Vorige week overleed er een jong kind in mijn buurt.
Zijn moeder en ik zagen elkaar afgelopen zaterdag.
We spraken, omhelsde en huilde samen.
Vandaag was de uitvaart, dat wist ik, dat zag ik.
Bij het wegrijden van mijn woning werd het kleine mannetje uit zijn huis weggetild.
Ik zag de uitvaartleidster die Danielle haar uitvaart deed op de weg staan, het verkeer stopte…..mijn déjà vu kwam zeer snel. Snikkend heb ik op de rand van de stoep gewacht tot zij wegreden, om vervolgens naast elkaar bij het stoplicht te staan.
Zij linksaf naar de begraafplaats, ik rechtsaf naar mijn werk….
Zoals ik vandaag tegen mijn collega zei, het voelt nog altijd als gisteren, en nog nooit als eergisteren.