Maandelijks archief: juli 2018

Recensie

 

Beste Nicolette,

Wat een bijzondere ervaring. Hartelijk dank voor je energie en doorzettingsvermogen.

Onderstaand stukjes van mij en mijn leerlingen.

Met vriendelijke groet,
Laura van Bruggen

Team Daniëlle,

Met kippenvel heb ik mogen luisteren naar het verhaal van Nicolette. Het was net of wij met zijn allen in de film stapte. Een film over een verschrikkelijke gebeurtenis. Door alle verhalen van Nicolette leek het alsof wij Daniëlle al jaren kende.
Tijdens het verhaal heeft Nicolette ontzettend goed ingespeeld op de doelgroep (praktijk onderwijs). Door haar taalgebruik, mimiek en herhaling zorgde Nicolette voor een totaalervaring zonder daadwerkelijk onderdeel te zijn van deze verschrikkelijke gebeurtenis.
Leerlingen werden actief en laagdrempelig bij het onderwerp XTC betrokken. Dagen na de presentatie praten wij nog steeds na over deze indrukwekkende ervaring.
Nicollete is een echte inspirator.

Met vriendelijke groet,

Laura van Bruggen

Beste team Daniëlle,

Afgelopen donderdag hebben we met de klas geluisterd naar Nicolette. Het verhaal over haar dochter Daniëlle.

Daniëlle was een leuke en spontane meid dat blijkt uit de verhalen van haar moeder.

Ze begon het verhaal met een paar foto’s van haar dochter.

Wij dachten als klas: zo’n leuke meid zou nooit XTC pillen gebruiken.

Als moeder zijnde lijkt het ons heel moeilijk om zo open over dit onderwerp te praten.

Ze vertelde het zo goed op haar manier en haar woorden waardoor iedereen zo geïnteresseerd naar haar luisterde.

We vinden het ook zo knap wat ze nu allemaal doet en verteld over haar dochter.

We hebben er zelf ook veel van geleerd en niet alleen geluisterd.

We hebben geleerd wat de pillen inhouden, wat het met je doet en dat je het beter niet kunt doen.

Met haar verhaal wou ze dat ook graag duidelijk maken wij denken dat bij iedereen het wel is doorgedrongen.

We vonden het ook heel bijzonder dat we bepaalde foto’s zagen die je normaal niet zo snel zou zien.

Hele bijzondere foto’s van de begrafenis en foto’s van haar met haar zusjes en broertje.

Verder was het onwijs bijzonder verhaal en hoe iemand dat zo kan vertellen maakt het extra bijzonder.

Verder hebben wij met respect geluisterd en waren we allemaal erg onder de indruk.

Groetjes,

Klas 3C van het Futura College

Recensie

Dag Nicolette, ben je gisteren goed thuisgekomen? Wat fijn dat Tom bij je is, een mooi team! De dames waren/zijn allemaal nog onder de indruk. Toch die bewustwording! Alle goeds en veeel succes met alles wat erop je agenda staat!

Hartelijke groet

Recensie

Hoi Nicolette,

Ik zou jou nog een terugkoppeling geven van mijn Turn Over deelnemers. En het lukt me steeds niet om op het goede moment te bellen. Dus vandaar even via de mail, kunnen we altijd nog bellen.

We hadden in Haarlem 5 deelnemers aanwezig tijdens je presentatie. Ik heb met alle vijf even gezeten 2 weken na jouw komst. Het waren rommelige 2 weken ivm met de Sevens, het grote rugbytoernooi. Er vielen wat dagen uit en ik vond 2 weken ook wel een mooi moment om te horen of en wat er nog was blijven hangen.

Deelnemer 1 heeft PDD NOS en weinig inlevingsvermogen. Hij gaf dus ook aan geen interesse in het onderwerp te hebben en had daar niets aan toe te voegen.
Deelnemer 2 is een HBO student en vond de presentatie heftig. Jouw presentatie heeft hem iets bewuster gemaakt in zijn keuzes. Hij had in de 2 weken ook wel een paar keer aan de presentatie gedacht. Jouw persoonlijke verhaal raakte hem. Hij had daarna nog wel meer informatie willen hebben wat een pil nou met je doet.
Deelnemer 3 vertelde dat hij het echt klote vond wat er met Danielle was gebeurd. Hij heeft het er thuis ook over gehad (hij vertelt niet zoveel thuis, dus dat was best uniek). Hij vertelde dat een vriendin van het gezin Danielle had gekend.
Deelnemer 4 wist al heel veel over drugs, maar hij vond dat je echt door moet gaan met de presentaties. Hij vindt dat anderen dit ook moeten horen. Jouw persoonlijke verhaal had een groot impact op hem. Hij vond het ontzettend droevig. Hij wenst je veel sterkte.
Deelnemer 5 vond het zo’n verdrietig verhaal. Hij heeft er ook echt nog over nagedacht. Hoe zou het zijn als Danielle om dit mee te maken? Hij vroeg zich ook af of Danielle alcohol had gebruikt. En of de combinatie alcohol en pil niet extra slecht is. Het feit dat hij vroeg om een knuffel zegt wel genoeg.

Mocht je nog meer van gedachten willen wisselen, je weet me te vinden. Maar jouw presentatie heeft grote impact gehad op de deelnemers en ongetwijfeld ook op deelnemer 1.

Groeten,

Margreet

Recensie

Bij deze een korte evaluatie vanuit de leerlingen van Kentalis Compas College:

TOPS: Heldere, duidelijke presentatie afgestemd op de leerlingen. Maakte gebruik van Power Point. Vroeg aan leerlingen bij moeilijke woorden of ze de betekenis wisten. Betrok de leerlingen bij de presentatie. Leerlingen waren 1,5 uur lang gefocust op haar verhaal (had nog langer mogen duren). Leerlingen erg geïnteresseerd, stelden ook goede vragen. Super goede presentatie. Geen tips!

Het blijft altijd gisteren……

Ik was zo blij toen ik zwanger van je was, het liet op zich wachten, maar ik weet nog hoe blij ik was.
Ik weet nog dat jij geboren werd, een pittige klus, maar meer dan de moeite waard.
Ik herinner mij nog dat je ging lopen, je was er echt laat mee, met 16 maanden stapte je de wereld in.
Wat was ik verdrietig toen jij met je vier jaar oud naar de basisschool ging, je eerste schoolreisje huilde ik tranen met tuiten.
Groep 8 namen we afscheid van jouw basisschoolperiode, ik weet het nog als de dag van gisteren.
Toen jij je eerste vriendje mee naar huis nam, herinner ik mij nog hoe jullie ’s morgens aan tafel kwamen.
Jouw serieuze tweede vriendje was een jongen die lang bleef, de zondagavonden die we met ons allen doorbrachten. De gourmet die wekelijks op tafel kwam, die muziek die hard aanging, wat hebben we gelachen op de zondagavonden.
Zevenhonderddertig dagen geleden was je nog onder ons, hadden wij met enige regelmaat contact, waren er wel momenten dat ik mij zorgen maakt.
Jij belde mij met de boodschap dat je met mij wilde praten, ik weet nog dat ik dacht, NU gaat zij met mij praten over dat wat zo ingrijpend in jouw en ons leven was.
Niets van dat alles werd er besproken, wel weet ik nog dat ik jou wees op je alcohol gebruik, de borreltjes na het werk waren best vaak. Het viel allemaal wel mee zei je tegen mij, ik geloofde je. Mijn vraag die daarop volgde was of jij drugs gebruikte, ik hoor wel eens wat in ons dorp. Jij sloeg met je hand op tafel, “jezus mam, ik niet, maar het is veel erger dan jij ook zal weten”..
Zevenhonderddertig dagen gelden, het lijkt allemaal als de dag van gisteren.
Toen wisten we niet dat we vrij snel in de periode van nooit meer morgen zouden komen.
Het is altijd gisteren gebleven, en dat maakt mij iedere dag verdrietig.
Ik mis je lieverd xx mama

Recensie

Twee dagen lang heb ik, als docent van het Huygens College, bij de presentaties van Nicolette mogen zijn.
Het heeft mij geraakt hoe bijzonder Nicolette dit doet. Uit het hart, weloverwogen, zorgvuldig, informatief, soms schokkend en hard. De leerlingen waren er stil van. Ik ook.
Hammy Draaistra

Groepsdruk

Onlangs ontmoette ik jou, gezellig kletspraatje over diverse onderwerpen.
Het onderwerp feesten komt ter sprake, jij zegt tegen mij ” al mijn vrienden nemen xtc als we weggaan”.
Ik kijk hem aan en vraag hem wat hij dan doet ” ik neem het ook omdat zij ook nemen”. Hij kijkt mij aan en zegt direct ” de een neemt mee en zegt dat het goed is”.
De afgelopen dagen heb ik hier regelmatig aan terug gedacht, 50 jaar was deze persoon, en dan is er ook nog groepsdruk.
Maandag, dinsdag en woensdag heb ik bijna 300 kinderen een presentatie mogen geven.
Ook met hun besprak ik groepsdruk, legde ze uit dat je vooral jezelf moest zijn.
Of dat nou met 13 jaar of met 50 is.
Jij springt toch ook niet van de flat omdat jouw vrienden dat ook doen?
Nicolette

Recensie

Net bij de presentatie van Nicolette geweest op het Huygens college in Heerhugowaard. Lieve Facebook vrienden met kids op het voorgezet en/of middelbaar onderwijs in heel Nederland.
Informeer jullie school over de stichting Team Danielle.
De presentatie is confronterend, duidelijk en een waardevolle waarschuwing over XTC en andere drugs.
Belangrijk dat zoveel mogelijk tieners deze voorlichting krijgen!! @kusjevanDaan @stichtingteamdanielle

Recensie

Indrukwekkende les
De eerste klassen van de locatie Umbriëllaan ontvingen gisteren tijdens de projectweek Nicolette, moeder van overleden dochter Daniëlle.
Samen met huisvriend Tom kwam ze naar school om haar verhaal te doen over haar dochter, en leerlingen te wijzen op de gevaren van XTC/gebruik van drugs.
Daniëlle is twee jaar geleden overleden na het gebruik van XTC. De opeenstapeling van gebeurtenissen waarna haar dochter werd opgenomen, het weekend op de intensive care, tot aan het bericht dat artsen niets meer konden doen, hebben een vreselijke impact op naaste familie en vrienden.
Nicolette is ambulant begeleider en weet daarmee op professionele wijze de gevaren van drugs uit te leggen. Zowel de lichamelijke gevaren, maatschappelijke impact en ook de milieugevaren komen aan de orde.
De klassen waren een en al oor en luisterden aandachtig: ze kwamen met vragen, opmerkingen en er viel soms een traantje. Het verhaal en de bewustwording van de gevaren van drugs hebben hopelijk hun werk gedaan!

Trots

Danielle
Vol bewondering kon ik naar je kijken als je aan het werk was, gedreven rende je in de rondte, alles in je vizier.
Het was een van de momenten dat ik mij een trotse moeder voelde.

Maaike
Je draai in je leven zoekend, met je eigen vizier.
Aangenomen worden in de zorg, liefdevol voor je zusje, mooi mens ben je.
Het is een van de momenten dat ik mij een trotse moeder voel.

Wessel
Ubersociaal en ook een eigen koers, humor xl en gewoon je theorieexamen in 1x halen.
Door jou voel ik mij vaak trots.

Ilse
Jouw weken zijn aangebroken, alles waar Daniëlle en jij plannen over maakte zijn deze week werkelijkheid geworden, maar wel zonder je grote zus.
Vanavond kreeg jij je diploma……
Je eigen gespaarde scooter staat klaar in de tuin…..
En gisteren liet jij de sterfdag van je zus voor eeuwig op je arm zetten.
Jij maakt mij een trotse moeder!
Ik zie de komende 4 dagen (vrij, ma, di, wo) 23 klassen kinderen voor presentaties.
Tom zal mij vergezellen, trots ben ik op onze samenwerking!
Tien die vol geduld het Kusje van Daan dagelijks maakt.
Trots ben ik op jou!

Het schoolseizoen eindigt volgende week, 2000 kinderen hebben in het eerste half jaar geleerd wat je aan basiskennis over xtc moet weten.
De geslaagde kinderen in mijn regio heb ik de hand geschud en een cadeautje overhandigd, ook Tien heeft aardig wat brievenbussen gevuld.
En dan mijn partner, mopperen heeft hij veel gedaan, en doet hij nog steeds.
Geduldig beantwoord hij mijn berichtjes als ik later dan gepland thuis kom, kookt hij dagelijks en steunt mij.
Hij zegt regelmatig dat hij trots op mij is, het zal niet altijd meevallen om met mij samen te leven.
Ik durf te zeggen dat ik intens moe ben, onwijs trots ben.
Weken van 70 uur heb ik gemaakt, ik snak naar rust!
Op naar de laatste presentaties!
Nicolette

Bericht van een ouder

Het is het persoonlijke verhaal van een ouder wiens kind verslaafd is en bij Yes We Can clinics opgenomen is.
Met groot respect plaats ik dit stukje.
Het liep al een tijdje niet zo lekker met onze zoon.
In 2015 (hij was toen net 17) moest hij stoppen met zijn opleiding in verband met een vervelende blessure, zijn droom viel in duigen.
Hij ging tijdelijk werken totdat hij kon beginnen aan een nieuwe studie maar ik merkte dat hij wat veranderde. Hij ging vaker weg en rondhangen met vrienden waarvan ik de meeste eigenlijk nooit gekend heb…
In die zelfde periode kwam ik erachter dat hij de ADHD medicijnen van een vriend slikte, zelf vertelde hij me dat hij dat deed om rust in zijn hoofd te krijgen.
Op de lagere school was weleens aangekaart dat hij misschien ADHD had maar we hebben er eigenlijk nooit iets mee gedaan…
Ik was hier zo van geschrokken dat ik uiteindelijk zelf een afspraak heb gemaakt om hem te laten testen.
Hij bleek inderdaad ADGH te hebben en een vrij hoog IQ, dit betekende dat hij nu zelf Ritalin voorgeschreven kreeg van een psychiater.
Gedurende de periode van de testen kwam ook naar boven dat hij zich regelmatig depressief voelde dus werden er afspraken met een psychologe ingepland.
Het leek wat beter te gaan en hij vertelde dat de medicijnen goed hielpen. Doordat hij stiekem de medicijnen van zijn vriend had geslikt was ik toch wel achterdochtig geworden maar probeerde hem te vertrouwen.
Inmiddels was zijn nieuwe studie begonnen en moest hij op kamers i.v.m. de reisafstand. Hij sloot zich aan bij een studentenvereniging maar van studeren kwam niet veel, er werd volop gefeest en heel erg veel gedronken.
Hij kwam ook minder vaak thuis en als ik hem erop aansprak wist hij het zo te brengen dat ik een soort van gerustgesteld was.Hij heeft zijn 1e jaar uiteindelijk niet gehaald en gaf aan zich erg eenzaam te voelen dus hebben we hem weer naar huis gehaald.
Steeds vaker was hij weg en kreeg ik het gevoel dat het mis was. Ik ging zijn kamer doorzoeken als hij weg was en keek wel honderd keer per dag via de app op zijn rekening om te kijken waar hij gepind had. Altijd wist hij zich eruit te kletsen en ik wilde hem geloven, maar diep van binnen wist ik dat het de verkeerde kant op ging. Bij het doorzoeken van zijn kamer vond ik een paar keer een klein zakje waar wiet in had gezeten, maar hij vertelde altijd dat dat van vrienden was. Met zijn vader durfde ik het niet goed te bespreken want drugs zijn voor hem een “no go”, hij heeft altijd gezegd dat hij ze het huis uit zou schoppen als hij erachter kwam dat ze ook maar iets gebruikten.
Ook ik ben totaal tegen drugs maar hield het toch voor me en probeerde hem te beschermen en maakte mezelf wijs dat weleens wiet roken vast geen kwaad kon.
Langzaamaan merkte ik dat hij achteruit ging, hij ging vaak niet douchen en lag hele dagen op bed, sliep tot laat in de middag uit en was dan snachts in de weer zodat ik niet kon slapen en heel vaak wakker lag.
Ik was inmiddels moe van alle discussies die hier uit voort kwamen en kreeg altijd te horen “sorry mam”
Toch had hij ook dagen dat alles goed leek en dan maakte ik mezelf wijs dat het vast allemaal over was.
Nog steeds checkte ik 100x per dag zijn rekening en kwam erachter dat hij regelmatig in de coffeeshop kwam.
Toen ik hem hier op wees biechte hij op dat hij heel af en toe weleens een jointje rookte gewoon met vrienden.
Nog durfde ik het thuis niet aan te kaarten en dat wist onze zoon, dit was voor hem een soort van vrijbrief om er gewoon mee door te gaan.
Langzaam ging hij steeds vaker weg, even naar buiten zei hij dan.
Ik merkte dat hij ook steeds vaker en meer ging drinken, maar alles wimpelde hij weg, ik wilde denk ik niet inzien dat onze zoon langzaam afgleed. Elke keer een tree verder naar beneden.
Ik kreeg het vermoeden dat hij wel meer gebruikte dan alleen wiet maar had er geen bewijs voor. Regelmatig had hij ’s avonds of ’s nachts een onverklaarbare bloedneus. Vaak heb ik gedacht dat hij misschien wel iets snoof maar wilde het eigenlijk niet weten, niet mijn kind.
Inmiddels was ik moe van alle slapeloze nachten, altijd maar proberen te checken wat hij deed en waar hij was, ik was nergens anders meer mee bezig….
De rest van het gezin ging hier ook onder lijden.
Steeds vaker ging hij niet douchen en zag er vies en onverzorgd uit.
Regelmatig moest ik hem ’s nachts troosten omdat hij zich verdrietig en leeg voelde.
Steeds vaker ging hij ook niet meer naar school, je raakt elkaar een soort van kwijt.
Als hij bij een vriend bleef slapen was ik blij dat hij niet naar huis kwam, eindelijk had ik dan ook eens een goede nachtrust!
Toen hij in februari 2018 na een avond stappen mij totaal van de kaart en dronken ’s nachts uit bed belde en zei dat hij het niet meer zag zitten was voor mij de maat vol.
We zijn hem gaan zoeken en hebben hem gelukkig gevonden, de volgende ochtend zat ik met hem bij de huisarts.
Hij vond het beter contact op te nemen met zijn psychologe en psychiater omdat hij daar al een paar jaar in behandeling was.
Voor mij was dit een keerpunt een soort van noodkreet van zijn kant om hulp.
Ik had een jaar eerder als eens een artikel uit een tijdschrift bewaard over de Yes We Can Clinic.
Ik wist dat ik mijn gevoel moest volgen en dat hij echt intensieve hulp nodig had.
Gelukkig stond hij ervoor open en hebben we via psychiater en psychologe de verwijzing gekregen voor een intake bij de kliniek.
Wat was ik dankbaar dat na de intensieve intake gesprekken bleek dat er een plekje voor hem in de kliniek was.
Dankbaar maar ook onzeker en verdrietig, zo voelde onze zoon zich ook.
De dag dat hij voor 10 weken richting Hilvarenbeek vertrok was heel zwaar, de eerste vijf weken is er geen enkel contact. Je hoopt zo dat alles goed komt maar tegelijkertijd is er de angst voor de dingen die boven tafel zullen komen.
Na 5 weken was er een “verbindingsdag”; wij gingen een hele dag naar de kliniek en dan krijg je na 5 weken je kind voor het eerst weer te zien, zenuwslopend vond ik het.
En toen kwam het moment van opbiechten: onze zoon mocht dingen opbiechten die hij gedaan heeft zodat hij met een schone lei weer verder kan.
Dat hij blowde wist ik al en ik vermoede nog wel andere dingen maar toen hij een hele was lijst opnoemde met allerlei soorten drugs die hij gebruikte (waaronder ook xtc) was het alsof de vloer onder mijn voeten wegzakte.
Mijn eerste gedachte was dat hij wel dood had kunnen zijn….
Maar hij mocht ook zijn verdriet met ons delen en de dingen die hij moeilijk vond en anders zou willen, want ook ouders maken fouten.
De dagen erna heb ik me als verdoofd gevoeld, alsof ik overreden was door een vrachtwagen.
Maar ik was en ben vooral moe, moe van het constant met hem bezig zijn.
Het wordt een soort van tweede natuur en dat moet ik nu zien los te laten .
Ik heb aan mezelf getwijfeld en me schuldig gevoeld maar we moeten verder.
Hij werkt keihard aan zijn herstel en daar ben ik trots op. Ik schaam me niet voor hem om de verkeerde keuzes die hij heeft gemaakt, maar ik bewonder zijn dapperheid om er iets aan te doen.
Er zijn zo ontzettend veel jongeren die kampen met problemen zoals o.a. verslaving..
Toen ik het stukje van Nicolette las over haar bezoek aan de Yes We Can Clinic was ik heel erg geraakt, wetende dat mijn zoon daar op dit moment ook zit.
Voor veel mensen is het misschien de “ver van hun bed show” maar als je er zelf mee geconfronteerd wordt besef je ineens hoe belangrijk het is dat er goede voorlichting is.
Dat er mensen zijn als Nicolette die ondanks hun verdriet zo’n ontzettend belangrijke boodschap verspreiden onder jonge mensen…
En dat er plaatsen zijn zoals Yes We Can waar ze terecht kunnen voor Hulp.
Het is zo belangrijk dat ze werken aan zichzelf en erachter komen waarom ze zijn gaan gebruiken.
Onze zoon komt over 2 weken naar huis en dat vinden we allemaal heel spannend…
Ik probeer er vertrouwen in te hebben dat het goed komt maar weet ook dat hij nog een lange weg te gaan heeft….

De zorg

De zorg.
Daar waar jij zo graag in wilde werken, maar wat je niet gegund werd. Werken in de zorg, daar waar jij goed in was, daar waar jouw kracht lag.
De zorg.
Daar waar ik in ga werken, waar ik mijn plekje wil gaan vinden. Gister kreeg ik te horen dat ik ben aangenomen bij de zorgbalans, vandaag kwam daarbij dat ik ook officieel ben aangenomen als student Verzorgende-IG.
Binnenkort ga ik starten, een opleiding van 1.5 jaar om mijzelf om te scholen, om de zorg in de gaan.
Laatst viel het kwartje, mijn paardenstudie was niet waar ik de rest van mijn tijd wil werken maar meer mijn hobby. Na een gesprek met Colinda kwam de vraag waarom ik niet de zorg in ging. Na wat opzoeken kwam de interne opleiding voorbij, want fulltime studeren met een eigen huis ging het niet worden. Op naar de informatieavond. En hoe…ouderenzorg, zorgen voor anderen. Aangemeld, toetsen gemaakt en vandaag de aanname.
In de auto naar huis kwam het besef. Dat ik de studie(s) ga doen, die jij zo graag wilde doen.
Om te beginnen dus als verzorgende, daarna hopelijk kraamhulp en misschien wel Hbo-v.
Het was vandaag zo’n dag, Tijger(mijn kat) onder narcose bij de dierenarts..daar begon het gevoel al, onder narcose. Nu wachten op het telefoontje dat ze goed en wel wakker is geworden. Zenuwen.
Daarna het goede nieuws over de studie.
En om het af te maken, onderweg 2 ambulances die met gillende sirenes langskwamen.
Weer alles wat me aan jou doet denken.
Ik kom zo even bij je langs, langs je graf. Ik kom er regelmatig, minstens eens in de week. Om je bij te praten, een bloemetje te brengen of om een kaarsje aan te steken.
Ik kan alleenmaar hopen dat je trots op me bent.
Over 22 dagen ben je 2 jaar dood, maar weet dat we dan op je proosten. Op jou en op het leven. Dat we ons leven maar mogen leven, dat is wat ik zal doen. Leven.
Weet dat ik je mis, en dat ik hoop dat je trots op ons bent.
Dikke kus Maaike

P.s. je hebt er weer een gedachtenreis bij. Marion Bloemendal Stolwijk heeft jou meegenomen tijdens haar wandeling de Alpe d’Huzes op.

Yes We Can

0715 reed ik gisteren naar Hilvarenbeek, Yes We Can clinics hadden mij daar uitgenodigd.
0915 zit ik aan de thee met H, begeleider bij YWC. Ik heb overal toegang toe binnen de setting, mag alles vragen.
0930 komt een ieder naar de huiskamer waar ik zit, 57 jongens en meiden met ieder hun eigen verhaal. Ik schud bij een ieder de hand en meng mij tussen de groepjes.
1000 ochtendactiviteit in het bos, hier ontmoet ik jou, jong en een leven achter de rug waar je u tegen zegt.
We praten over alles en vinden elkaar meerdere malen tijdens activiteiten.
Ook spreek ik met jou, en jou en jou en jou. Jullie vertellen stuk voor stuk waarom jullie in behandeling zijn, hoeveel weken jullie hier zijn, en nog veel meer.
1200 slaapkamer en of huiskamertijd, de jongeren hebben een uur boven (slaapkamer) of beneden (huiskamer) zelf besteedbare tijd.
1300 lunch, allen samen aan tafel, orde, gezag, wederzijds respect en structuur, ik zie en hoor het terug.
Een van de begeleiders houdt voor het eten een praatje waarbij de focus op herstel meerdere malen benoemd wordt. Ik hoor het woord sponsor (een persoon waar je terecht kan als je voelt dat je het zwaar hebt of krijgt, een maatje).
Ik eet mee aan een tafel waar 8 jongeren zitten, leeftijden en sekse gemengd. Hier spreek ik met diverse tafelgenoten, en ook met jou…..jong kind en verslaafd aan heel veel…”weet u mevrouw wat ik zo jammer vind, dat als ik straks 18 ben, ik geen biertje met mijn vader kan doen”.
En jij…..”woensdag mag ik naar huis, ik ben zo blij dat mijn familie er voor mij is, wat ik ook uitgehaald heb”.
Ook jij en ik praten met elkaar, jij een eetstoornis en psychische klachten, en degene die naast je zit verteld mij over de sociale fobie met gameverslaving die hij heeft.
Na de maaltijd wordt door de begeleiding een praatje gehouden en wordt er tafel voor tafel afgeruimd en mag een ieder even 15 minuten los van de stof. Ik voel een tikje op mijn schouder, daar sta jij “mag ik u even spreken”, samen lopen we naar een rustige plek, daar vertel jij mij jouw verhaal, waar jij tegenaan loopt en vraagt mij om advies.
1400 “mijn” groep heeft een middagactiviteit, in een soort theatertje wordt er de komende 3 uur (met onderbreking) over oa herstel en de 10 regels gesproken. Niet 1 keer hoor ik “ja maar” ik zie respectvolle bejegening naar elkaar en hoor werkelijk bij een ieder wat zij zelf eraan kunnen doen om met hun verslaving om te kunnen gaan.
Er wordt geëindigd met muziek van youtube (laatste 10 minuten), de verzoekjes worden ingediend en los van de stof worden de rappers (wat een herrie) luidkeels meegezongen.
1700 slaapkamer en of huiskamertijd.
Ik schuif aan bij diverse groepjes in de huiskamer, luister, vraag en krijg zelf ook vragen die ik uiteraard beantwoord.
Ondertussen wordt de tafel gedekt en gaan we om 1800 aan tafel.
“Komt u bij ons zitten” vraagt een groepje, natuurlijk is mijn antwoord.
Begeleiding (veelal rond de 30 jaar) doet het woord, stelt vragen en geeft aan wat er verwacht wordt.
Met diverse tafelgenoten heb ik een gesprekje, openhartige kinderen en soms hartverscheurende verhalen komen tot mij.
1830 arriveert Tom, hij komt de spullen voor de powerpoint installeren en wordt eerst door 57 jongeren welkom geheten, “hallo Tom” hoor ik luidkeels door de ruimte.
1900 wordt de tafel met duidelijke taakverdeling tafel voor tafel afgeruimd.
1915 start ik mijn presentatie aan 57 jongeren en hun begeleiders.
Nog niet eerder heb ik zulke openhartige verhalen over xtc mogen horen. Er is niet 1x door elkaar gepraat, ik zie ook nu heel veel respect naar wie dan ook.
2045 stopt mijn presentatie, staan 57 kinderen op en hoor ik zo een hard geklap, ongelooflijk…..ik lees “doodgewoon” nog voor en krijg wederom eenzelfde applaus.
Begeleiding doet een afsluitend woord, alle kinderen (en begeleiding) staan in een kring en houden elkaar vast. Er worden regels hardop (na)gezegd, wat een energie, ik voel mij bevoorrecht dat ik hiertussen mag staan.
Met een team Daniëlle pen, kaartje en sticker van kusje van Daan vertrekt een ieder uit de zaal.
Tom ruimt de spullen op, ik sta in de gang en praat nog na, ontvang knuffels en heb huilende kinderen bij mij.
Ik knuffel, zeg nog iets en spreek dan nog even met jou……hevig geëmotioneerd sta jij voor mij….”een vriendin van mij overleed ook aan xtc, kent u …. uit …?
Ik vertel hem dat ik haar moeder heb mogen ontmoeten en met beide ouders facebookcontact heb.
2130 gaan Tom en ik weg, ik weet niet waar ik moet beginnen als hij en ik buiten staan. Mijn gedachten gaan alle kanten op, ik bel eerst naar mijn man om even met hem te praten.
2310 ben ik thuis en praat thuis nog over mijn dag, wat een enorm geweldige dag!
Lieve kinderen van vandaag, jullie maken het verschil!
Dank jullie voor jullie openhartigheid en jullie verhalen die ik mocht horen.
Liefs Nicolette

Ik huil om jou….

Vorige week overleed er een jong kind in mijn buurt.
Zijn moeder en ik zagen elkaar afgelopen zaterdag.
We spraken, omhelsde en huilde samen.
Vandaag was de uitvaart, dat wist ik, dat zag ik.
Bij het wegrijden van mijn woning werd het kleine mannetje uit zijn huis weggetild.
Ik zag de uitvaartleidster die Danielle haar uitvaart deed op de weg staan, het verkeer stopte…..mijn déjà vu kwam zeer snel. Snikkend heb ik op de rand van de stoep gewacht tot zij wegreden, om vervolgens naast elkaar bij het stoplicht te staan.
Zij linksaf naar de begraafplaats, ik rechtsaf naar mijn werk….
Zoals ik vandaag tegen mijn collega zei, het voelt nog altijd als gisteren, en nog nooit als eergisteren.

Presenteren…..

Dit leek wel de week van de presentaties.
Dinsdag togen Tom en ik op naar VSO de schakel in Haarlem. Op een ieders eigen niveau mocht ik twee presentaties aan derdejaars klassen geven. Het bijzondere op VSO is dat de kinderen vaak verschillende niveaus hebben.
Dinsdagavond de heren van de rotaryclub. Deze heren allen in een iets gevorderde leeftijd luisterde ademloos naar mijn verhaal.
Woensdag heb ik presentaties in Haarlem en Castricum gegeven.
Turn over had mij benaderd met de vraag of ik de jongeren die aan dit project gekoppeld waren een presentatie wilde geven.
Op beide locaties gebeurde er mooie dingen met de jongeren, het ontroerde mij behoorlijk.
Vandaag VSO voor dove kinderen in Brabant. Een nieuwe vorm van presenteren voor mij, samen met een tolk wordt mijn verhaal verteld.
Juist gekozen woorden, soms zoekend voor mij maakte dat de twee presentaties voorbij vlogen.
Kinderen die met de juiste informatie weer naar huis gingen maakte mijn dag goed.
Tijdens de presentatie benadruk ik altijd dat het zo belangrijk is dat je met je ouders blijft praten.
Met enige regelmaat krijg ik berichten van ouders dat hun kind na een presentatie thuis kwam en erover ging vertellen.
Voor nu is het voor even de laatste presentatie. Volgende maand gaan we weer verder

De week….

Mijn werk loopt prima, ik ga weer naar school voor een HBO opleiding en ontving positieve feedback van mijn manager.
Na de dood van Danielle ben ik na 7 weken weer gaan werken, hier kon ik mijzelf heerlijk mee afleiden.
Ook met de presentaties erbij kan ik mijn werk goed doen.
Afgelopen week werd ik door yes we can clinics benaderd met de vraag of ik bij hun met de kinderen mee wilde draaien. Ook vroegen zij of ik dan savonds mijn verhaal wilde vertellen. In juni zal ik van 0900 tot 2200 meedraaien met het programma dat zij hun kinderen bieden.
Ik zal met de kinderen sporten eten en praten.
Ook zal ik binnenkort in Brabant op een school voor dove kinderen met een lager IQ presentaties geven. In Haarlem op een VSO school en ook in Heerhugowaard zal men mij 3 dagen tegen komen.
De stichting loopt goed, de naamsbekendheid wordt steeds groter.
Op de feestweek in Santpoort hoop ik in augustus een mooi doek te hebben hangen.
De stickers komen van de week binnen.
Dinsdag zat ik met de bestuurders van de baltic race auto’s die binnenkort vertrekken. Er volgt een mooie donatie wisten zij mij te vertellen.
Woensdag zat ik met de bonuszus van een onlangs overleden jongen. Zij wil voor haar afstuderen iets met mijn stichting doen. Samen hebben we gebrainstormt, wordt vervolgd.
Donderdag stond ik om 1200 bij de uitvaart van de vader van een gezin waar ik werk. Te jong liet hij zijn vrouw en kinderen achter, zijn bloemen werden aan Danielle geschonken.
Diezelfde avond vierde we de bruiloft van mijn buurjongen, stralend waren zij het middelpunt
Het bericht van het 21 jarige meisje die overleed (na gebruik van middelen) kwam ik op heel Facebook tegen.
Kortom, een heftige week met emoties die alle kanten opschoten.
En ook vandaag, op dit tijdstip, deze datum….22 maanden geleden om 1140 was het afgelopen.
Storte mijn leven in en begon mijn nieuwe leven.
#ikkoesterhetleven

Recensie

U bent vanmiddag bij mijn kind op school geweest.
Mijn kind was helemaal onder de indruk. Vol van uw verhaal hebben we er aan tafel nog over door ge praat. Hoe belangrijk uw werk (missie) is !! Bedankt voor het wijzer maken van ons kind.
Door u verhaal konden we er eindelijk over praten.
U maakt het verschil.

Dit ontving ik gisteren na een presentatie in Hoofddorp.
Savonds gaf ik in Haarlem een presentatie aan een groep vriendinnen.
Daar ontving ik dit zojuist;
Hallo Nicolette, ben je goed thuisgekomen? Wat fijn dat Tom bij je is, een mooi team! De dames waren/zijn allemaal nog onder de indruk. Toch die bewustwording! Alle goeds en veeel succes met alles wat erop je agenda staat!
Hartelijke groet

Vanmorgen was ik wederom in Hoofddorp, nu voor 5 klassen.
Wat een energie, vragen en mooie reacties mocht ik krijgen, zojuist ontving ik dit:
Even een woord van dank Nicolette Je bent vanochtend op het Hoofdvaart in Hoofddorp geweest. Mijn kind is thuis gekomen vanuit school en heeft voluit gesproken over jouw indrukwekkende verhaal. Ik spreek mijn waardering naar je uit, dat na een verlies van een kind jij dit hebt aangegrepen om anderen hierover te vertellen. Een positieve bijdrage leveren en de gevaren vertalen in een verdrietig verhaal. Bewonderingswaardig. Dank voor jouw verhaal. Hartelijke groet,
Moe, maar zeer voldaan ben ik vanmiddag naar huis gegaan.
Nicolette

Het verhaal van Maaike

Daniëlle.
23 juli 2016. Terwijl ik bij mijn toenmalige schoonouders aan het avondeten was, kreeg ik een telefoontje van mama, of ik naar papa wou gaan. Danielle was onwel geworden en ging met de ambulance naar het ziekenhuis. Samen met T ben ik de auto ingestapt om 2 straten verder bij mijn vader aan te komen. Zelf stapte Daniëlle de ambulance nog in, ik heb haar gezicht niet kunnen zien. Achter de ambulance aan naar het Rode Kruis Ziekenhuis in Beverwijk.
Onderweg stopt de ambulance en komt de chauffeur naar mij toe, of ik de zus ben, om uitleg te geven dat we naar het ziekenhuis rijden en er kans is dat hij er met spoed vandoor moet, voor zover het er zo uitziet niet omdat het zo slecht gaat met Daniëlle, maar omdat er een andere spoedrit tussendoor kan komen. Op de snelweg komt dit dan ook uit, ik zie de zwaailichten en hoor de sirenes aangaan en voordat ik het me goed kan beseffen maakt de ambulance snelheid.
Terwijl ik in lichte paniek raak, niet wetende of dit voor mijn zus is of voor een ander spoedgeval, probeert T mij rustig te houden, wat weinig zin heeft….boetes of niet, ik wil mijn zus niet alleen laten! Voor zover ik me kan herinneren heb ik de 130 op mijn km teller voorbij zien komen. Ik raak achter een vrachtwagen in de verkeersbocht, er wordt aan de velsertunnel gewerkt dus moeten we via een omleiding. Achter de vrachtwagen rijdende wordt mijn paniek meer wanneer ik de ambulance uit mijn zicht zie gaan. Gelukkig weet ik waar hij heen is gereden. Als ik bij het ziekenhuis aankom, al rennend, word ik bij de balie gelijk naar de spoedpost doorverwezen waar ik gelijk naar door ren.
Als ik bij Danielle in de kamer aankom, ziet het er in alle opzichten uit als een epileptische aanval. Ik heb dit eerder gezien en dit is ook niet waar ik me al te druk om maak. Het is meer het aantal artsen wat constant bij haar aanwezig is. Lang mag ik niet bij haar zijn, ik word weggestuurd…omdat ik geen ruzie wil maken hier, zeg ik nog tegen Danielle dat ik op haar wacht, mocht ze me horen.
Terwijl T en ik in de wachtkamer zitten hoor ik mijn naam door de gang geroepen, R is ook in het ziekenhuis aangekomen. Wanneer ik vraag hoe ze wist waar ik was, zei ze dat Danielle meerdere keren mijn naam had gezegd en mij was komen zoeken.
De tijd die hierna komt bestaat alleen maar uit wachten. Ik mag niet bij Danielle en ik kan dus ook helemaal niks. Ondertussen probeer ik wel met mama in contact te blijven die net is aangekomen op haar vakantieadres aan de andere kant van het land ongeveer.
R komt zo nu en dan terug om mij updates te geven, en in de gang zie ik alleen maar dokters de kamer in- en uitlopen. Chaos.
Mama wordt ondertussen 2 keer gebeld. De eerste keer wordt er gezegd dat het niet nodig lijkt om naar huis te komen. De 2e keer is hier verandering ingekomen….Danielle gaat slechter en mama wordt gevraagd om zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te komen. Ik heb ondertussen ook contact met mama en beloof haar in het ziekenhuis, zo dichtbij als ik kan komen, bij Danielle te blijven.
Het lijkt uren te duren voordat mama eindelijk in het ziekenhuis is, maar zodra ik haar stem hoor in de gang overvalt mij een zeker soort rust. Mama is er, wat voor mij betekend dat er iemand is die Danielle overneemt en mij kan overtuigen naar huis te gaan. Geen dwang of geschreeuw, rust. Terwijl ik door de gang loop, kan ik Danielle niet meer zien door de vele witte jassen aan haar bed.
Terwijl we naar huis rijden, wordt ik al overspoeld door vermoeidheid, mama houdt iedereen ondertussen op de hoogte. Ondanks de vermoeidheid doe ik geen oog dicht, hetzelfde geldt voor de nachten daarop.
De volgende dag ben ik niet in het ziekenhuis geweest, mama en papa gaan en houden ons op de hoogte hoe het met Danielle gaat. Het lijkt beter te gaan, zondag kan ik me verder niet veel van herinneren. Enkel dat mama met ons afspreek de volgende dag gewoon allen ons ding te gaan doen. Wessel heeft vakantie en is vrij, Ilse is in Frankrijk. Peter blijft constant bij mama, en biedt veel steun. We spreken af de volgende dag na mijn werk naar het ziekenhuis te gaan.
Op maandagochtend ben ik om 0900 op mijn werk. Moe. Mijn baas een korte uitleg geven van hoe en wat, met het dringende verzoek dat ik mijn telefoon bij me houdt en moet opnemen. .sindsdien heb ik altijd op werk mijn telefoon op zak. Om 1000 belt mama, terwijl ik opneem reken ik nog snel een klant af en vraag de volgende even te wachten i.v.m. een spoedgeval. Mama vraagt me iemand mijn kassa over te laten nemen en rustig richting het ziekenhuis te gaan. Ze wacht daar op me zegt ze, meer informatie krijg ik niet. Terwijl mama mij belt is ze al onderweg naar de auto.
Rust heb ik niet, zo snel als het verkeer toelaat ga ik naar het ziekenhuis, later bedacht erg roekeloos…. Tegelijkertijd met mama en papa kom ik aan op de parkeerplaats van het ziekenhuis.
Papa loopt een stukje verderop, als mama roept hoort hij haar niet, pas als ik ‘papa’ schreeuw blijft hij staan. Met zijn allen gaan we naar binnen, mama geeft ondertussen uitleg dat Danielle haar lever is uitgevallen en dat ze nu meer te horen krijgen. T bel ik ondertussen, na een paar keer krijg ik hem te pakken.
In het ziekenhuis krijgen we Danielle te zien. De laatste keer dat ik haar zag lag ze op de eerste hulp, nu ligt ze op een eigen kamer in het brandwondencentrum onder volledige bewaking, omringd met snoeren van infusen en een leverdialise. Zo heb ik mijn zus nog nooit gezien. Nog gekleed in mijn werkkleding, waar ik nog grapjes naar Danielle over maak, komen we met zijn allen bijeen in een familiekamer. Hier krijgen we van de artsen te horen hoe slecht het gaat, en worden de opties besproken. Hier komt uit dat Danielle naar het LUMC gaat onder speciale begeleiding. Haar bloed is zo dun, dat ze van een klein wondje al kan doodbloeden. Een voor zich, en met zijn allen mogen we nog naar Danielle toe. We kunnen wel tegen haar praten, maar ze is constant met haar hoofd aan het schudden en ogen aan het draaien. Een hand vasthouden wil ze niet, dus ik wrijf over haar arm en geef haar nog een dikke kus en knuffel.
Dan is het tijd om afscheid te nemen…waarop de artsen er bij zeggen, dat we er rekening mee moeten houden dat dit ‘het’ afscheid zou kunnen zijn, maar ik blijf vol goede moed en fluister nog in je oor hoe trots ik op je ben en dat je gaat vechten zo lang je kan.
Helemaal naar Leiden moet je…een academisch ziekenhuis…verder gespecialiseerd…de beste dokters krijg je…
Mama en Peter gaan ook na een korte stop thuis door naar het ziekenhuis, ik blijf met Wessel thuis. Ilse wordt opgehaald in Frankrijk en komt ’s avonds met mama en Peter mee terug naar huis
Ondertussen blijft mama iedereen op de hoogte houden via de app, zoveel als mogelijk.
’s Avonds komen mama en peter thuis. Het is ondertussen bekend dat Danielle op de nr 1 Europese donorlijst staat en wanneer er een matchende lever vrijkomt deze voor haar is.
Om 2 uur is de lever bekend en wordt Danielle operatie klaar gemaakt. Ik weet dat ze in slaap is gebracht om vervoerd te worden naar het LUMC, maar kan alleen maar hopen dat ze hier niks van meemaakt. Ik weet nog hoe zenuwachtig ik was voor mijn operatie, en hoe trots ze was toen ik weer naar huis mocht. Ik kan alleen maar hopen dat ik als zij eruit komt, ik dan ook zo trots op haar kan zijn.
Om 0600 krijgt mama het telefoontje dat de operatie gaat beginnen, het gaat een zware operatie worden van minstens 6 uur, na 12 uur wordt mama weer teruggebeld.
Ik zit ondertussen beneden op de bank. Niet kunnen slapen zit ik al vanaf 8 uur beneden. Ik wil alleen maar wachten. Rond 10 uur komt peter naar beneden, ik zie aan zijn gezicht dat er iets niet klopt. Ik heb mama haar appje nog niet gelezen, maar peter komt mij het nieuws vertellen dat mama om 10 uur is gebeld….de operatie is stopgezet….Danielle is verwoest. Mijn lieve, stoere en sterke zus is kapot…letterlijk. Mama en peter gaan weer naar het ziekenhuis, wetende dat Danielle daar haar laatste adem zal uitblazen. Weer mag ik niet mee. Ik blijf thuis om wessel en ilse op te vangen, zij hebben mij nodig. Er komen steeds meer mensen bij, T neemt een groot deel van de zorg van iedereen op zich en ontlast mij hier veel mee. Ik sluit me van iedereen af, Wessel en Ilse komen op de eerste plek.
Terwijl wij op het berichtje wachten, het berichtje dat zij haar laatste adem heeft uitgeblazen, kom ik op facebook berichtjes tegen naar Danielle alsof ze al dood is, woest ben ik….mijn zus is nog aan het knokken, nog niet dood, ookal komt dat wel. 26 juli 2016, 11.40u. Danielle is dood. Hierna wachten wij tot mama en peter thuiskomen.
Hierna gaat alles snel. Heel snel. Dezelfde dag zien we Danielle weer. Dood. In het uitvaartcentrum. Als wij haar zien is ze al aangekleed, ik herken haar niet meer. Dit is niet mijn Danielle, ik wil dan ook niet in de buurt komen. Mijn nu dode zus…dezelfde zus met wie ik 2 weken daarvoor nog voor mijn verjaardag naar Beyoncé ging, waarvoor ik de eeuwige taxi naar het werk was en die altijd te laat kon komen, en er ook nog mee wegkwam ook. Mijn stapmaatje, drinkmaatje, feestmaatje, mijn zus. Dood.
De uitvaartbegeleidster is Patty, ze legt alles uit en we mogen haar alles vragen. Fijn is dat.
Elke dag gaan we naar Danielle toe.
Het eerste wat ik heb gedaan toen we het doodbericht kregen, is iedereen inlichten. Iedereen waarvan ik wist met wie ze omging, vrienden en collega’s. Dat was ook het enige wat in me opkwam. Zodra de rouwkaart er was, heb ik deze weer naar iedereen gestuurd, de enige stress of ik niemand was vergeten. Ik weet bijna zeker dat iedereen toen de kaart heeft gehad. Zowel bij de condoleance als bij de uitvaart. Honderden mensen.
De dagen tot de condoleance gaan we dagelijks naar haar toe. 1 keer ben ik even alleen met haar geweest, even maar. Ze lag er zo rustig bij, en ik zal haar grapjes nooit vergeten, dat ik er van overtuigd was dat ze zo op kon springen en dat het allemaal een grap was. 1 grote kutgrap.
Bij de condoleance maak ik me nuttig waar het kan, uiteindelijk is dit praktisch alleen in de ontvangstkamer…ik blijf bij Wessel en Ilse in de buurt. Ik kan me sterk houden, ben andere mensen aan het troosten. Totdat mijn klasgenootjes binnen komen lopen, dat is me teveel. Deze meiden met wie ik lief en leed deel, zij zijn er ook nu voor me.
Dan is het de dag van de uitvaart. Danielle had precies, met grappen, aangegeven hoe haar ideale uitvaart eruit zag….ik in jurk was daar deel van…lieve zus, die kutjurk heb ik aangehad. Mijn speech heb ik geschreven, voor het geval mijn improvisatiekunsten niet helemaal meewerken. Ik ga met de gewone auto mee. Mama rijdt met Danielle mee.
Aangekomen bij het crematorium staat er een enorme erehaag voor Danielle, wij lopen met het gezin en aanhang achter de auto aan. Wat een mensen, wat een groots gebaar dat iedereen er was. Ook wanneer de kist weggevoerd wordt naar de oven mag ik niet mee. Hier heb ik het erg moeilijk mee, ik mis een stukje afscheid. Maar ook hierin zet ik me om in het steunen en troosten van een ieder die dit nodig had. Wanneer we een tijd erna weggaan weet ik , Danielle is nu al as.
De tijd hierna blijf ik proberen iedereen te steun, het is moeilijk om ontlopen te worden omdat mensen niet weten wat ze moeten zeggen. Terwijl het enige wat ik wil is dat mijn leven gewoon weer verder gaat, ik zet alles aan de kant en wil weer mijn ding doen. Rouwen wil ik niet, leven wil ik.
5 weken hierna vertrek ik naar Spanje, in overleg met school en thuis ben ik toch gegaan. De beste keuze. Wat heb ik hier een geweldige tijd gehad, vol liefde en steun.
De tijd hierna ben ik zoveel mogelijk bezig om alles gewoon te doen zoals ik dat al deed. Leven.
Op 26 juli 2017 wordt Danielle haar urn alsnog begraven. Een hele begrafenis, waarin ik mag helpen de kist te laten zakken. Een stukje afscheid neem ik hiermee. Ik ga wekelijks langs het graf, om een kaarsje aan te steken, een bloemetje neer te leggen of om gewoon even gedag te zeggen.
Afstuderen doe ik , diploma op zak.
Leven, doe ik.
De enige angstmomenten die ik heb, zijn ambulances. Wanneer ik dit op 28-12-17 schrijf, ben ik net een paar uur thuis. Terwijl ik naar huis reed, kwam een van Danielle haar liedjes op de radio, en kwam er een ambulance met gillende sirenes voorbij. Elke keer als dit gebeurt, denk ik terug aan dat moment waarin haar ambulance er plotseling ook met gillende sirenes vandoor ging. Dan krijg ik even een moeilijk moment.
Reanimeren, ook zo’n ding…wat ik ondertussen kan. Omdat ik op de dierenambulance rijd, ben ik hulpverlener. Een titel waar ik trots op ben. Tijdens de RDW training kregen we ook uitleg hoe je moet samenwerken met andere hulpdiensten. Ambulances dus ook. Ook weet ik dat ik ga leren reanimeren. Tijdens deze cursus houdt ik eigenlijk geen rekening met geluidsfragmenten, totdat het omgaan met stikgedeelte komt. Ik breek hierbij, dit geluid herken ik uit duizenden.
Ondertussen kan ik wel reanimeren, ben ik aangesloten bij de hartstichting en hoop ik wanneer dit nodig is dat ik een leven kan redden.
8 januari vertrek ik naar Spanje, een langere tijd deze keer. 8 maanden ongeveer. Ik ben deze keer zenuwachtiger, maar weet ook wel dat het goed gaat komen. Het is moeilijk om alles en iedereen zo achter me te laten, ook de honden en Jouke. Maar ook de dierenambulance, hier heb ik mijn plekje gevonden en ligt mijn hart. De dieren zijn wat mij er de vorige keer doorheen geholpen heeft, ik weet zeker dat zij mij deze keer ook gaan helpen.
x Maaike

 

Ik hou van jou….

De afgelopen dagen liep ik met enige regelmaat over het strand.
Hoofd in de wind, handen in mijn zakken of handen in het zand.
Prachtige schelpen, nog mooiere stenen, allemaal hadden ze een verhaal.
Jarenlang verbleven zij in dit geval in de zee, op een plek waar zij gevormd werden.
Diepe groeven, mos, breuken en deuken, allemaal verschillend, en toch gelijk.
Zo denk ik ook aan jou terug, het leven heeft jou ook gevormd.
Mooie herinneringen, intens verdrietige herinneringen, samen hebben wij erover gepraat, gelachen en gehuild.
Wat ik op het strand achterliet waren tranen, wat moest ik huilen.
Met de wind om mijn oren kon ik jou horen, je stem zoals hij was, de woorden die je vaak zei: “mammmmm ik hou van je”!
En zo is het, ik hou ook van jou!
Onnoemelijk veel, zoveel zandkorrels als er op de stranden liggen, zoveel hou ik van jou.
Dag mooi sterrenkind van mij.
X mama

MAY 2018.

Jeetje mina wat vliegt de tijd voorbij, nog ruim 2 maanden en dan ben je er al 2 jaar niet meer. Onvoorstelbaar. Wat een tranen, wat een tijd.
2 jaar geleden kon ik nog genieten van het zonnetje met je, konden we nog lachen, gieren, brullen. Konden we mekaar nog flink uitschelden en belachelijk maken en dan altijd erbij zeggen ‘gelukkig lijk je op me’! Wat een momenten, heb zelf nooit gezien dat we op elkaar leken.
Tot vandaag, ik was naar het strand, lekker even uitwaaien, zonnen, en uiteraard foto’s maken. Zonder het bewust zijn had ik kleding aan wat jij ook aan zou kunnen doen, me haar zoals jij dat vaak had, en jou zonnebril op me neus….. Toen ik vanmiddag na dat het me al zeker 5 keer gezegd was, nog een keer naar de foto keek, zag ik toch echt voor de allereerste keer dat ik aardig wat van jou weg heb.
Over een week klaar met me examens, de ‘sunny days’ zijn aangekomen. Veel vrije tijd, en veel gedachtes. Hoe zou onze band nu zijn nu ik weer wat ouder ben? Hoe zou je me het succes wensen voor me laatste examens? Wat zou ik voor me 16e verjaardag krijgen? Pffff soms denk ik dat ik gek word!
Ik merk dat ik nu in het 2e jaar van de rauw zoveel meer last van alles heb, ik vond kerst zo zwaar. Jou verjaardag? mijn God wat heb ik gehuild. Zondagen, muziek, herinneringen, en nu ook de zonnige dagen. Daan what the fack! Zo onvoorstelbaar dat ik ze nooit meer met je ga meemaken, dat ik al die 3e, 4e, 5e en ga zo maar door ook zonder jou moet doorbrengen.
Het is zo fucking oneerlijk, maar helaas gaat wat ik ook schrijf jou niet terug brengen in me leven. Ik hoop zo dat je mee gluurt, me hoort als ik bij je ben, en je trots bent. Je was een heerlijk wijf! Ik mis je lieve zus. 🖤