Maandelijks archief: april 2017

Aan het einde van ……………………………………

1 augustus, we rijden naar het uitvaartcentrum om je op te halen. De afgelopen dagen wisten we dat ook deze dag onvermijdelijk was. De bloemen worden als eerste uit je kamer gehaald en in de auto.s die achter het uitvaartcentrum klaar staan op volgorde ingeladen. Ik had er geen flauw idee van dat dit op deze manier ging, bloemen voor in de auto waar jij in gaat, bloemen in de speciale bloemenauto. Aan het einde als alles ingeladen is, rijden we jou naar de gang, daar kijken we in het volle licht of de kist nog open kan blijven. De verkleuringen zijn zeer aanwezig, maar het is niet zo erg dat de kist nu al dicht moest. Gelukkig, je kan dus nog even bij ons zijn, we plaatsen de deksel zonder dicht te schroeven op jouw kist en lopen naar buiten. De dames van het uitvaartcentrum staan bij de voordeur om gedag te zeggen. Buiten staat de auto klaar, toen hij nog achter het uitvaartcentrum stond heb ik er in mijn eentje achterin gezeten, daar waar jouw kist kwam te staan. Ik keek en zag lampjes die boven jou konden schijnen, aan de zijkanten kwamen de bloemstukken te liggen, jij kwam in het midden. Nu de auto voor stond, de bloemen aan de zijkant stonden werd jij erin gezet. Ook dit hebben wij met ons allen gedaan, de dame die de auto reed zette een klem tegen de kist aan en de deur ging dicht. Normaal gaat de uitvaartleidster in deze auto, ik vroeg of ik deze laatste rit bij jou mocht zitten, uiteraard mocht dit. Patty loopt voor de auto uit de weg op, auto.s stoppen, mensen kijken, jouw kist valt best wel op…….. Na een knik loopt Patty weg en stapt bij mijn partner in de auto, ik zit met de chauffeuse en rijd met haar naar het crematorium. Op mijn schoot jouw mooie foto, een aardige mevrouw naast mij. Zij en ik raken aan de praat, wie je was en wat er gebeurt was, ze werd stil……..Bij het aanrijden van het crematorium staat er een ere haag, dit was het laatste wat de chauffeuse en ik nog nodig hadden, samen huilen we……….

Aan het einde van de uitvaart, lopen we nadat de kist dicht was gemaakt naar de gang terug en gaan nu een paadje in waar ik nog nooit geweest was. Patty legt uit waar we heen gaan en wat we te zien krijgen. Ik had vroeger in films waarschijnlijk gezien dat er grote ovens en veel vuur zou zijn, niets van dit alles was waar.  Een steriele ruimte, witte tegels en een zilveren “deur” zijn dat wat ik zie. Het proces wat er plaats gaat vinden wordt ons uitgelegd, ik werp bij het open gaan van de oven een blik erin. Inderdaad geen hoge vlammen, wel hete stenen die gloeien en het is warm. Ik leg mijn zakdoek op de kist en de kist wordt in de warme ruimte gerold, direct gaat het luik dicht. Ik heb geen behoefte om door het luikje te kijken of het wel goed brandt, de grens van wat ik wel en niet kan en wil is bereikt. We praten nog na met de 2 mensen die dit proces los van Patty begeleidde en gaan naar de gasten voor de condoleance.

Dit was het dan, het einde van jouw leven, het leven dat ik je mocht geven. Het leven dat je niet altijd mee zat, het leven dat mooier dan mooi werd gemaakt door xtc……… Wat eeuwig maar dan ook eeuwig zonde dat jij er niet meer bent. I

k mis je iedere dag……………..

mama

Negen maanden

9 maanden……

Ik was begin 20, we kochten een huis en als de kop eraf was dan zouden we over zwanger raken spreken. Toen voor mijn gevoel de kop eraf was stopte ik (in overleg met de pil), er gebeurde van alles, maar zwanger raakte ik niet.
24 maanden verder was ik dan zwanger, en de negen maanden zwangerschap gingen voor mij in.
Negen maanden, pff je kon ze wel vooruit kijken, iedere week keek ik op mijn kalendertje hoe je eruit zou zien, hoe groot en vooral wat je allemaal al kon.
En op een dag verschil, 9 maanden verder was je daar, niet zonder slag of stoot. Zwangerschapsvergiftiging voor mij en nog wat andere minder gezellige dingen, maar jezus……ik had een kindje gekregen. Een mini mensje van mijn eigen vlees en bloed, voorkeur voor jongens of meisjes heb ik nooit gehad, maar dat ik een kind mocht krijgen, god allemachtig wat was dat mooi.

Negen maanden geleden ben ik in de hel van mijn leven beland, Precies 9 maanden geleden stopte de beademing en begon jij aan jouw reis. Geen wereldreis wat je graag wilde, geen drankjes meer doen met de meiden, niet meer binnenwaaien en mij een dikke zoen geven.

Daar waar ik nu op dit moment ben heb ik afgelopen week een kaars aangezet, die brandt 24 uur per dag. De storm van gisteren heeft de vlam niet uitgekregen. Liggend in mijn bed zal ik de vlam soms hoger dan gewoon komen, ik hoopte dat je een “teken”zou geven. Ik zag bij het winkelen in de supermarkt een grote vlinder vliegen, zou het dan?
Niets van dit alles gebeurde………

9 maanden, ze staan als de dag van gisteren op mijn netvlies, en toch zijn ze voorbij gevlogen, eigenlijk zoals jij was, met veel snelheid door het leven……..

De klok tikt nu 1140, negen maanden geleden blies jij je laatste ademhaling uit en gaf het beeld één rechte lijn, 9 maanden……..

foto van Nicolette Roze.
foto van Nicolette Roze.

Een tweeling met 6,5 jaar verschil.

Lieve Daan,

Op 19 februari 1995 werd mama voor de eerste keer moeder, van een prachtig mooi meisje. Al snel volgde Maaike op 11 juli 1996. Je werd voor de eerste keer zus, en mama werd voor de tweede keer moeder. Op 17 oktober 2000 kreeg je voor het eerst een broertje, mama werd voor de derde keer moeder. Op 7 juli 2002 werd mama voor de vierde keer moeder en was het gezin compleet.

7 juli 2002 werd jij voor de 3e keer zus, je wilde dolgraag een klein zusje. Trots knipte je de navelstreng van mama en mij door. Je wilde me het liefst wel 100x per dag op schoot, je deed me dolgraag in bad en wilde samen met me slapen.

We hebben vakanties samen meegemaakt, weekendjes weg, uitjes, van alles. Hoe ouder ik werd, hoe beter onze band werd.

Toen ik een jaar of 8 was ging ik een keer in de twee weken op maandag op je bovenbed zitten wanneer jij je kamer ging schoon maken en stofzuigen. Je had hard je muziek aan en schoonmaken maar! Mama riep je altijd dat je stil moest doen want ik moest slapen! Dan zei je tegen me haha mama is gek, je deed je muziek weer aan en door stofzuigen maarrr…. als je klaar was met stofzuigen en ik bij je wilde slapen bracht je me naar me bed en zei je altijd, in het weekend mag je weer bij me slapen!

We werden allebei ouder, we konden steeds meer dingen samen doen, als jij bij je vader was ging ik altijd stiekem in je kamer snuffelen.. ik wilde maar dol graag je spullen hebben. Je kleding kreeg ik altijd als je het niet meer paste, ik wilde het liefst je hele kleding kast hebben!

Je werd ouder, je kreeg de leeftijd dat je dingen ging uitproberen, en werd anders. Je bent 2x blijven zitten, moest naar het Nova en je werd anders. Op een vrijdag kwam ik terug van voetbal training en hadden mama en jij besloten dat je bij je vader moest gaan wonen, het drong niet tot me door… nooit meer die maandagavonden je kamer samen schoonmaken? Nooit meer bij je slapen? Nooit meer door je spullen snuffelen? Wat….?

Ik zag je een stuk minder dan ik gewend was, de maandagavonden waren wennen. Ik miste het. We deden ook meer dingen samen, ik werd ook ouder natuurlijk.

Vakanties bij ons waren de leukste! Italië, Spanje, en later ook Frankrijk. Samen winkelen, zwemmen, en natuurlijk lekker bruin worden! Het kwam steeds dichterbij, Cran Canaria 2014! Voor het eerst gingen we met ze 6en met het vliegtuig. Papa en Mama samen in een bungalow, en wij met ze 4en samen. We komen binnen, kijken waar de slaapkamer is met het 2 persoons bed en je roept; DEZE KAMER IS VOOR ILSE EN MIJ DOOEEEIII! En je gooit zo de deur dicht! Wat een top week hebben we samen gehad, selfies maken, zonnen, ijsjes eten. Toen we terug kwamen van de vakantie hadden we afgesproken dat we als ik ouder was, we samen naar Cran Canaria zouden gaan. Steeds als we foto’s zagen dat mensen daar heen gingen zeiden we NOG EVENTJES WACHTUUU!!!! Nooit geweten dat het de laatste vakantie samen zou zijn…

Hoe ouder ik werd, hoe vaker we te horen kregen hoeveel ik op je ging lijken. Dan was ik altijd blij als ik dat hoorde, ik dacht dan word ik ook zo mooi!

Je kreeg in 2014 een vriendje, eerst vond ik dat maar niks, ik dacht dat je me dan geen aandacht meer zou geven. Maar toen je er zo vaak over praatte, zei ik op een geven moment, ga ik hem ook nog ontmoeten of wat? Nou daar kwam het hoor. We gingen samen naar Hoofddorp shoppen, en daarna langs Albertheijn Westergracht. Nou daar stond ie dan rondjes te lopen als teamleider, je zei voordat we naar binnen liepen tegen me, Ilse je gaat je wel gedragen hoor! JAAHAA…! We liepen naar m toe en je stelde m voor, meteen mocht ik hem, hij maakte me druk, P e r f e c t! Lekker rondjes door de appie rennen! . Top zo’n vriendje voor je. Iedere zondag avond bleven jullie eten. Onze band werd nog sterker. Totdat het eind januari 2016 uit ging, ik baalde als een stekker! Ik wilde het echt niet!

Je veranderde, we zagen mekaar niet zo vaak meer. 12 juni 2016 hadden we een selfie sessie, we hadden de selfies op instagram en Facebook gezet en we kregen zo veel reacties dat we zoveel op mekaar leken! Zo leuk om te horen! Het was 7 juli 2016 en ik werd 14, je verwende me weer heerlijk! Snachts toen je uit je werk kwam gaf je me cadeautjes en je sliep bij me! 9 juli 2016 vierde Maaike en ik onze verjaardag. We maakte eigelijk nooit een foto dat we naast mekaar stonde, maar wat ben ik blij dat we deze gemaakt hadden. Ik had toch nooit in me hoofd gehaald te denken dat dit onze laatste foto samen geweest zou moeten zijn? Laat staan de laatste keer dat ik je levend & sprekend zou zien?

23 juli 2016 was ons laatste appcontact samen, onze snapscore verliep. En je kwam in het ziekenhuis te liggen. Ik dacht, het is vast niet ernstig, een epileptische aanval. Die nacht ging ik op vakantie naar Frankrijk, samen met me beste vriendin Kristi en haar ouders. Ik keek hier samen met haar maanden naar uit. Zondag 24 juli begin van de avond kwamen kristi haar ouders en ik aan in Frankrijk. We hadden ons kamertje ingericht en we hadden er zo veel zin in! De volgende ochtend gingen we naar voor even op de WiFi. De vader van Kristi was eventjes weg, wist ik veel dat hij bellen was met mama? Later belde hij de moeder van Kristi die naast ons in het restaurantje zat? Ik dacht huh? Waarom belt mama niet gewoon mij? Ze kwam terug en zij mama belt je zo? Ik bedacht veel dingen maar toch echt nooit dat Daan op sterven zou liggen en ik met spoed naar huis zou moeten?

Daar ging de lange reis weer, half Frankrijk haalde ome Tom me op. Samen reden we naar leiden waar jij lag. Dit was één grote nachtmerrie om te zien, me lievelings zus die op sterven lag, ik zei tegen je Daan hou vol ik kan niet zonder je. Je ogen sprongen open en keken me aan. Mama riep meteen de verpleegster. Dit was de allerlaatste keer dat ik je levend gezien heb, me lievelingszus waar ik zoveel mee meegemaakt heb, waarom jij? Waarom?

De volgende ochtend nadat ik 3 uurtjes geslapen had maakte mama mij en je beste vriendin die bij me geslapen had wakker, we moesten naar beneden komen zo snel mogelijk. Ik weet het nog zo goed, mama vertelde dat ze zo snel mogelijk naar het ziekenhuis moesten, en je zou sterven. Ik kon het me maar niet voorstellen. Ik wil dit niet!

Familie en vrienden kwamen naar ons toe en trooste ons. Mama en papa waren in het ziekenhuis. Op 26 jullie 2016 om 11:40 stierf jij, een prachtig mooie 21 jarige meid. Aan een fucking XTC pil. Die dag zal ik nooit maar dan ook echt nooit meer vergeten.

Je lag in het yarden centrum op de zijlweg, eind van de dag ging ik samen met mama, Maaike, Wessel en Sylvia naar je toe. Ik mocht je make up en haren doen. Je kleding uitzoeken, en tegen je praten. Het wende niet. Ik zat in een nachtmerrie en ik kom er nogsteeds niet uit.

1 augustus 2016 werd jij gecremeerd. Ik heb over je gepraat op je crematie. En ik heb een fotoboek van herinneringen in me hoofd gemaakt. We draaide je kist dicht, en dit was het dan. Dit was dan wat we allemaal samen meegemaakt hadden, het fotoboek kwam bij de laatste bladzijde. Een nieuwe bladzijde gaat er niet meer komen, nooit meer.

Dag in dag uit, het went niet. Iedere dag huil ik weer omdat ik je zo mis. Ik krijg zo vaak te horen dat ik zo op je lijk, ik onddek steeds meer dingen die jij ook had. Ik draag steeds vaker dingen hoe jij het ook zal dragen. Ik heb het niet eens door.

Daan het doet kei veel pijn dit voor je te schrijven, als er een hemel is, hoop ik dat je dit kan lezen. De liefde die ik voor je had en altijd zal houden stopt niet. Ik zal iedere dag aan je blijven denken. Iedere dag een kaars voor je branden, en iedere avond een kus naar je sturen. Ik draag je iedere dag bij me, en ik mis je iedere dag meer. Ik hou zo veel van je. Je was me alles. Vergeet het niet, besef het. Until we meet again. Heel veel kusjes voor jou. Liefs je 6,5 jaar jongere ‘tweeling’ zusje Ilse.

foto van Stichting Team Daniëlle.

Relatief

Vandaag schrijf ik naar aanleiding van een reactie van de afgelopen week die ik kreeg na mijn laatst geschreven stuk. Helaas is de reactie verwijderd (niet door mij) en kan ik het nu niet meer plaatsen, want het was een mooie reactie om over te schrijven.

De dame schreef mij dat zij hoopte dat ik het leven weer vrolijk in zou zien want dat zou Danielle toch graag willen (e dame en ik kennen elkaar niet). Hierop reageerde ik naar haar dat het leven best nog oké is maar dat het zo verschrikkelijk pijn doet. Vanmorgen had ik het hier met mijn partner over, ik gaf hem het voorbeeld dat als ze je been amputeren en je een kunstbeen geven je toch je been mist. Of je bent je vingers kwijt geraakt, krijgt een prachtige prothese maar dat is niet je eigen hand. Nu raakte ik mijn kind kwijt, en ja ik heb er nog 3, maar er is niets en dan bedoel ik ook echt helemaal niets wat in de buurt komt om dit gevoel van missen en verdriet op te vullen.

Maar los hiervan, de dame schreef dat er toch relatief weinig slachtoffers waren en dat Danielle toch ook zou willen dat haar moeder (ik dus) weer gelukkig zou worden/zijn. En het woordje relatief dat woord zit nu bijna 48 uur in mijn hoofd. Begrijp mij niet verkeerd, ik ben niet haatdragend of wat dan ook, maar het zit bij mij even niet oké als ik hierover na denk.

Al eerder schreef ik dat de cijfers in Nederland niet objectief zijn, de direct gestorven xtc mensen staan in de statistieken Mensen die nav gebruik van xtc een hartaanval, hersenbloeding, zelfmoord pleegde of een ongeluk kregen staan in de boeken als overleden aan deze zaken, en niet aan xtc. Dan denk je dus het valt allemaal wel mee die cijfers, ja als je naar de cijfers kijkt zoals ze er nu staan denk je waarschijnlijk, valt wel mee. Maar wat als ik deze cijfers er nou eens bij op mocht tellen, dan worden het er al een stuk meer, geloof mij, dat zijn er heel veel meer!

Nu hoor ik sommige mensen denken, Nicolette waar maak jij je nou toch druk over……….nou dat kan ik je vertellen! Ik maak mij druk over de mensen die maar doen alsof niets kwaad kan, zonder na te denken over de gevolgen. Relatief onschuldige zaken, want joh dat kleine pilletje, dat geeft toch plezier! Ja het geeft inderdaad plezier, maar er zit ook een grote schaduwzijde aan, en die krijg je niet op een bijsluiter meegeleverd. Want als alles er op zou staan, zou je het dan nog nemen? Als ik presentaties geef, hoor ik standaard het zinnetje, huh dat wist ik echt niet. Ik praat met ze wat er in zit, wat het met je kan doen en hoe het nou met groepsdruk zit. Want als Pietje in de sloot springt, spring jij er dan ook in? Nee is steevast het antwoord, maar als Pietje een pilletje tikt, dan tik jij hem wel, hoe zit dat dan? Niet stilstaan bij de gevolgen dat hoort bij de leeftijd waarin een ieder inzit, dat snap ik echt heel goed. Maar soms moeten wij ouders opstaan en zeggen, jongens ik weet dat jullie dit of dat, maar…………….. Ik weet dat er al veel ouders in gesprek met hun kinderen zijn gegaan, dat is super fijn! Want wat nou als jouw kind straks de gevolgen van pillen, coke, ghb en noem nog eens wat leuks op moet dragen? Wat nou als dit middel toch niet zo onschuldig is als het lijkt? Waarom is er bedacht dat het hard drugs is, is dat om mensen te pesten? Zoveel ouders denken, als ik het nou niet zie dan is het er niet, want als ik iets zeg wordt mijn kind kwaad. Dus, laten wij dit dan maar gebeuren zolang het goed gaat, poeh hee dat menen jullie toch niet hé? Je kan het toch bespreekbaar maken, je legt ze toch ook uit dat als je seks hebt, je voorbehoedsmiddelen moet gebruiken. Of denk je dan ook, zolang het goed gaat gaat het goed……….. Tijdens een van mijn laatste presentaties vertelde een docent dat hij enige jaren geleden een leerling uit zijn klas verloor. Zij had paddo.s gegeten, ging hallucineren en meende te kunnen vliegen. Voor zijn ogen sprong zij van de flat af………………………dood, en in de boeken als zelfmoord.

Wij mensen denken altijd als wij iets horen, dat gebeurt mij/ons niet. De kans dat het mij overkomt, die is kleiner dan dat je de loterij wint. Maar wat nou als het jou overkomt, jouw kind de volgende is, of misschien ben jij het zelf wel………. Ik had heel graag de loterij willen winnen, een boerderij waar ik samen met mijn cliënten met dieren kon werken, dat had ik graag gewild. Maar wat kreeg ik,…………ik kreeg een lot uit de loterij, alleen van de loterij waar ik niet in mee wilde spelen, dat had iemand anders voor mij bedacht, en ik won de jackpot.

Relatief, mm het zat mij nog steeds niet lekker, daarom stuurde ik de dame de linkjes van al mijn sites met de vraag het stuk doodgewoon en schijnveiligheid te lezen. Waarom deze, nou omdat ik in het ene stuk uitleg wie mijn kind was, en in het andere stuk probeer uit te leggen hoe testen werkt.

En mocht je nu denken, duh er gaan meer mensen dood aan alcohol, dat klopt! Die had je niet aan zien komen hé, maar van 1 glas alcohol ga je niet dood. En denk je nu, jawel…..ja dat zou kunnen als je een mengsel van wat dan ook neemt met een dusdanig hoog percentage alcohol dat je direct het loodje legt. Mensen die aan alcohol sterven, hebben langdurig alcohol genuttigd, en niet omdat ze voor het eerst een wijntje namen.

Het is soms zo moeilijk om dingen te omschrijven, dat is het fijne van het geven van presentaties. Daar kan ik het vertellen en antwoorden geven op vragen die er gesteld worden. Toen een jongen liggend op de grond de briljante opmerking naar mij maakte dat mensen niet dood gingen van blowen gaf ik hem gelijk. Daarop volgend legde ik hem uit dat de plantjes in de vensterbank andere samenstellingen hebben dan de plantjes die er binnen de weetteelt “gekweekt” worden. Ik zei hem dat ik kon zingen wat ik wilde, de plantjes zouden daar niet van groeien. Hij moest lachen, daarop volgend vertelde ik hem dat de plantjes gevoed werden met diverse giffen, want daar groeien ze namelijk wel van. Die giffen zie je niet en proef je niet, maar je neemt ze wel in, en de gevolgen…….die komen later pas. Ook vertelde ik hem staand bij een streep dat hij smorgens aan de ene kant van de streep staande zijn moeder hoorde klagen dat hij zijn kamer op moest ruimen, de docent zei dat hij dit en dat moest etc etc. Op het moment dat hij ging blowen ging hij naar de andere kant van de streep, hier was niemand die zeurde, niemand die hem niet begreep, maar als het weer uitgewerkt was…….dan kwam hij weer aan de ene kant van de streep. Ik bedoel daarmee te zeggen dat drugs je even niet na laat denken, je dat ene gevoel geeft dat jij je niet meer druk hoeft te maken. En of die drugs nou drank, coke, wiet what ever is, het geeft je een schijngeluk, want je zal zonder deze middelen zelf na moeten denken, zelf moeten voelen en zelf moeten bedenken.

Maar hé, het zijn keuzes, ik ben er niet om jou te zeggen, kappen met die zooi! Want dat denken mensen nog wel eens. Nicolette die strijd tegen xtc, nop, nada njet. Ik maak mij er hard voor dat de mensen die deze middelen gebruiken weten wat zij gebruiken, weten wat testen is en weten wat de gevolgen kunnen zijn. Meer niet, want ik heb werkelijk niet de illusie dat drugs de wereld uit gaat komen, daar mogen andere mensen zich mee bezig houden.

 

Nicolette

 

 

 

Kusjes

Mensen vragen zich af hoe het nou toch zit met de kusjes van Daan.

Enige maanden geleden bedacht ik op een goede avond de kusjes van Daan. Zittend aan tafel bedacht ik mij hoe het eruit moest komen te zien, nu de uitvoering nog. De juiste mensen om mij heen hielpen mij met de vormgeving en zo werden de kusjes geboren.

De kusjes werden eerst alleen door mij gemaakt, later kwam Cora daarbij en mensen die lid zijn van team Danielle maken ze soms ook. Op iedere school die ik bezoek worden alle leerlingen actief betrokken bij het maken van kusjes. Zij maken aan het einde van mijn presentatie kusjes van Daan. Hier zit een prijsvraag aan vast, ik kies uit alle kusjes om een bepaalde tijd prijswinnaars. De eerste prijs krijgt zijn of haar kusje afgedrukt op een ansichtkaart en poster. Zijn of haar hele klas krijgt zijn of haar kusjes kaart overhandigd door mijzelf. De tweede en derde prijs krijgen de kusjes die zij gemaakt hebben op een A3 poster afgedrukt overhandigd. Alle kusjes worden op de pagina kusje van Daan gebruikt, ook kusjes die niet gewonnen hebben kunnen hiervoor in aanmerking komen.

Binnenkort zal ik de winnaars bezoeken, en zal ik roze taart meenemen om de aller eerste kusjes winnaar/winnares te verassen.

 

Nicolette

 

foto van Kusje van Daan.

Marco B

Zondagavond, er wordt gegourmet, radio aan. Zoals iedere zondag wordt Marco Borsato gedraaid. Vorig jaar gingen wij hier met ons allen heen, het hele gezin in de auto op naar Amsterdam. Marco Borsato heeft muziek die wij graag luisteren, en meezingen C:

Ik hoor ze vanavond allemaal langs komen, de mooie liedjes met nog veel mooiere herinneringen, ik koester ze stuk voor stuk. Als er nooit meer een morgen zou zijn, maar ook de liedjes die wij vorig jaar allen meezongen. Ik in een rolstoel met een fiks gips been, Danielle die de boel op stelten zette, Wessel die onder luid protest meeging maar oh zo genoot en dit later ook zei. Ilse die samen met Danielle vooraan terecht kwam en de aandacht van Marco wist te trekken. Maaike die zo genoot van alles om haar heen, Peter die genoot van Richard die mee was, de muziek die hij iedere week zo van genoot en nog steeds geniet. En ik, ik weet nog dat er een mevrouw achter mij zat, zij was terminaal ziek, was jonger dan ik, en ik wist nog dat ik zo aan haar moest denken als ik haar en haar kinderen en partner zo zag. Zonder elkaar verder, wat een narigheid, dat waren mijn gedachtes.

Nog geen half jaar later was ik zelf aan de beurt, viel mijn oh zo leuke gezin als een glas in 1000 stukjes uiteen.

En nu, 8,5 maand verder luister ik vanavond zeer aandachtig naar de muziek en koester ik de oh zo kostbare herinneringen aan mijn oh zo mooie gezin.

 

Nicolette

 

gewoon k#t

Het begon zondag, ik reed langs een weg waar bloemen vol in de bloei stonden. Ik moest direct aan Danielle denken, met dit weer zou zij direct haar slippertjes aangetrokken hebben en waarschijnlijk ook een rokje. Met een grote smile zou ze dan voor mij staan, waarop ik dan zou zeggen “is dat niet een beetje koud?” Met een grote schaterlach had een kus gekregen, love you mutti en weg ging je dan, op naar je werk. Op zondag altijd eerst naar het strand en daarna hier op je plekkie om de avonddienst te werken.

Gewone dingen die ik zo vreselijk mis. Ik zie alle mensen genieten van dingen waar ik ook altijd van genoot. Het is al een soort van normaal dat Danielle dood is, iedereen doet zijn of haar dingen. Ik moet ook iedere dag mijn bed uit, naar mijn werk, iedere week geef ik de presentaties waarbij ik hoop dat mensen hier wat aan hebben. Mensen (behalve de mensen die hetzelfde als mij hebben mee gemaakt) hebben geen flauw benul wat ik nu voel. Wat mijn gezin moet ondergaan, hoe wij dagelijks onze weg proberen te vinden in deze k#t situatie.

Dus was jouw bus vandaag te laat, je trein te vol, je baas knorrig en hebben je kinderen de troep niet achter hun kont opgeruimd, adem in en adem uit. Eigenlijk ben ik heel erg kwaad, kwaad op de hele wereld, maar heeee daar kan ik niets mee. Dus zorg ik dat ik mijn verdriet (boosheid) kwijt raak, en dat doe ik door te schrijven.

Ondertussen heb ik 2 mooie kaarsen aangezet, 1 kreeg ik van een ontzettend lieve cliënte die een kaars op haar werk vond met onderin een geluksbedel. De andere kreeg ik van de week na mijn presentatie van de docente, ik kreeg een lotusbloem met een lieve kaart erbij.

Vanavond huil ik, om morgen weer “vrolijk” verder te gaan.

Nicolette

 

 

schijnveiligheid

Afgelopen week schreef John van de Heuvel in zijn column over mijn missie. Hij schreef dat het testen van pillen slechts schijnveiligheid creëerde, dat wil ik vandaag onderschrijven.

Tijdens een presentatie aan de leerlingen vroeg ik wie mij kon vertellen wat testen was. De dame in kwestie kon goed benoemen hoe het proces van testen eruit zag en noemde ook nog wat zij dacht dat er gebeurde. Ik leg de leerlingen iedere keer weer uit wat testen is, wat dit betekent en vooral wat het niet betekent.

Testen is het beste van het slechtste, als je wilt slikken dan is testen een must. Maar zit je dan safe? De mensen die ik sprak en wekelijks spreek denken iedere keer dat als zij hun pillen laten testen dat ze dan veilig zijn……… Het antwoord is NEE, je pillen zijn dan niet veilig. Wel is er gekeken naar de grove samenstelling en hoeveelheden in jouw pil, denk hierbij aan het MDMA gehalte, zuren, kleur, diameter, logo etc. Er wordt bij deze test NIET gekeken naar de andere ingrediënten.  Iedere “kok” zal zijn eigen specialiteiten hebben, dit houdt in dat de een er nog wat andere ingrediënten bij doet en de andere nog wat andere. Deze ingrediënten zie je niet terug bij de test zoals hierboven benoemd. Je ziet dit wel terug als je je pil inlevert en na een week het testrapport thuis krijgt.

Maar wat nu als je diverse pillen in je zak hebt en je weet niet welke bij wie vandaan komen? Laat je dan ook iedere pil testen, of denk je als je er 1 hebt laten testen dat het wel goed zit? Iedere fabrikant heeft zijn eigen processen, je moet bepaalde richtlijnen aanhouden, maar gebeurt dit dan ook? Dit is niet controleerbaar, het is dus een kwestie van vertrouwen………….

Dit alles geldt ook voor de inhoud van een pil, de buitenkant ziet er als een hele uit, je denkt dan ook dat de binnenkant een halve is als je deze door de midden breekt….toch? Niets is minder waar, als de processen niet correct uitgevoerd worden dan zullen de moleculen ook niet goed pakken. Kort samengevat houdt dit dan in dat de inhoud niet evenredig verdeeld is, maar je dit niet ziet. Dus een halve pil wil niet zeggen dat je een halve inhoud hebt, houd hier rekening mee.

Ik zal nooit zeggen dat je niet moet slikken, dit snappen sommige mensen niet. Ik begrijp toch ook dat jullie een leuke tijd willen hebben. Maar ik wil graag dat jullie weten wat de risico.s zijn, dan weet je namelijk waar je mee bezig bent. Dus slik als je wilt slikken, weet dat ik jullie nu niet en ook later niet veroordeel.

Nicolette

lieve Daan

Lieve Daan,

Het is vrijdag nacht 00:24 en ik ga maar weer is schrijven, ik heb onze muziek aan en ga me verdriet maar van me afschrijven.

Ik heb het de laatste tijd zo moeilijk. Ik besef dat het zondag 8 fucking maanden geleden is, dat ik me al 8 maanden zwaar kut voel, dat er 8 maanden lang al een stuk uit mijn leven ontbreekt.

Ik hou me zo groot, waar ik ook ben, ik probeer altijd maar de drukke & leuke Ilse te zijn die ik altijd geweest ben. Maar die drukke & leuke Ilse is er op het moment gewoon niet, en dat is best wel moeilijk, moeilijk dat mensen het niet snappen, maar ook moeilijk dat ik mezelf in de weg zit. Ik breek, ieder moment van de dag. Ik doe gek & druk, maar het is nooit zo gek of druk hoe ik was. Ik lach nooit meer zo hard als ik met jou gedaan heb. Ik huil nooit meer zo veel als ik om jou gedaan heb. En ik zal nooit meer de Ilse zijn die ik was met jou, dat gevoel doet pijn.

Als ik liedjes van ons hoor terwijl ik in de les zit wil ik keihard gaan huilen & weggaan, maar ik doe het niet, ik hou me groot, en stop het weg, ergens in een hele grote zak. Totdat er weer een moment komt dat die hele grote zak vol zit, ik overstroom, ik in huilen uitbarst, ik woedend word en ik dingen doe waar ik later spijt van krijg.

Dit is de manier hoe ik denk dat rouwen moet, natuurlijk moet het niet zo. Ik moet het nooit zo ver laten komen dat die hele grote zak vol zit. Ik moet gewoon huilen wanneer ik huilen moet, boos zijn wanneer ik boos ben, en mezelf zijn wanneer ik mezelf moet zijn.

Ik moet doen wat me ouders zeggen, ik moet naar Maaike luisteren als me grote zus, en moet niet zo vaak ruzie met Wessel maken, want voor dat je het weet is het over.

Vorige week zegt mama tegen een vriendin, je moet niet zo tegen je broer doen! Voordat je het weet gebeurt er zo iets als Ilse is overkomen, ze was stil en zij niks. Ik zij jeetje mam hoezo moet je altijd zoiets erbij halen? Waar slaat dat op. Totdat ik er over nadacht en bedacht, mama heeft gelijk! Voordat je het weet moet je onverwachts afscheid nemen van iemand.

Daan ik had er alles voor over gehad om jou hier te houden, al had ik zoals jij altijd zo leuk zij ‘macdonalds restjes uit de prullenbak moeten eten’ en onder een brug moeten slapen, ik had het gedaan! Maar het kon niet, niemand kon je meer redden. Hoe graag we ook wilden.

Ik mis de liefde die je me gaf. Maar ik weet dat jij degene bent die me iedere dag weer de energie geeft om te doen wat ik doen moet. Me overeind houd wanneer ik om zou vallen. En me een zetje geeft wanneer ik het glas moet laten barsten. Ik ben zo blij dat je me zus geweest bent en voor altijd blijft zijn, ookal ga ik je volgend jaar niet op me diploma uitreiking zien, ga je niet als afgesproken op me 16e als eerste achterop me scooter, en kan jij later niet de navelstreng van me kind doorknippen (als ik die mag/kan krijgen). Ik weet dat je er ergens, heel ver weg, maar toch heel dichtbij. Altijd bij me bent. Iedere stap die ik zet, iedere traan die ik laat vallen, en iedere zucht die ik uitblaas.

Het is ondertussen 00:51 en ik ga slapen. Slaaplekker lieve zus ? Loveyou dikke kus Ilse ?.

foto van Ilse Koopen.
foto van Ilse Koopen.