Maandelijks archief: augustus 2016

Dag 34

De dagen beginnen en eindigen gewoon.
Je wordt wakker, doet wat je moet doen en slaapt savonds.

Als ik s,nachts wakker word denk ik aan de situatie waarin ik zit.
Ik vraag mij vaak af waar ze is, hoe het werkt als je dood bent?

Ik val weer in slaap en word wakker vd wekker.
Ik ben misselijk en heb hoofdpijn, douchen helpt misschien.

Beneden doe ik de hondjes die blij zijn.
Om 0710 naar mijn werk, een leuk gezin waar ik “gewoon” Nicolette ben.
Thuis komen de kinderen uit bed, doen we een theetje en praten we hoe het een ieder vergaat.

Het missen is groot, we worden emotioneel van onze ervaringen met Danielle.

Ilse zegt, mam heb jij al gegeten? Uh….een bak kwark met blauwe bessen wordt mij voorgeschoteld.

1300 gesprek op school daarna door naar werk.
Ook nu voel ik mij misselijk, ik eet wat en om 1600 train ik in de sportschool.
1720 gauw naar huis om te eten.

Iedereen aan tafel en verhalen vd dag.

Daarna bios met Maaike, een leuke film en leuke avond!

Op weg naar huis blijft het weer door mijn hoofd spoken, waar ben je?

Daar krijg ik nooit een antwoord op, ik merk dat ik weer misselijk ben………..

Dag 34, where are you now? Xx mama

Open brief

Ben jij nou diegene die mijn kind op een goede dag aanbood om ook eens een pilletje te nemen, dan is deze brief voor jou bestemd.

Februari 1995 maakte Danielle mij moeder, ik zou dat geluk nog een aantal malen mee maken.
De jaren die volgde waren de jaren van een jonge moeder met 4 kinderen.

Danielle was het rustigste kind die ik had, leuke sociale griet met lieve vriendinnen.

School, uitgaan, vriendjes, jewel ik heb ze voorbij zien komen.

Ze wordt groter, zo ook haar mond c; en trekt de wijde wereld in.

Haar gezondheid was niet altijd tiptop, maar dat liet zij naar anderen niet blijken.

Veel werken, graag maar een feestje, school en stage, ze had het er maar druk mee.

Danielle is ook de zus van Ilse Maaike en Wessel.
Met de een met de auto weg, met de ander uren lang muziek, make up en wat al niet meer.
Haar broer pesten met de baard in zijn keel.
Met haar bonus papa samen op stap naar de kroeg.
En met mij een bakkie of iets dergelijks.

Het gemis van Danielle binnen ons gezin is vreselijk!
De honden waren zelfs van slag.

Zelf proberen we een weg te vinden om hiermee om te gaan.

En jij dan?

Wat vind jij er nu eigenlijk van?
Was het dit nu allemaal waard?

Je zal vast meer mensen geholpen hebben aan geweldige ervaringen.

Ik vind het heel jammer dat jullie elkaar ontmoet hebben.
Danielle is zelf met jou in business gegaan, dat is haar keuze geweest.

Door jou te ontmoeten, ben ik nu mijn kind kwijt, en ik zal je zeggen dat dat verdomd veel pijn doet.

Ik ben benieuwd of jij net als haar zusje huilend in bed hebt gelegen omdat je haar zo miste?
Of dat je haar wilde appen “zullen we wat drinken”?
Of wat dacht je van haar plek aan tafel?

Weet dat ik als moeder elke dag huil omdat ik mijn kind mis.

Ik hoop dat jij ook een moeder hebt, en dat zij blij met jou is.
Waarschijnlijk weet zij niet dat jij pilletjes aan anderen verkoopt.
En al helemaal niet dat jij ze waarschijnlijk ook graag slikt.
Moeder liefde is onvoorwaardelijk, jouw moeder houdt van jou.
Ik hou van Danielle, alleen heb ik haar niet meer bij me.

Weltrusten.

Oh ja ik kan niet slapen…….

Hier nog het bericht van haar jongste zus….

Lieve lieve Daan,
Precies een maand geleden gaf jou leven het op, wat een kut dag (als mama zou horen dat we weer is aan t schelden waren?)! Dinsdag 26 juli 2016. Een dag die nooit vergeten gaat worden, dat beloof ik je! Ik ben zo trots op jou hoe je alles gedaan heb in je prachtige leven. Ik ben blij dat ik deze 14 jaar en 19 dagen met jou mee heb mogen meemaken. Als ik bedenk dat jij een van de eerste personen was die ik gezien heb en ik de laatste persoon ben die jij gezien hebt, ben ik zoon trots zusje.❤️ ik mis je stem, je lach en de appjes die je me stuurde met poepplonsjes, liedjes zoals ‘no money’ & ‘sorry’, en gewoon domme appjes zoals ‘ILS HEB JE ME DURE MAKE UP MEE NAAR FRANKRIJK? Uhmm nee hoor?‘ haha ik schiet in de lach als ik hier aan terug denk. Maar ik mis vooral onze zussen gesprekken, die ik nooit aan iemand vertellen zal, je liefdevolle knuffels en je stem die zegt dat je van me houd of juist dat je me haat maar me dan serieus aan probeert te kijken en je in de lach schiet en je dan love you dikkiedik zegt en me een knuffel geeft. Deze maand is zo snel gegaan, pff normaal zou je nu al een maand appjes sturen dat t bijna kerst is, terwel dat nog 4 maanden duurt???.Love you leukste zus. ?‍❤️‍?

hands

Xtc, dat doet die van mij nie……….(t)

Vorige week had ik een aangenaam gesprek met een bekende.
Pratend over de situatie waar ik nu inzit, komt het gesprek op haar kinderen.
Zij wil de zin uitspreken dat haar kinderen dat wat mijn kind wel gedaan had niet deed.
Bij het uitspreken vh laatste woord slikte ze het toch in, want zei ze, ik weet het niet.

En zo zit het ook, ik heb de afgelopen weken veel mensen mogen spreken.
Een aantal hiervan slikte er heerlijk op los, dit moet je wat mij betreft zelf weten.
Ook sprak ik ouders, zoals zij zelf zeiden, dat doen die van mij gelukkig niet…….
En sprak ik dus ook met ouders die zeiden, ik weet het niet.

Nou, ik wist het ook niet, maar weet het nu wel.
En ondertussen weet ik meer dan dat.
Weet ik dat de kinderen van sommige ouders absoluut wel slikken of iig een keer geprobeerd hebben wat een pilletje deed.

Weet ik ook dat veel ouders met hun kinderen hebben gesproken.
Kennen die kinderen vooral slikkers, maar slikken zelf niet…….

Bewustwording, dat is wat ik ambiër.

Als je wel wilt slikken, ik kan jou niet zeggen dat je het niet moet doen.
Wel kan ik je zeggen dat mijn dochter door xtc te slikken is overleden.
Ook zij dacht waarschijnlijk ah ging vorige x ook goed……
Ook zij zei tegen mij, nee mam ik gebruik geen drugs, maar die en die en die wel.

Wat ik hier nou eigenlijk mee wil zeggen is, denk na als je keuzes maakt.
Je hoeft niet mee te doen, jezelf “stoer” voelen kan ook in hele andere zaken zitten. Bijvoorbeeld nee te zeggen c;

Danielle haar verhaal staat niet op zichzelf, zoals een ieder kan lezen, hebben er de afgelopen weken meer ouders team Danielle aangeklikt. Deze ouders hebben onder dezelfde omstandigheden hun zoon of dochter verloren. En geloof mij, die omstandigheden wil jij of willen jouw ouders nooit meemaken.

Om deze bewustwording over te brengen ben ik Team Danielle begonnen.
Om Team Danielle uit te kunnen dragen, heb ik besloten om over 4 weken 5 km tijdens de halve van Haarlem te gaan lopen. Dit doe ik om geld voor de stichting binnen te halen.
Denk jij nou, appeltje eitje, dan heb jij mazzel! Jij kan mij dan mooi sponsoren, want voor mij is het geen appeltje eitje.
Onderaan de flyer staat mijn rekeningnummer, ieder bedrag is welkom.

Met het geld zorg ik dat ik op jouw school (jaja je gaat mij live zien en horen) langs kom om met jullie samen te kijken hoe bewust jullie jezelf van alles zijn.

Ook zal ik met ouders spreken, waarschijnlijk slikken jullie kinderen geen xtc, maar mogelijk zit het toch anders.

En dan zijn er ook nog de leeftijdsgenoten die op z.n tijd een pilletje slikken……tja wat moet ik jullie nou toch zeggen?

Tegen een ieder hierboven zeg ik

Denk na!

Team Danielle is ontstaan nadat mijn kind overleden is. Ik hoop dat ik bewustwording kan creëeren zodat jouw kind niet de volgende is.

Voor nu trek ik mijn hardloop kleding aan, luister ik naar de muziek van 4.5 week geleden en ren door de bossen.
Met mijn kind in mijn gedachtes.

Nicolette

Heel erg

Na het overlijden van Danielle hoorde ik met grote regelmaat het is heel erg Nicolette.

Maar ik wist niet hoe dat voelde.
Ik weet hoe liefde voelt, kou, warmte etc.
Maar wat voel je bij heel erg?

Ik voel vanaf binnenkomt ih ziekenhuis misselijkheid, erge misselijkheid.
Dat voelde ik alle andere dagen nog steeds, tot op de dag van vandaag.

Ik voelde verdriet, moest veel huilen.
Ik voelde mij sterk, was en ben strijdbaar.

Maar is dat alles het “heel erg” gevoel?

Ik omschreef het vanmiddag als volgt:

Een olifant heeft een dood jong, met haar slurf en been duwt zij tegen haar jong aan. Ze weet dat hij dood is maar probeert van alles om het jong te doen bewegen.
Ze maakt geluid met haar slurf (huilt met geluid en tranen) is onrustig en blijft heen en weer lopen.

Dit is wat ik voel.

Ik kan en wil niet zitten (nooit fijn gevonden).
Ik luister muziek, kijk foto’s en huil.
Ik praat over mijn kind (eren).
Heb direct id eerste week hulp gezocht en doe daar mijn verhaal en spiegel mijzelf en laat mij spiegelen. Zo kom ik tot waar ik nu ben, strijdbaar en vol trots.
Trots op mijn kinderen, partner, vrienden en gezin.
Maar ook trots op mijzelf, als moeder van Danielle zal ik met team Danielle van mij laten horen!

Nicolette