dag (met grote regelmaat wordt er op maandag pasta gegeten, ik werk met autisten, en noemde dit dan ook autisten dag c: ) in de sloot verdween.

Maar vooral de poepplonsjes, jullie stuurde elkaar de godsganzedag dit liedje, wie dit liedje als eerste op de radio hoorde maakte er een geluidsapje van en verstuurde deze aan de ander, maar ook poepplonsjes………

Wessel kon deze dag niets vertellen, maar het is misschien nog leuk om te vertellen dat jij hem met enige regelmaat vertelde dat hij groeide, krijg jij nou een snorrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr?
Of dat zij jou op haar geheel eigen wijze wakker kwam maken?
Ook maakte jullie een foto op de verjaardag van Maaike en Ilse, Wessel was groter dan jij. Hoe trots was hij dan ook dat jij deze foto als jouw whats app foto deed (en hij ook).

Danielle zorgde voor bijzonder veel lawaai in huis, geen verjaardag zonder dat wij allemaal bij de jarige zongen.
Ik hoef vast niet te zeggen dat er vooral veel kabaal uit in keeltje kwam.

Liedje 4 geeft net zoals Danielle dat deed veel geluid c:

Breng mij naar het water, het liedje hoorde wij op 26 juli een paar uur nadat Danielle overleden was.
Pakkende tekst, die ons erg aansprak, het ging onder andere over de dood, die had ons zojuist ons kind ontnomen.…

Het tweede nummer op de uitvaart was Racoon met een oceaan.
Dit lied heb je ook altijd mee geblèrd, en ook hier riep je dan bij:

als ik later dood ga, dan wil ik dit nummer!

Wij hadden het regelmatig over de dood, niet zwaar belastend, maar meer zo van, wat wil jij nou eigenlijk?

Ik weet nog dat wij samen op krukken enkele weken voor je dood naar de uitvaart van Hannah haar vader hinkelde. Jij op krukken vanwege je enkel, ik op krukken met mijn knie.
Gelachen dat we hadden, de jostiband, kruk en co en wat al niet meer.

Uitgesproken meningen hadden wij beide over een uitvaart, geen linten, hier waren wij het unaniem over eens.
Ik wil wel een roze kist, jaaaah Danielle dat weet ik, ik zei dan weer, en ik een kist waar ik op mijn zij kan liggen.

De uitvaart waar wij waren was hetzelfde gebouw als waar jij nu gecremeerd bent, een prachtig licht gebouw met veel raampartijen.
De uitvaart van Hannah haar vader was prachtig en maakte op ons beide veel indruk. Bijna stilletjes (onmogelijk met jouw getetter en mijn geklets) liepen wij terug naar huis.

Niet veel later kwam ik hier weer, nu om jou weg te brengen, ik liep niet meer op mijn krukken, maar wel op jouw gympies.
Aan mijn broek een roze lint, die had een voor jou dierbaar iemand uitgekozen, precies in de kleur die jij mooi vond.

Nu was het jouw uitvaart in dat prachtige gebouw met mooie lichtpartijen. Maar hier wilde ik helemaal niet zijn, niet voor jou, voor een ander is tot daar aan toe, maar voor jou???????

Het liedje oceaan zegt alles wat er te zeggen valt.
Het verteld over leugens narigheid en wat al niet meer wat jou of wie dan ook zijn leven er niet leuker om maakt.
Vorig jaar hebben jij en ik met een select gezelschap om ons heen een hele heftige tijd met jou meegemaakt. Tranen met tuiten hebben we er samen om gehuild, maar erover praten wilde je niet.
Dit deed jij dan op jouw eigen manier, een fikse tatoeage prijkte er op jouw schouder en arm. Een prachtige vlinder met een voor belangrijke datum erbij. Los van of ik het mooi vond, vond ik het heel dapper van jou.
Wat mensen dan ook van jou mochten vinden, je deed het toch…………

Dit lied zegt alles maar dan ook alles!

Ik hou zo ontzettend veel van jou, dat ik de hele dag wel verhalen over jou zou kunnen schrijven en vertellen.

Ik hou van jou xx mama

Op 1 augustus om 1300 zette we dit lied van Byonce in toen wij het crematorium inliepen.
21,5 jaar oud en morsdood en dat allemaal omdat 1+1 2 is.

Ik hoor een ieder nu denken, huh wat bedoel jij nu Nicolette?

Ik zal wederom een voorbeeld geven, dan snappen jullie waarschijnlijk wat ik bedoel.

In mijn gootsteenkastje staat spiritus, hier maak ik mee schoon
1+1=2

In de badkamer staat bleekwater, hier maak ik de wc mee schoon
1+1=2

In de schuur staat een fles gootsteenontstopper, hier maak ik indien nodig de gootsteen mee schoon.
1+1=2

Nu kom jij gezellig een avondje bij mij langs, ik vraag jou, wil je koffie of thee, scheutje bleek erbij?
Of wil je een cola met ontstopper?
Er zal niemand zijn die mij serieus neemt, je zal je afvragen of ik wel goed snik ben, want 1+1=?

Nu heb je de pillen, hier zitten zulke bijzondere ingrediënten in, sommige bevatten bovenstaande ingrediënten.
Nu neem je geen slok als ik je het aanbied, maar je neemt wel een pil met precies hetzelfde erin als iemand het je aanbiedt.
1+1=5?

Het lied van Byonce heeft Danielle zelf nog uitgezocht, niet wetende dat dit voor haar uitvaart was.
Zij was in Juli bij het concert in Amsterdam, bij dit nummer huilde zij bij het horen van de tekst.
Danielle was een extravert persoon in haar gedrag, maar introvert als het over haar gevoelens ging. Ook zij heeft in haar leven het nodige meegemaakt, en onder de mensen en jongeren die dit lezen zitten ook veel mensen die veel meegemaakt hebben.
Praten is een manier om hier mee om te gaan, dat lijkt voor de meeste mensen niet meer weg gelegd, met de mobiel wordt er heen en weer geapt. Maar wanneer hadden jullie het er nu over hoe het echt met je ging/gaat?
Want als je kan rekenen dan weet je dat je op een gegeven moment ook even tot rust moet komen om vervolgens weer verder te gaan.
Danielle kon ontzettend goed rekenen, maar toen zij de vraag kreeg hoeveel 1+1 was, dacht zij waarschijnlijk ook dat het 5 was.

Laat je dus niets wijs maken!

19 februari 1995 werd ik voor de eerste keer moeder, na een pittige bevalling werd de navelstreng doorgeknipt.
Dit is alleen maar een handeling, maar leidend voor de rest van je leven, want het staat eigenlijk voor loslaten.
Je knipt de navelstreng los en je leven in de nieuwe wereld start vanaf dat moment.
Als moeder hoop je dat je het allemaal goed doet, hier kreeg je geen handleiding bij, dus gewoon doen wat al die andere vrouwen voor mij hadden gedaan.
Haar eerste lachje, tandje, stapje en nog heel veel eerste keren volgde.
Samen aan de hand naar school, zwemles, en het grote loslaten was begonnen.
Eigenlijk waren al deze mijlpalen navelstrengen, je liet haar steeds weer wat meer los.
Dat het grote loslaten op 26 juli ging volgen, dat had ik nooit mee willen maken, maar ik moest het mee maken, want het was daar.
Zoals ik al eerder heb verteld ging Danielle met haar linkerhand in mijn hand dood. Ik weet nog toen haar ademhaling gestopt was, ik zo lang als ik kon hand in hand met haar ben blijven zitten.
Ik wist dat als ik haar los zou laten, dit voor altijd zou zijn, en dat gevoel wil je zo lang mogelijk uitstellen. Toen ik na ruim 45 minuten zo nodig moest plassen, wilde ik dit niet, maar moest ik dit wel, ik moest haar loslaten.
Tijdens de uitvaart ben ik met mijn linkerhand in haar linkerhand het crematorium binnen gelopen, nog even vasthouden voordat het loslaten verder ging. Vol van verdriet maar trots dat ik haar moeder heb mogen zijn.
Vandaag is Danielle haar grote zus aan haar avontuur begonnen, stage in Seveilla.
De navelstreng die op 11 juli 1996 werd doorgeknipt heeft haar de trotse zus van Danielle gemaakt, en heeft mij een nog trotsere moeder gemaakt.
Samen groeide zij op, totaal verschillende meiden, die ieder hun eigen pad bewandelde, bewandelen.
Daar waar Danielle links ging, ging Maaike rechts, zei de ene zwart, zei de ander wit.
Tijdens de uitvaart wist Maaike mooi te vertellen hoe Danielle en zij door het leven gingen, zussen ben je voor het leven!
Vandaag moest ik voor de weken die volgen loslaten, bah dat viel niet mee.
Maaike die in haar uppie 9 weken naar haar stage gaat, met haar rugzak op door de douane, jezus wat ben ik trots op haar!
Ik weet dat zij weer terug komt, de navelstreng…….. het is meer dan ik ooit heb gedacht.

Nu ik weer wat meer onder de mensen kom, worden mensen ook met mij geconfronteerd.
Normaal gesproken zei je elkaar gedag, maar dat ligt nu wat gevoelig.
Begrijp mij niet verkeerd, ik zeg nog gewoon gedag, maar wat moet je nou toch tegen mij zeggen?…

Op de website van “Mama is thuis” heb ik een stuk geschreven:

http://mamaisthuis.nl/mama-en-gezin/nicolette-verloor-haar-dochter-danielle-door-xtc/

De dagen beginnen en eindigen gewoon.
Je wordt wakker, doet wat je moet doen en slaapt savonds.…

Ben jij nou diegene die mijn kind op een goede dag aanbood om ook eens een pilletje te nemen, dan is deze brief voor jou bestemd.

Februari 1995 maakte Danielle mij moeder, ik zou dat geluk nog een aantal malen mee maken.
De jaren die volgde waren de jaren van een jonge moeder met 4 kinderen.

Danielle was het rustigste kind die ik had, leuke sociale griet met lieve vriendinnen.

School, uitgaan, vriendjes, jewel ik heb ze voorbij zien komen.

Ze wordt groter, zo ook haar mond c; en trekt de wijde wereld in.

Haar gezondheid was niet altijd tiptop, maar dat liet zij naar anderen niet blijken.

Veel werken, graag maar een feestje, school en stage, ze had het er maar druk mee.

Danielle is ook de zus van Ilse Maaike en Wessel.
Met de een met de auto weg, met de ander uren lang muziek, make up en wat al niet meer.
Haar broer pesten met de baard in zijn keel.
Met haar bonus papa samen op stap naar de kroeg.
En met mij een bakkie of iets dergelijks.

Het gemis van Danielle binnen ons gezin is vreselijk!
De honden waren zelfs van slag.

Zelf proberen we een weg te vinden om hiermee om te gaan.

En jij dan?

Wat vind jij er nu eigenlijk van?
Was het dit nu allemaal waard?

Je zal vast meer mensen geholpen hebben aan geweldige ervaringen.

Ik vind het heel jammer dat jullie elkaar ontmoet hebben.
Danielle is zelf met jou in business gegaan, dat is haar keuze geweest.

Door jou te ontmoeten, ben ik nu mijn kind kwijt, en ik zal je zeggen dat dat verdomd veel pijn doet.

Ik ben benieuwd of jij net als haar zusje huilend in bed hebt gelegen omdat je haar zo miste?
Of dat je haar wilde appen “zullen we wat drinken”?
Of wat dacht je van haar plek aan tafel?

Weet dat ik als moeder elke dag huil omdat ik mijn kind mis.

Ik hoop dat jij ook een moeder hebt, en dat zij blij met jou is.
Waarschijnlijk weet zij niet dat jij pilletjes aan anderen verkoopt.
En al helemaal niet dat jij ze waarschijnlijk ook graag slikt.
Moeder liefde is onvoorwaardelijk, jouw moeder houdt van jou.
Ik hou van Danielle, alleen heb ik haar niet meer bij me.

Weltrusten.

Oh ja ik kan niet slapen…….

Hier nog het bericht van haar jongste zus….

Lieve lieve Daan,
Precies een maand geleden gaf jou leven het op, wat een kut dag (als mama zou horen dat we weer is aan t schelden waren?)! Dinsdag 26 juli 2016. Een dag die nooit vergeten gaat worden, dat beloof ik je! Ik ben zo trots op jou hoe je alles gedaan heb in je prachtige leven. Ik ben blij dat ik deze 14 jaar en 19 dagen met jou mee heb mogen meemaken. Als ik bedenk dat jij een van de eerste personen was die ik gezien heb en ik de laatste persoon ben die jij gezien hebt, ben ik zoon trots zusje.❤️ ik mis je stem, je lach en de appjes die je me stuurde met poepplonsjes, liedjes zoals ‘no money’ & ‘sorry’, en gewoon domme appjes zoals ‘ILS HEB JE ME DURE MAKE UP MEE NAAR FRANKRIJK? Uhmm nee hoor?‘ haha ik schiet in de lach als ik hier aan terug denk. Maar ik mis vooral onze zussen gesprekken, die ik nooit aan iemand vertellen zal, je liefdevolle knuffels en je stem die zegt dat je van me houd of juist dat je me haat maar me dan serieus aan probeert te kijken en je in de lach schiet en je dan love you dikkiedik zegt en me een knuffel geeft. Deze maand is zo snel gegaan, pff normaal zou je nu al een maand appjes sturen dat t bijna kerst is, terwel dat nog 4 maanden duurt???.Love you leukste zus. ?‍❤️‍?

Gedenkplaats van

Daniëlle Bervoets

19-02-1995 | 26-07-2016

Naar memori

Vorige week had ik een aangenaam gesprek met een bekende.
Pratend over de situatie waar ik nu inzit, komt het gesprek op haar kinderen.
Zij wil de zin uitspreken dat haar kinderen dat wat mijn kind wel gedaan had niet deed.
Bij het uitspreken vh laatste woord slikte ze het toch in, want zei ze, ik weet het niet.

En zo zit het ook, ik heb de afgelopen weken veel mensen mogen spreken.
Een aantal hiervan slikte er heerlijk op los, dit moet je wat mij betreft zelf weten.
Ook sprak ik ouders, zoals zij zelf zeiden, dat doen die van mij gelukkig niet…….
En sprak ik dus ook met ouders die zeiden, ik weet het niet.

Nou, ik wist het ook niet, maar weet het nu wel.
En ondertussen weet ik meer dan dat.
Weet ik dat de kinderen van sommige ouders absoluut wel slikken of iig een keer geprobeerd hebben wat een pilletje deed.

Weet ik ook dat veel ouders met hun kinderen hebben gesproken.
Kennen die kinderen vooral slikkers, maar slikken zelf niet…….

Bewustwording, dat is wat ik ambiër.

Als je wel wilt slikken, ik kan jou niet zeggen dat je het niet moet doen.
Wel kan ik je zeggen dat mijn dochter door xtc te slikken is overleden.
Ook zij dacht waarschijnlijk ah ging vorige x ook goed……
Ook zij zei tegen mij, nee mam ik gebruik geen drugs, maar die en die en die wel.

Wat ik hier nou eigenlijk mee wil zeggen is, denk na als je keuzes maakt.
Je hoeft niet mee te doen, jezelf “stoer” voelen kan ook in hele andere zaken zitten. Bijvoorbeeld nee te zeggen c;

Danielle haar verhaal staat niet op zichzelf, zoals een ieder kan lezen, hebben er de afgelopen weken meer ouders team Danielle aangeklikt. Deze ouders hebben onder dezelfde omstandigheden hun zoon of dochter verloren. En geloof mij, die omstandigheden wil jij of willen jouw ouders nooit meemaken.

Om deze bewustwording over te brengen ben ik Team Danielle begonnen.
Om Team Danielle uit te kunnen dragen, heb ik besloten om over 4 weken 5 km tijdens de halve van Haarlem te gaan lopen. Dit doe ik om geld voor de stichting binnen te halen.
Denk jij nou, appeltje eitje, dan heb jij mazzel! Jij kan mij dan mooi sponsoren, want voor mij is het geen appeltje eitje.
Onderaan de flyer staat mijn rekeningnummer, ieder bedrag is welkom.

Met het geld zorg ik dat ik op jouw school (jaja je gaat mij live zien en horen) langs kom om met jullie samen te kijken hoe bewust jullie jezelf van alles zijn.

Ook zal ik met ouders spreken, waarschijnlijk slikken jullie kinderen geen xtc, maar mogelijk zit het toch anders.

En dan zijn er ook nog de leeftijdsgenoten die op z.n tijd een pilletje slikken……tja wat moet ik jullie nou toch zeggen?

Tegen een ieder hierboven zeg ik

Denk na!

Team Danielle is ontstaan nadat mijn kind overleden is. Ik hoop dat ik bewustwording kan creëeren zodat jouw kind niet de volgende is.

Voor nu trek ik mijn hardloop kleding aan, luister ik naar de muziek van 4.5 week geleden en ren door de bossen.
Met mijn kind in mijn gedachtes.

Nicolette

Na het overlijden van Danielle hoorde ik met grote regelmaat het is heel erg Nicolette.

Maar ik wist niet hoe dat voelde.…
Ik weet hoe liefde voelt, kou, warmte etc.
Maar wat voel je bij heel erg?