0715 reed ik gisteren naar Hilvarenbeek, Yes We Can clinics hadden mij daar uitgenodigd.
0915 zit ik aan de thee met H, begeleider bij YWC. Ik heb overal toegang toe binnen de setting, mag alles vragen.
0930 komt een ieder naar de huiskamer waar ik zit, 57 jongens en meiden met ieder hun eigen verhaal. Ik schud bij een ieder de hand en meng mij tussen de groepjes.
1000 ochtendactiviteit in het bos, hier ontmoet ik jou, jong en een leven achter de rug waar je u tegen zegt.
We praten over alles en vinden elkaar meerdere malen tijdens activiteiten.
Ook spreek ik met jou, en jou en jou en jou. Jullie vertellen stuk voor stuk waarom jullie in behandeling zijn, hoeveel weken jullie hier zijn, en nog veel meer.
1200 slaapkamer en of huiskamertijd, de jongeren hebben een uur boven (slaapkamer) of beneden (huiskamer) zelf besteedbare tijd.
1300 lunch, allen samen aan tafel, orde, gezag, wederzijds respect en structuur, ik zie en hoor het terug.
Een van de begeleiders houdt voor het eten een praatje waarbij de focus op herstel meerdere malen benoemd wordt. Ik hoor het woord sponsor (een persoon waar je terecht kan als je voelt dat je het zwaar hebt of krijgt, een maatje).
Ik eet mee aan een tafel waar 8 jongeren zitten, leeftijden en sekse gemengd. Hier spreek ik met diverse tafelgenoten, en ook met jou…..jong kind en verslaafd aan heel veel…”weet u mevrouw wat ik zo jammer vind, dat als ik straks 18 ben, ik geen biertje met mijn vader kan doen”.
En jij…..”woensdag mag ik naar huis, ik ben zo blij dat mijn familie er voor mij is, wat ik ook uitgehaald heb”.
Ook jij en ik praten met elkaar, jij een eetstoornis en psychische klachten, en degene die naast je zit verteld mij over de sociale fobie met gameverslaving die hij heeft.
Na de maaltijd wordt door de begeleiding een praatje gehouden en wordt er tafel voor tafel afgeruimd en mag een ieder even 15 minuten los van de stof. Ik voel een tikje op mijn schouder, daar sta jij “mag ik u even spreken”, samen lopen we naar een rustige plek, daar vertel jij mij jouw verhaal, waar jij tegenaan loopt en vraagt mij om advies.
1400 “mijn” groep heeft een middagactiviteit, in een soort theatertje wordt er de komende 3 uur (met onderbreking) over oa herstel en de 10 regels gesproken. Niet 1 keer hoor ik “ja maar” ik zie respectvolle bejegening naar elkaar en hoor werkelijk bij een ieder wat zij zelf eraan kunnen doen om met hun verslaving om te kunnen gaan.
Er wordt geëindigd met muziek van youtube (laatste 10 minuten), de verzoekjes worden ingediend en los van de stof worden de rappers (wat een herrie) luidkeels meegezongen.
1700 slaapkamer en of huiskamertijd.
Ik schuif aan bij diverse groepjes in de huiskamer, luister, vraag en krijg zelf ook vragen die ik uiteraard beantwoord.
Ondertussen wordt de tafel gedekt en gaan we om 1800 aan tafel.
“Komt u bij ons zitten” vraagt een groepje, natuurlijk is mijn antwoord.
Begeleiding (veelal rond de 30 jaar) doet het woord, stelt vragen en geeft aan wat er verwacht wordt.
Met diverse tafelgenoten heb ik een gesprekje, openhartige kinderen en soms hartverscheurende verhalen komen tot mij.
1830 arriveert Tom, hij komt de spullen voor de powerpoint installeren en wordt eerst door 57 jongeren welkom geheten, “hallo Tom” hoor ik luidkeels door de ruimte.
1900 wordt de tafel met duidelijke taakverdeling tafel voor tafel afgeruimd.
1915 start ik mijn presentatie aan 57 jongeren en hun begeleiders.
Nog niet eerder heb ik zulke openhartige verhalen over xtc mogen horen. Er is niet 1x door elkaar gepraat, ik zie ook nu heel veel respect naar wie dan ook.
2045 stopt mijn presentatie, staan 57 kinderen op en hoor ik zo een hard geklap, ongelooflijk…..ik lees “doodgewoon” nog voor en krijg wederom eenzelfde applaus.
Begeleiding doet een afsluitend woord, alle kinderen (en begeleiding) staan in een kring en houden elkaar vast. Er worden regels hardop (na)gezegd, wat een energie, ik voel mij bevoorrecht dat ik hiertussen mag staan.
Met een team Daniëlle pen, kaartje en sticker van kusje van Daan vertrekt een ieder uit de zaal.
Tom ruimt de spullen op, ik sta in de gang en praat nog na, ontvang knuffels en heb huilende kinderen bij mij.
Ik knuffel, zeg nog iets en spreek dan nog even met jou……hevig geëmotioneerd sta jij voor mij….”een vriendin van mij overleed ook aan xtc, kent u …. uit …?
Ik vertel hem dat ik haar moeder heb mogen ontmoeten en met beide ouders facebookcontact heb.
2130 gaan Tom en ik weg, ik weet niet waar ik moet beginnen als hij en ik buiten staan. Mijn gedachten gaan alle kanten op, ik bel eerst naar mijn man om even met hem te praten.
2310 ben ik thuis en praat thuis nog over mijn dag, wat een enorm geweldige dag!
Lieve kinderen van vandaag, jullie maken het verschil!
Dank jullie voor jullie openhartigheid en jullie verhalen die ik mocht horen.
Liefs Nicolette