Ik voel vanaf binnenkomt ih ziekenhuis misselijkheid, erge misselijkheid.
Dat voelde ik alle andere dagen nog steeds, tot op de dag van vandaag.

Ik voelde verdriet, moest veel huilen.
Ik voelde mij sterk, was en ben strijdbaar.

Maar is dat alles het “heel erg” gevoel?

Ik omschreef het vanmiddag als volgt:

Een olifant heeft een dood jong, met haar slurf en been duwt zij tegen haar jong aan. Ze weet dat hij dood is maar probeert van alles om het jong te doen bewegen.
Ze maakt geluid met haar slurf (huilt met geluid en tranen) is onrustig en blijft heen en weer lopen.

Dit is wat ik voel.

Ik kan en wil niet zitten (nooit fijn gevonden).
Ik luister muziek, kijk foto’s en huil.
Ik praat over mijn kind (eren).
Heb direct id eerste week hulp gezocht en doe daar mijn verhaal en spiegel mijzelf en laat mij spiegelen. Zo kom ik tot waar ik nu ben, strijdbaar en vol trots.
Trots op mijn kinderen, partner, vrienden en gezin.
Maar ook trots op mijzelf, als moeder van Danielle zal ik met team Danielle van mij laten horen!

Nicolette