Lieve Daan,

Het is vrijdag nacht 00:24 en ik ga maar weer is schrijven, ik heb onze muziek aan en ga me verdriet maar van me afschrijven.

Ik heb het de laatste tijd zo moeilijk. Ik besef dat het zondag 8 fucking maanden geleden is, dat ik me al 8 maanden zwaar kut voel, dat er 8 maanden lang al een stuk uit mijn leven ontbreekt.

Ik hou me zo groot, waar ik ook ben, ik probeer altijd maar de drukke & leuke Ilse te zijn die ik altijd geweest ben. Maar die drukke & leuke Ilse is er op het moment gewoon niet, en dat is best wel moeilijk, moeilijk dat mensen het niet snappen, maar ook moeilijk dat ik mezelf in de weg zit. Ik breek, ieder moment van de dag. Ik doe gek & druk, maar het is nooit zo gek of druk hoe ik was. Ik lach nooit meer zo hard als ik met jou gedaan heb. Ik huil nooit meer zo veel als ik om jou gedaan heb. En ik zal nooit meer de Ilse zijn die ik was met jou, dat gevoel doet pijn.

Als ik liedjes van ons hoor terwijl ik in de les zit wil ik keihard gaan huilen & weggaan, maar ik doe het niet, ik hou me groot, en stop het weg, ergens in een hele grote zak. Totdat er weer een moment komt dat die hele grote zak vol zit, ik overstroom, ik in huilen uitbarst, ik woedend word en ik dingen doe waar ik later spijt van krijg.

Dit is de manier hoe ik denk dat rouwen moet, natuurlijk moet het niet zo. Ik moet het nooit zo ver laten komen dat die hele grote zak vol zit. Ik moet gewoon huilen wanneer ik huilen moet, boos zijn wanneer ik boos ben, en mezelf zijn wanneer ik mezelf moet zijn.

Ik moet doen wat me ouders zeggen, ik moet naar Maaike luisteren als me grote zus, en moet niet zo vaak ruzie met Wessel maken, want voor dat je het weet is het over.

Vorige week zegt mama tegen een vriendin, je moet niet zo tegen je broer doen! Voordat je het weet gebeurt er zo iets als Ilse is overkomen, ze was stil en zij niks. Ik zij jeetje mam hoezo moet je altijd zoiets erbij halen? Waar slaat dat op. Totdat ik er over nadacht en bedacht, mama heeft gelijk! Voordat je het weet moet je onverwachts afscheid nemen van iemand.

Daan ik had er alles voor over gehad om jou hier te houden, al had ik zoals jij altijd zo leuk zij ‘macdonalds restjes uit de prullenbak moeten eten’ en onder een brug moeten slapen, ik had het gedaan! Maar het kon niet, niemand kon je meer redden. Hoe graag we ook wilden.

Ik mis de liefde die je me gaf. Maar ik weet dat jij degene bent die me iedere dag weer de energie geeft om te doen wat ik doen moet. Me overeind houd wanneer ik om zou vallen. En me een zetje geeft wanneer ik het glas moet laten barsten. Ik ben zo blij dat je me zus geweest bent en voor altijd blijft zijn, ookal ga ik je volgend jaar niet op me diploma uitreiking zien, ga je niet als afgesproken op me 16e als eerste achterop me scooter, en kan jij later niet de navelstreng van me kind doorknippen (als ik die mag/kan krijgen). Ik weet dat je er ergens, heel ver weg, maar toch heel dichtbij. Altijd bij me bent. Iedere stap die ik zet, iedere traan die ik laat vallen, en iedere zucht die ik uitblaas.

Het is ondertussen 00:51 en ik ga slapen. Slaaplekker lieve zus ? Loveyou dikke kus Ilse ?.