Maandelijks archief: augustus 2017

Tamara

26 juli 2016…

Gisteravond om half 6 kreeg ik te horen dat je in het ziekenhuis lag, het zag er slecht uit. Heel Facebook kwam vol te staan met kaarsjes en met z’n allen hoopten we op het beste. Direct besloten om vrij te nemen van mijn werk de volgende dag, voor het geval ik nog even bij je had kunnen zijn.

Slapen deed ik maar half en hield constant mijn telefoon in de gaten wachtend op bericht van Nicolette. Rond 8:20 was daar het bericht dat er een donor was en dat Daniëlle geopereerd werd. Pfoe wat een opluchting. In alle onrust wachtte ik weer (on)geduldig af op het volgende bericht. Mijn hoop was groot.

9:30 volgde het bericht, het bericht dat de wereld onder mijn voeten vandaan haalde… alles stortte ineen. Hoe heeft dit kunnen gebeuren?? Hoe kon het nou dat mijn vriendin die al 14 jaar mijn vriendin was, er ineens niet meer zou zijn?

26 juli 2016 11:40 klopte jouw hart voor de laatste keer. Ik zou je nooit meer in levende lijve zien. Ik zou nooit meer je lach horen, nooit meer geheimpjes met je kunnen delen, nooit meer je even vasthouden, nooit meer gekke dingen met je uithalen, en zoveel andere dingen die ik nooit meer met je zou kunnen doen.

Wat zou ik graag de tijd willen terug draaien, naar toen alles nog anders was. Toen we samen al die dingen nog deden. Ik heb spijt dat we de laatste 2 jaar van jouw leven apart geleefd hebben, dat we geen herinneringen hebben gemaakt. Ik moet het nu doen met “oudere” herinneringen. Die ook heel mooi zijn en waar ik er gelukkig heel veel van heb. Ik mis je zo ontzettend…

26 juli 2017

Ik lig wakker in bed en denk aan jou. Het voelt als gisteren dat ik de laatste berichten kreeg. De pijn en het verdriet zijn het zelfde, nog elke dag. Al een jaar lang.

Vandaag om 11:40 nemen we voor de laatste keer afscheid van jou. Precies een jaar na jouw laatste adem. Je krijgt een mooi plekje waar we even tegen je kunnen praten. Ik hoop en geloof dat je ons dan zult horen en dan zal ik je vertellen hoeveel ik je mis.

“Aan een tere draad van tranen, rijg ik stil de jaren van gemis”

In loving memory
Ik hou van je ❤

Tranen

26 juli 2016, de zwaarste ochtend van mijn leven. Samen met Sylvia, mijn moeder, Maaike, Wessel, Ilse, Jolanda, Tom en heel veel andere lieve mensen wachtten wij op de dood van Danielle. Hoe hartverscheurend was het verdriet van haar zussen en broer op het moment dat het telefoontje kwam van haar overlijden. Nooit heb ik slechter nieuws gebracht…….lieve Danielle Bervoets wat een gemis, wat een tranen…..

Jouw tante Francis

Maandag 26 juli 2016

Maandag 25 juli 2016

Weer slaap ik slecht, ik ben blij dat het ochtend is en ik mijn bed uit kan.
De verpleger van vanacht klonk positief, ik ga zo weer naar het ziekenhuis eens kijken hoe het gaat.
Mijn man en ik hebben besloten dat als alles weer goed gaat wij weer terug naar ons vakantieadres gaan.

Ik zet koffie en thee en mijn telefoon gaat, ik zie het kengetal van het ziekenhuis, huh waarvoor hebben zij mij nu nodig?
Het hoofd van de IC aan de telefoon, zeer temide, een slecht nieuws gesprek volgt…..
Ik hoor lever stopt, rekening houden met ergste en ander ziekenhuis. Gisteren nog 50% van de dood vandaan en nu rekening houden met het ergste?

Ik bel Maaike die op haar werk is, zeg haar de kassa over te dragen en naar het zh te komen.
Wessel sliep nog, zo wakker gemaakt worden met dit nieuws……En dan Ilse……1000 km bij mij vandaan…..Eerst bel ik met de moeder van haar vriendin, daarna met haar. Ze schreeuwt en gilt ik probeer niet te huilen en blijf rustig. Ze moet terug naar Nederland, maar hoe? Mijn man en ik kleden ons aan en samen met onze zoon rijden wij naar het ziekenhuis. In de auto bel ik mijn beste vriend, of hij Ilse op kan halen is mijn vraag……hij pakt zijn sleutels en gaat! Volgende telefoontjes pleeg ik en we komen aan in het ziekenhuis. Dit is zo.n slechte film, en wij spelen de hoofdrol. Er komt een ic ambulance om mijn kind op te halen om naar een ander zh te brengen. Tot die tijd kunnen wij afscheid nemen. Ik ga met zoon, man, dochter en schoonzus naar mijn kind. Ze wordt als de ambulance er is in slaap gebracht, de kinderen beseffen dat de situatie zeer ernstig is. Dan wordt ze opgehaald, ik kan niet mee met de ambulance, deze gaat met gillende sirenes richting de snelweg. Kinderen gaan naar huis waar de hulptroepen zijn, wij naar Leiden.

In dit inmense ziekenhuis is Danielle “kwijt”. Met een lieve dame loop ik verschillende afdelingen op, voel paniek, ze zeiden toch dat het dit ziekenhuis was? Na een half uur vinden we haar, de familiekamer wordt onze kamer. Nog vol in de onderzoeken is Danielle ver bij mij vandaan.
Ik bel en app continu met Ilse, waar zij nu is……2215 is zij er dan (eindelijk).
Wij zijn ondertussen steeds bij Danielle en hebben veel gesprekken met allerlei doktoren.
Ik bereid Ilse voor op dat zij te zien krijgt, haar grote voorbeeld haar alles…….samen gaan zij en ik naar haar zus. Danielle is in een diepe slaap gebracht, het middel wordt vermindert om te kijken hoe het met haar neurologisch functies is. Ilse legt haar hoofd op het kussen naast Danielle haar hoofd en fluistert in haar oor dat ze er is. Danielle doet haar ogen wijd open als ze Ilse hoort, ik moet huilen. Ik breng Ilse naar mijn man en neem samen met mijn beste vriend afscheid van Danielle. Dit doe ik ook samen met mijn man en Ilse adviseer ik nog een keer gedag te zeggen. En weer doet Danielle haar ogen open bij het horen van Ilse, in totaal gebeurt dit 3 keer.
Na veel kussen en veel lieve woorden moet ik naar huis, iets wat ik niet wil. Mijn man zegt dat ik mee moet, de andere kinderen hebben mij ook nodig en ik moet slapen. Huilend verlaat ik de afdeling en het ziekenhuis om thuis de andere kinderen in mijn armen te sluiten.
Slapen wordt moeilijk, mijn beste vriendin en ik praten lang met elkaar.
0200 uur bel ik naar het ziekenhuis, goed nieuws, er is een donor en er wordt alles aan gedaan om zo snel mogelijk te opereren.
ik ga naar bed en check meerdere malen of mijn telefoon het doet……En met de telefoon tussen mijn oor en schouder val ik in slaap tot 0600 uur.
De dokter die gaat opereren belt mij persoonlijk, het ziet er goed uit wens ons succes wij gaan nu naar de OK.
ik zeg nog geef haar een kus en succes!
Hij en ik zullen elkaar rond 1200 uur weer spreken. Met een onrustig gevoel ga ik weer slapen……

Recencie

Ik heb hetzelfde beleefd..sprakeloos maar dankbaar voor haar komst om onze leerlingen bewust te maken van wat t met je kan doen die drugs…heel veel respect voor deze krachtige moeder met zoveel verdriet..

Recencie

Nicolette kwam bij ons op school om haar verhaal te vertellen (ROC Friese Poort). Ik volg de opleiding maatschappelijke zorg, dus voor mij en mijn klas was dit een interessant onderwerp.

Indrukwekkend, iedereen was stil, normaal is onze klas moeilijk stil te krijgen, ik zie om mij heen, hier en daar een traan, ook bij mij.. Voor ons eigenlijk zo ver weg, maar tegelijkertijd ook zo dichtbij. Hoe Nicolette haar verhaal vertelde, respect!!

Er werd ons gevraagd om een Kusje te schrijven. Ik dacht wat moet ik hier opschrijven? Ik ben nog nooit in aanraking geweest met.., ik heb nog nooit echt verhalen er over gehoord. Maar goed ik kreeg wat op papier. En vond dit een heel mooi initiatief!!

Te jong gestorven daar zijn wij het allemaal over eens, als ik de foto’s van Daniëlle zie, zie ik een hele mooie meid. Het komt hard aan, ze is van mijn leeftijd, ze had nog een heel leven voor zich.

Nogmaals ik heb heel veel respect voor Nicolette, hoe u voor onze klas stond, Zo sterk!

Nu lees ik dat het een jaar geleden is dat Daniëlle is overleden.

Ik wens alle nabestaanden heel veel sterkte! ❤

Afscheid nemen bestaat niet.

Alweer een jaar voorbij, zo snel en er is zoveel gebeurd. Niet te bevatten. Vandaag hebben we jou voor het laatst weggebracht. Heel mooi, met veel lieve mensen bij elkaar. Het was bijzonder, weer een roze kist, deze keer met veel liefde getimmerd door Peter, veel mooie bloemen, ballonnen en iedereen met zijn eigen herinneringen . Je hebt een mooi plekje gekregen tegenover oma en opa Koopen. Fijn om te weten, dat er een mooi koesterplekje voor jou is gekomen, waar jij naar ik hoop nu alle rust hebt gevonden. Toen wij na afloop nog even bij elkaar stonden, fladderde er weer een zwarte vlinder druk om iedereen heen. Een vlinder die iedereen de laatste tijd veel tegenkomt, en hoe bizar ook, zelfs een beetje troost lijkt te geven. Alsof jij op jouw manier toch nog even van je wilde laten horen, druk fladderend om ons heen. Het was mooi en goed om dit net zijn allen te kunnen en mogen doen voor Nicolette Roze, Peter Koopen, Ilse Koopen, Wessel Koopen en Maaike Bervoets. Ik hoop dat zij hieruit nog meer troost kunnen vinden in hun grote verdriet, en dat zij het nu symbolisch een mooi plaatsje kunnen geven om mee verder te leven.

Veel liefs (tante) Mirian

26 juli 2017

1 jaar verder, 1 jaar je stem en jou niet meer om mij heen, 1 jaar…

De afgelopen weken ben ik druk geweest om vandaag te laten plaatsvinden.
Een plekje uitzoeken, kaarten laten maken, catering geregeld, de kist…….

Vandaag 0930 fietste ik naar de begraafplaats om de balonnen op te hangen, de kaars aan te zetten en te kijken of alles “klopte”.
1030 kwamen al onze vrienden bij ons thuis, 1040 ging jouw kist met jouw as en alle herinneringen achter in de auto.
Bloemen en planten mee, ik loop met 30 man naar de begraafplaats toe.

Hier zijn al onze andere genodigden aanwezig.
1115 uur, ik doe een klein woordje, de bellen klinken en met ons allen lopen we naar jouw graf.

Iedereen krijgt de ruimte om een ballon los te laten door deze los te knippen.
1140 de kist zakt, Mike,Ilse, Wessel en Maaike laten de kist zakken.
Iedereen krijgt de tijd en ruimte om een schep zand op de kist te gooien.
Wie dat gedaan heeft kan bij Maaike een veer halen en deze beschrijven om bij het graf te hangen.

Ik leg de bloemen netjes en ga met onze vrienden naar huis om hier samen te eten en te proosten.

Met Bianca fiets ik nog even terug, het graf is nu dicht, even kijken of het mooi is. Alle bloemen netjes neergezet en weer naar huis.

Wat een dag!

Mooi weer, lieve vrienden en een mooie uitvaart.
Ook nu heb ik alles intens gedaan, en ja….ik heb in het graf gestaan……..

Ik wil alle mensen (dat zijn er zoveel) bedanken voor alle lieve berichtjes. En ja, ik lees alles zelf, beheer de pagina’s zelf en beantwoord ook alles zelf.

Ons huis staat wederom vol met bloemen en kaarten, ook bij Danielle haar graf staan veel bloemen, prachtig!

Blijf de berichten aub delen, de kusjes en dat wat nodig is om bewustwording te vergroten.
Ik heb een turbulente tijd achter de rug (met mij meer mensen) en ga na de vakantie door!

Volgende week spreek ik met SBS 6, vorige week ging de brief naar de koning weg.
Ik heb nu al meer bereikt dan ik ooit had gedacht – verwacht!

Dank dank dank xx Nic

www.meerdansandra.nl

XTC – echt geen onschuldig pilletje

Je ziet ze vaak staan, koppen in de krant: “Meisje overleden na het slikken van XTC” – of – “Levensgevaarlijke XTC-pillen in omloop”. Ver van mijn bed-show of toch dichterbij dan je denkt? Mijn kind doet dit niet of ons gebeurt dit niet…. dat is ook wat Nicolette Roze dacht maar helaas…. helaas was dit niet het geval…. en is haar dochter Danielle, 21 jaar oud, op 26 juli 2016 overleden na het slikken van XTC. De nachtmerrie van elke ouder werd voor haar de harde realiteit.

Dood, gewoon f#cking dood, hoe moest ik dit nou toch aan je zussen en broer vertellen? Aan je oma Siene, je tantes, hoe moest het nu verder?

Zo kort geleden nog maar…. Maar Nicolette heeft, ondanks of misschien wel dankzij haar verdriet, een enorme drive om het gevaar van XTC te verspreiden. Zij wil met deze vreselijke onherroepelijke ervaring de ouders en de kinderen waarschuwen voor de gevaren van deze “onschuldige” pilletjes. Dit doet zij d.m.v. facebook en de website van Team Danielle en zij wil voorlichting gaan geven op scholen.

De slangen waar je aanligt mogen er nog niet vanaf, omdat het een niet natuurlijke dood is moet er een speciale lijkschouwing plaats vinden. Ik wil je zo graag in mijn armen houden en niet meer loslaten, een bataljon slangen staat tussen ons in. Wel had ik je linkerhand al een poos vast, deze laat ik niet eerder los dan dat het echt niet meer kan. Bij het loslaten weet ik dat dit het meest letterlijke loslaten is. Je hand was nog lekker warm toen hij in mijn hand lag, nu ik hem los liet zou hij in een rap tempo afkoelen.

Juist deze jongeren, die het leven aan het ontdekken zijn, zijn zo kwetsbaar vertelt Nicolette. De groepsdruk, ach het kan geen kwaad: de pillen worden gecontroleerd, eentje maar… iedereen kent deze redenen… maar de pillen worden niet voldoende gecontroleerd, er worden namelijk maar 3 onderdelen in de pil gecontroleerd en de andere 3 die erin zitten dus niet…. de hoeveelheid MDMA (de synthetische drug die het geluksgevoel veroorzaakt) verschilt per pil en is in de afgelopen jaren aanzienlijk toegenomen. Onvoorspelbaar en zeer gevaarlijk dus….

De zusters halen alle spullen van jou af na de schouwing, ik mag weer bij je, de zuster vraagt wat ik wil doen? Ik wil je haren wel kammen, ze zijn zo verschrikkelijk in de tis, ik ga een poging wagen. Ondertussen zie ik dat er op jouw linkerschouder een streepjescode is geplakt, boing die had ik even niet aan zien komen. Ik pak een doekje en leg deze over deze code heen, dat je dood bent, dat weet ik nu wel. Op het plankje verder op zie ik een kaartje met een touwtje, jezus dat zie je toch alleen in films, een touwtje om je teen? Ik pak het touwtje, ja hoor het gaat straks vast om jouw teen, jouw naam staat erop.

Als ouders zijn wij (ook ik, er gaat een wereld voor mij open nu ik dit stuk schrijf) niet bekend met de reikwijdte en de toegankelijkheid van deze pillen. Wist jij dat 8 op de 10 jongeren wel eens een pilletje slikt? Ja, dus hoogstwaarschijnlijk die van jou ook…. Wist jij dat er zoutzuur in XTC zit? Dat gebruik je inderdaad ook om je gootsteen te ontstoppen… Wist jij dat ze deze pillen overal, ja dus ook op de school van jouw kind of op het pleintje bij de lokale supermarkt, verhandelen? Gok eens, wat kost 1 zo’n pilletje? Een paar eurootjes maar….

Mijn kind was net als jouw kind een doodgewoon kind
Jouw vriendin was net als jij een doodgewoon kind
Jouw klasgenote was net zoals jij een doodgewoon kind
Mijn kind was jouw kleinkind, een doodgewoon kind
Mijn kind was jouw neef of nicht, een doodgewoon kind
Mijn kind was jouw buurmeisje, jouw werkneemster, jouw passagier in de bus, jouw leerling op school…………………………………

Mijn kind nam net zoals jij xtc, jij hebt de mazzel dat je het na kan vertellen, mijne kan dat niet meer.

img-20160730-wa0039 Dus zeg nooit: “Mijn kind doet dit niet” of “ik let wel goed op” want zo werkt het gewoon niet met XTC. Afgelopen periode heeft Nicolette contact gehad met ouders in soortgelijke situatie. Ook dit zijn heel gewone gezinnen met heel gewone kinderen en ook daar ging na het gebruik van XTC een jongere dood…. heel veel respect heb ik voor Nicolette, inderdaad een gewone moeder net als ik, die een nachtmerrie probeert om te zetten naar behapbare situatie. Ik weet zeker dat zij door haar enorme drive vele ogen zal gaan openen en dat de dood van Danielle niet voor niets is geweest…

Lieve Nicolette, ik wens jou en je familie heel veel kracht en liefde toe om dit verlies te dragen…

Liefs ♥ Sandra

De stukjes in de blokjes komen uit de blog “Dood gewoon”. Deze blog en vele andere rondom de dood van Danielle zijn gepubliceerd op de site http://www.teamdanielle.nl. Hier kun je ook meer lezen over het mooie werk van Nicolette en het doel van deze Stichting.

www.meerdansandra.nl

Lieve Danielle

Lieve Daniëlle,

Hier staan we dan, 26 juli 2017, een jaar na je overlijden en je crematie later en vandaag hebben we je vanmorgen toch ook begraven. Want dat is nodig Daan, zeker voor je zussen, broer, je moeder en Peter, je vader en Rivka, maar ook voor veel anderen. Om een plek te hebben om naar je toe te gaan om zo tegen je te kunnen praten, bij je te huilen, verhalen te vertellen of wat dan ook.

Want wat is het een jaar geweest. Ik weet niet of je ons van bovenaf kunt zien maar het is een rollercoaster geweest. Een jaar met zo veel emoties, zoveel intens verdriet, bijzondere gebeurtenissen en ook nieuwe dingen.

Je moeder heeft bijvoorbeeld Stichting Team Daniëlle opgericht. Een stichting waarmee ze de bewustwording van xtc aan iedereen gaat bijbrengen. En dat doet ze goed, heel goed. Ze heeft een tomeloze energie en drive hiervoor. Het is echt bewonderenswaardig. Ze organiseert allerlei activiteiten waar ze sponsors voor werft om zo geld voor de Stichting op te halen. Met dit geld wordt allerlei promotie materiaal geregeld die ze op presentaties uitdeelt. Ze geeft presentaties op scholen, sportverenigingen en allerlei organisaties die daar behoefte aan hebben. Want wat is er veel onbegrip en onwetendheid bij het gebruik van xtc. Echt wat ze al heeft bereikt is ongelofelijk. Maar ze is ook moe, zo moe door haar inzet voor de Stichting maar ook van verdriet.

Want er is een verdriet en gemis Daan, heel veel. Je kon jezelf wellicht niet voor stellen hoeveel. Maar ik zie het om me heen en lees het op facebook. Je moeder en Ilse schrijven er over op facebook, het is hartverscheurend. Maar ook je tante Francis en je familie hebben zo veel verdriet.

En je weet, we staan geregeld in de poort bij ons achter, bij jullie voor, met buurtjes een borreltje te drinken. En weet je, soms is het net of je zo de hoek om kunt komen en dan met een kreet; “hallo, staan jullie er weer”!!!
Je moeder had laatst een opgeslagen gesproken bericht van jou gevonden en liet dat horen toen we achter stonden. Niet normaal, we zagen je in gedachten al aankomen. Echt ongelofelijk, ergens kwam er een glimlach bij ons; het was zo des jou maar aan de andere kant was er ook een zwaar gevoel; dit komt nooit meer!

Pff en dan deze periode. De herinnering en beleving van vorig jaar, het komt zo boven. Wat een afschuwelijke dagen waren dat na je opname in het ziekenhuis, met de spanning; ga je het redden? Het was een zenuwslopende tijd waarin je het helaas hebt moeten opgeven, ze hebben je moeten laten gaan. Het ergste wat er kon gebeuren is gebeurd Daan, je bent niet meer hier.

En het leven van je ouders, jullie gezin, van je familie; het is niet meer hetzelfde, wordt nooit meer hetzelfde. Er is altijd een gedachte aan jou. Jij hoorde er gewoon bij, je was altijd zo aanwezig, zorgde voor levendigheid. Je moeder zegt ook wel; “het is gewoon oorverdovend stil “ zo zonder jou. Ja meis, er is veel veranderd nu je er niet meer bent.
En ik ben blij dat er nu een graf van je is. Voor de herinnering aan jou is het niet nodig ; we zullen je nooit vergeten, je wordt nooit vergeten maar er is behoefte om bij je te zijn, je nabijheid te voelen.

Ik hoop dat je alle verhalen die verteld gaan worden kunt horen. En dat het kunnen vertellen, de mensen verlichting geeft en kracht geeft om door te gaan, door te gaan zonder jou, lieve Daan…..

Liefs van Conny

26 juli 2016

Dinsdag 26 juli 2016….

0830 gaat mijn telefoon, ik zie het kengetal en weet direct dat het fout is.
De vriendelijke dokter van toestraks zegt mij gedag en ik weet dat dit het gesprek wordt wat ik nooit wilde horen. Ik ben wonderwel rustig, ga niet gillen en luister….
Ik hoor niet verenigbaar met het leven, kom zo snel mogelijk naar het zh, staken behandeling en overlijden. Ik bedank deze meneer en leg hem neer om mijn partner vast te pakken. “Ze gaat dood Peet, dood”!

Als eerste loop ik naar Sylvia die boven sliep, ze ziet mij en samen huilen we. Ik zeg “ik moet de kinderen wakker maken om ze het nieuws te vertellen”.
Slaperige koppies zitten 5 minuten later op de bank……Ik vertel ze wat er de afgelopen uren gebeurt is en wat er gaat gebeuren…….Met ons allen huilen we, dit kan toch niet waar zijn? Mijn partner en ik kleden ons aan en rijden naar Leiden, thuis is mijn vriendin bij de kinderen. In de auto bel ik een aantal mensen, app ik en ben verdoofd.
Bij het ziekenhuis denk ik buiten “als ik hier vandaag uit ga is ze dood”.
Boven ligt Danielle in een andere kamer, heel veel slangen en apparatuur aan de beademing. Dit kan toch niet, dit kan toch niet?! We krijgen de tijd om afscheid te nemen, ik hoor wat de dokter zegt en blijf maar denken dat dit niet waar kan zijn.
1140 word je officeel dood verklaard…..dood gewoon f@cking dood.
Mijn kind is DOOD…………..

Ook dit nieuws moesten we aan de kinderen vertellen, mijn partner doet dit. Ik wijk niet van Danielle haar zijde, houd haar hand vast, nu nog warm en straks koud.

26 juli 2016 is de dag dat ons kind deze wereld moest verlaten.
De dag dat mijn hart brak..
De dag dat Maaike, Wessel en Ilse hun rebelse zus verloren……

De dag dat…….

💗Alles anders werd 💗

Sinds een jaar.

Sinds een jaar staat ons leven op z’n kop. Een paar dagen daarvoor kwamen wij aan op Kreta. Toen we onze telefoons weer aanzetten kregen we een app van Nicolette met de vraag of we thuis waren. Nee was ons antwoord. Nicolette deelde ons daarna mee dat Daniëlle in kritieke toestand in het ziekenhuis was opgenomen. Onze vakantie kreeg meteen een andere wending. De dagen en nachten daarna hadden we zeer regelmatig contact en werden op de hoogte gehouden van alle ontwikkelingen. Op afstand leefden we mee met alle ups en downs. De mededeling dat er een donor nier gevonden was werd door ons euforisch begroet maar wel met in ons achterhoofd dat er eerst nog een zware operatie te wachten stond. Groot was de klap die middag toen we te horen kregen dat Daniëlle om 11.40 uur alsnog was komen te overlijden. De wereld van Peter, Nicolette, Martin en Rivka, en hun kinderen, stortte in. En met hun leven ook dat van de vele vrienden en kennissen waaronder dat van ons. Daniëlle was er niet meer. De volgende dag zijn wij terug gevlogen om daar waar nodig hulp en steun te bieden.
Nu zijn we een jaar verder. Vandaag hebben we de as van Daniëlle naar haar laatste rustplaats gebracht. In een emotionele bijeenkomst hebben we Daniëlle, uiteraard in een roze kist, begraven.
Hoewel ze niet meer in ons midden is, leeft Daniëlle voort in de harten van de vele aanwezigen bij deze bijeenkomst.
Daarnaast leeft ze voort als kloppend hart van de Stichting Team Daniëlle. En daarnaast, gelet op de vele mooie en lieve reacties, ook in de harten van degenen die haar nooit persoonlijk gekend hebben maar door het werk van Nicolette en Team Daniëlle met haar in aanraking gekomen zijn.
Daniëlle is niet meer onder ons maar ze leeft nog wel diep in ons hart. En dat zal altijd zo blijven.

Bert

De hoed en de rand.

De hoed en de rand…..

Vorig jaar schreef ik al over de lijkkist waar ik in gelegen had. Ik wilde weten waar mijn kind in te liggen kwam.
Ook schreef ik dat ik achter in de lijkwagen had gezeten, dit omdat ik wilde weten waar Danielle lag en hoe het eruit zag.
Ook beschreef ik het verhaal van de crematie, hier heb ik goed geluisterd wat er ging gebeuren. Ik heb gekeken en heb alles opgeslagen.
Nu Danielle haar graf van de week gegraven was ben ik er heen gegaan.
Ik luisterde, kon vragen stellen en ben ook hier in gaan staan. Ook hier was niets engs aan, het graf was geschut en ik snap nu hoe het werkt.

Wij hadden dit soort zaken nog nooit meegemaakt, wat ben ik blij dat ik alles maar dan ook alles gevraagd heb wat ik wilde weten. Dit zorgde dat ik snapte hoe dingen in hun werk gingen.
Als ik had geloofd wat mensen vroeger zeiden dan had ik doodsbang geweest.
Nu weet ik hoe het ziet, voelt en werkt, en dat geeft “rust”.

En ik kan zeggen dat ik met 2 voeten in mijn graf heb gestaan……..want Danielle haar graf wordt ook mijn graf.

Nicolette

De voorste 2 treden zijn nog weggehaald.

De dag dat mijn leven veranderde.

Dit was het eerste stuk dat ik vorig jaar schreef nadat Danielle overleed.
Op veler verzoek plaats ik hem nogmaals.

23 juli 2016

Ik word gebeld dat het niet goed gaat met mijn kind.
Na een 2e telefoontje rijden wij zsm naar het ziekenhuis .
Bij aankomst zijn wij enige uren getuigen van wat later gebruik van xtc bleek te zijn.
Heftige bijwerkingen, zeer hoge koorts en nog wat akelige zaken zorgen ervoor dat 6 verpleegsters en 2 dokters er werkelijk alles aan doen om de temperatuur van 42.7 en de hartslag van 168 naar beneden te krijgen.
3 ventilatoren, ijs, water en wat al niet meer moeten hierbij helpen.
Bloeduitslagen gaven xtc aan, wij ouders kijken elkaar aan, xtc?
Rond 0030 ligt mijn kind op de IC en gaan wij naar huis.
Ik bel om 0200 nog even om te vragen hoe het gaat, naar omstandigheden gaat het redelijk.
1100 in het zh en ook om1430, ze reageerd op vragen, avonds weer bellen. Ze had een paar hapjes ijs gegeten en een slokje thee gedronken.
Wel had ze een neussonde omdat er dan voedingsstoffen naar binnen konden.
Ook veel infussen en enkele medische zaken om te kunnen functioneren, het klonk best goed.
Smorgens sta ik klaar om weer naar het ziekenhuis te gaan, mijn telefoon gaat, ziekenhuis, dokter, het gaat niet goed met uw kind, jullie moeten rekening met het ergste houden.
Ik maak de kinderen wakker en zeg wat er ad hand is. Eerst bel ik mijn kind die al aan het werk was, wek mijn zoon en bel de jongste die in Frankrijk op vakantie is. Zij moet direct terug naar Nederland, maar hoe? Mijn beste vriend rijdt direct naar Frankrijk om haar te halen.
Ik bel in de auto met veel mensen om dingen te tegelen, ondertussen zijn wij zijn ih zh.
Weer gesprekken, procedure wordt uitgelegd, na een ieders afscheid wordt mijn mooie kind in slaap gebracht en wordt ad beademing gelegd.
Een IC ambulance zal haar met een speciaal team naar Leiden brengen.
Wij rijden hier als ouders ook heen.
Hier volgen weer gesprekken en onderzoeken.
Danielle reageerde savonds om 2215 uur 3x op de jongste haar stem, een bijzonder moment.
Moe en totaal in de war gaan wij rond 2315 naar huis.
Hier is mijn vriendin ondertussen, we praten nog wat en om 0200 bel ik naar het zh om te vragen hoe het gaat.
0600 bel ik weer, ze gaan haar nu opereren, deze operatie duurt minimaal 6 uur.
0830 de telefoon gaat, de dokter belt met het nieuws dat de situatie die hij aantrof niet meer verenigbaar met het leven was. Hoge koorts en xtc hebben haar lijf verwoest.
Wij worden verzocht zsm te komen, de behandeling zal dan gestaakt worden, met het overlijden als gevolg.
Wij roepen alle kinderen beneden, vertellen hen dit vreselijke nieuws en laten ze bij mijn vriendin achter.
Nog geen uur later zijn wij in het ziekenhuis, een laatste gesprek met de dokters. Wij krijgen uitleg over wat er plaats had gevonden en wat er zou gaan gebeuren.
We worden weer naar ons kind gebracht.
De beademing deed zijn werk goed, wij gaven elkaar de ruimte om indien gewenst nog even alleen met haar te zijn.
Veel kusjes, knuffels en woorden later gaat om 1130 de 1e knop uit, de andere volgen.
1139 mijn partner zegt, daar gaat ze….hartslag gaat van 130 in stappen van 5 naar beneden.
1140 is 0 bereikt en slaapt mijn rebelse dochter met haar hand in mijn hand in, 21 jaar oud.
Emoties komen nog meer los, wat moeten we nu toch?
Partner belt naar huis, ik informeer vrienden.
We wachten op de speciale schouwarts, het is een niet natuurlijke dood, ander protocol.
Na een dik uur komt er iemand, wij moeten weg.
5 minuten later mogen wij er weer bij. De officier van justitie wordt gebeld, deze moet het lichaam vrijgeven.
Weer een half uur later gebeurt dit. De apparatuur mag nu van haar lijf af.
Wij bellen de uitvaart leidster die ik er graag bij willen hebben, de stap is gezet.
Ik help bij het opfrissen van mijn kind en kam haar geweldige bos haren.
Zonder kind verlaten wij huilend het zh en gaan naar huis.
Hier zijn onze kinderen, vrienden en familie. Er wordt veel gehuild, geknuffeld en gepraat.
Veel tijd hebben wij niet, de uitvaart leidster en wij hebben de 1e afspraak.
Mijn kind komt die avond om 1915 aan in het uitvaartcentrum .
De uitvaartleidster legt stap voor stap uit wat wij zullen zien.
Wij ouders kleden haar zelf aan, de kinderen zullen haar hierna van make up en accessoires voorzien.
Een avond vol nieuwe ervaringen en indrukken verder kom ik savonds laat thuis.
De slaap is nog ver te zoeken, en als ik niet meer kan val ik rond 0215 in slaap.
De volgende dag 1030 afspraak met de uitvaartleidster over welke stappen nu te maken.
De kist wordt uitgezocht de kaart ontwikkeld.
Daarna naar mijn kind om haar zonnebril en sjaal om te doen, ze ziet er zelfs overleden prachtig uit.
Ondertussen zijn wij iedere dag bij ons kind en zien wij de uitvaartleidster om het draaiboek kloppend te maken.
De kinderen proberen wij te laten wennen aan de situatie, we praten er zoveel mogelijk over en laten alles zien.
Vriendin gaat weer naar huis en andere vriendin neemt veel over.
Wij hoeven niet te koken of ons over andere zaken druk te maken. Vrienden en buren koken voor ons, iedere avond eten wij met een groep.
Vrijdag is de kist er voor mijn dochter, ik ben er eerst zelf in gaan liggen om te voelen waar zij in komt, na mijn buik, wieg en bedden was dit een niet verwachte plek om haar neer te leggen.
Ook dit doen wijzelf, wij leggen haar zelf in de kist.
Zondag is de condeolance, het is ontzettend druk, wat een troost! Veel mensen willen een knuffel, ik vind alles goed!
Maandag, de uitvaart…..
1145 naar het uitvaartcentrum , ik ga achter id lijkenwagen zitten, kijk voel en huil.
Na de bloemen id auto’s gedaan te hebben gaan wij met onze dochter naar de ingang.
Wij tillen haar zelf in de auto en ik wil graag bij de chauffeur zitten.
1250 aankomst crematorium, heel veel mensen in een erehaag, de chauffeuse en ik huilen, wat mooi.
Iets na 1300 gaan wij op Beyonce naar binnen, verstand op nul, blik op oneindig.
Wat een mensen, ik durf niet te kijken.
De 1e speach wordt gevolgd door Racoon
dan ga ik. Niet voorbereid en vanuit mijn moederhart spreek ik, zonder enige twijfel. Ik open met de zin, ik ben Nicolette de moeder van Danielle.
Ik weet wat ik de jeugd die aanwezig is wil vertellen.
Onze live zangeres zingt waanzinnig mooi een lied van Marco Borsato, een gedicht volgt en de kinderen volgen. Wauw wat heb ik toch geweldige kinderen, prachtige verhalen hebben zij over hun zus, echt top!
Weer muziek, de familie en mijn vriendin. Muziek volgt en ook de vriendin van mijn dochter doet een verhaal, weer muziek en dan…. de uitvaart is klaar…..
Huh nu al denk ik, de laatste muziekstukken starten en een ieder verlaat de zaal.
Wij blijven met ons allen achter om de kist te sluiten, ook dit doen wij samen.
De kinderen verlaten de ruimte, wij brengen onze dochter zelf naar de oven.
Weer horen wij stap voor stap wat wij te zien krijgen.
Niets engs, de procedure wordt uitgelegd en ik leg mijn zakdoek op de kist. De kist gaat in de oven en dat was het dan.
De uitvaaertleidster brengt ons naar de condeolance, lieve vrienden wachten hier op ons.
Om 1630 gaan wij met ons allen op het leven te proosten.
Savonds aten wij met al onze vrienden en sloten zo deze hectische dagen af.

Thuis hebben de bloemen veel kleur gegeven.
Hebben we ontzettend veel kaarten gehad, inbox berichten en WhatsApp berichten.

Nu vrijdagnacht zit ik op de bank en schrijf mijn verhaal op.
De jongste zei vna nog, mam hoe moet dat nou zonder Daan?
We moeten verder, zullen situaties een plek moeten geven. We huilen, lachen en doen ons best.
Hier probeer ik een manier in te vinden hoe hier mee om te gaan.

Dit alles is nu bijna 1 jaar geleden
Een jaar waarin wij als gezin overleefde, waar wij diepe dalen hebben gezien en gevoeld.

Ik heb Stichting Team Daniëlle opgericht, ontwierp Kusje van Daan, kreeg een website. Ik gaf interviews, deed tv en ben presentaties op scholen gaan geven.

Kortom, een verschrikkelijk jaar. Een jaar waar ik het liefste verloor wat ik bezat, mijn kind.
Wel heb ik lieve mensen mogen ontmoeten, mooie projecten op mogen zetten en uitvoeren.

Ik heb gemerkt wie mijn vrienden zijn en hoe waardevol mijn gezin en familie zijn.

Nicolette

https://www.facebook.com/groups/565583256978218/

www.mamaisthuis.nl

Nicolette verloor haar dochter Daniëlle door XTC

21 AUGUSTUS 2016

Eens in de zoveel tijd lees je het in de krant of zie je een bericht op social media voorbij komen: ‘overleden na het gebruik van XTC’. Vaak zijn het jonge mensen die in de bloei van hun leven experimenteren met drugs en dat moeten bekopen met de dood.

Het is de angst van iedere ouder om je kind het verkeerde pad op te zien gaan. Maar dat het artikel in de krant op een dag over jouw kind gaat, dat kun je je bijna niet voorstellen, want ‘mijn kind doet zoiets niet’. Als ouder probeer je je kind zo goed mogelijk op te voeden, geef je het normen en waarden mee, geef je het voorlichting en leer je het wat de gevaren in de samenleving zijn. Dat je weken na een bericht over de dood van iemands kind na het gebruik van XTC zelf een soortgelijk bericht aan het typen bent, dat kun je je niet voorstellen!

Daniëlle

In de aula staat een felroze kist met daarin een jonge vrouw van éénentwintig jaar, gekleed in een strakke zwarte spijkerbroek en All-stars en opgemaakt zoals iedereen haar kende. Nicolette, moeder van vier prachtige kinderen heeft een maand geleden haar beeldschone dochter Daniëlle voor de laatste keer aangeraakt en een knuffel kunnen geven. Zij had nooit kunnen bedenken dat ze haar dochter zou verliezen nadat zij een XTC pilletje had geslikt. Daniëlle was een vrolijke en ‘gekke’ meid. Ze was altijd in voor een dolletje en had een fijne vriendenkring waar ze graag mee op stap ging. Nicolette had het er wel eens over gehad met haar dochter, of ze wel eens drugs gebruikte of interesse had om het eens uit te proberen. Maar ze reageerde altijd ontkennend: ‘joh mam, daar heb ik helemaal geen behoefte aan, laat anderen dat lekker doen!’

14045173_1321428714576001_1850283933_o (1)

Mama Nicolette

Maar hoe anders liep het. Vier weken geleden zaten Nicolette en haar gezin van het ene op het andere moment in het ziekenhuis en zagen ze hun dochter en zus vechten voor haar leven. XTC is haar fataal geworden en na een korte strijd is zij overleden in het bijzijn van haar familie.

Nicolette deelde haar verhaal op Facebook om andere ouders te laten inzien dat dit iedereen kan overkomen. Haar bericht was openhartig en emotioneel en bedoeld om mensen wakker te schudden; er loert een gevaar in de samenleving, op elk feest, in elke bar wordt er tegenwoordig gebruikt en het lijkt steeds normaler te worden om ook mee te doen. Gebruik je dan hoor je erbij, doe je dit niet dan ben je een softie en word je vaak niet geaccepteerd door bepaalde groepen. Maar niet alleen acceptatie is een reden om te gebruiken, ook nieuwsgierigheid speelt mee. Vaak willen jongeren even ervaren wat het is, wat het met je doet. Ze horen er mooie verhalen over. Zo zou je je na het gebruik van XTC vrijer voelen en ervaar je meer energie. Om dat zelf te ervaren gaan ze experimenteren maar zijn ze zich totaal niet bewust van het gevaar. Want XTC is levensgevaarlijk! Hoe een lichaam op de drug reageert is niet van te voren te bepalen en allergische reacties op bepaalde stoffen zijn niet te voorzien. Daniëlle is één van de vele slachtoffers en zal niet de laatste zijn.

Zusje vlecht haar haar voor de laatste keer in

Niet voor niets

Toch wil Nicolette proberen hier verandering in te brengen want je bent niet stoer als je een pilletje neemt, je bent juist stoer als je het NIET neemt. Deze boodschap wil Nicolette op scholen gaan overbrengen. Daarbij wil ze informatie geven over drugs en wat het met je doet en kinderen, jong volwassenen, bewust maken van de gevaren. Tevens wil ze ook haar persoonlijke verhaal delen. De dood van Daniëlle mag niet voor niks geweest zijn. Als ze op deze manier nog iets kan betekenen voor de samenleving, dan leeft Daniëlle voort. Dan kan haar verhaal, haar dood misschien andere kinderen en ouders laten inzien dat veilig XTC gebruik niet bestaat. Dat je met elke pil die je neemt een groot risico neemt en dat elke pil je fataal kan worden. Want als het jouw kind niet zal overkomen waarom de mijne dan wel?

Heel erg

“Na het overlijden van Danielle hoorde ik met grote regelmaat ‘het is heel erg Nicolette’.

Maar ik wist niet hoe dat voelde.
Ik weet hoe liefde voelt, kou, warmte etc.
Maar wat voel je bij heel erg?

Ik voel vanaf binnenkomst in het ziekenhuis misselijkheid, erge misselijkheid.
Dat voelde ik alle andere dagen nog steeds, tot op de dag van vandaag.

Ik voelde verdriet, moest veel huilen.
Ik voelde mij sterk, was en ben strijdbaar.

Maar is dat alles het ‘heel erg’ gevoel?

Ik omschreef het vanmiddag als volgt:

Een olifant heeft een dood jong, met haar slurf en been duwt zij tegen haar jong aan. Ze weet dat hij dood is maar probeert van alles om het jong te doen bewegen.
Ze maakt geluid met haar slurf (huilt met geluid en tranen) is onrustig en blijft heen en weer lopen.

Dit is wat ik voel.

Ik kan en wil niet zitten (nooit fijn gevonden).
Ik luister muziek, kijk foto’s en huil.
Ik praat over mijn kind (eren).
Heb direct in de eerste week hulp gezocht, doe daar mijn verhaal en spiegel mijzelf en laat mij spiegelen. Zo kom ik tot waar ik nu ben, strijdbaar en vol trots.
Trots op mijn kinderen, partner, vrienden en gezin.
Maar ook trots op mijzelf, als moeder van Danielle zal ik met Team Danielle van mij laten horen!”

Nicolette

14075160_1321426834576189_1126820923_o (1)

Voor altijd

Sponsoring

Om het lesmateriaal voor scholen te kunnen ontwikkelen is geld nodig. Om dit voor elkaar te krijgen heeft Nicolette een speciale groep aangemaakt op Facebook en is een website in de maak. Onder de naam ‘Team Daniëlle’ zal zij samen met nog dertig andere mensen de dam tot dam loop gaan lopen en op 25 september zal Nicolette de Halve van Haarlem lopen. Zij hoopt hiermee voldoende geld te kunnen inzamelen om voorlichtingsmateriaal voor scholen te kunnen ontwikkelen. Voor informatie over Team Daniëlle of mogelijkheden tot sponsoring kun je terecht op de Facebookgroep.

www.mamaisthuis.nl

Een jaar

Al een jaar lang jou niet gezien, een jaar lang niet een kus of knuffel kunnen geven, een jaar niet meer je geur ruiken, en een jaar lang al niet jaloers kunnen zijn op hoe mooi je was. Lieve zus je word gemist! Ik hoop dat je trots neerkijkt op jou ‘kleine prinsesje’ en trots bent op dat ik me grote mond van jou heb 💋.

De allerlaatste dag

1 augustus 2017

De allerlaatste dag…..

365 dagen geleden om dit tijdstip zag ik je voor de allerlaatste keer.
Smorgens gaf ik je nog dikke kussen, knipte ik een stukje van je haren af.

Nu kwamen we aan bij het crematorium, alles zit nog vers in mijn geheugen.

365 dagen zonder jou…….bah Danielle, ik mis je xx mama

Alles onder controle?

Ik tref vandaag een jonge voor mij bekende dame, zij en ik raken aan de praat en ik stel haar vragen.
Zeer open geeft zij mij antwoorden, ik ben niet veroordelend, hierdoor kunnen wij een open gesprek hebben.

Pratend over de reacties die ik van diverse mensen hebben gehad stel ik diverse vragen. Ik probeer een “helder” beeld van slikkend Nederland te krijgen.

Waarom slik je nou toch, wat is dat wat jou ertoe drijft om te slikken? Als ik dit aan Danielle had kunnen vragen had ik het gedaan, maar ik kan haar niets meer vragen, maar kan dit wel aan andere mensen vragen.
Helemaal “los” van alles hoor ik terug, mijn eigen cocon, mijn eigen wereld.

Ik heb geen mensen getroffen die mij aangaven maximaal 6 keer per jaar 1 pil te slikken, nee ik hoor dat vele mensen veel pillen van hoge doseringen slikken. Daar waar door instanties over pillen van 140 of 150 mg gesproken wordt, hoor ik 240 mg en zelfs 330 mg MDMA.
Ook hoor ik veel andere middelen voorbij komen, cocaïne, ketamine en GHB.
Er zit geen rem op, dat wat voor handen is, dat wordt er geslikt.

Op mijn vraag of er geen angst is dat het fout gaat hoor ik dat dit er niet is. De zin, je kan niet dood gaan aan 1 pil doet mij nu toch wel mijn mening te geven. Dit kan 100% wel, we hopen allemaal dat dit ons niet overkomt, en het overkomt de meeste ook niet. Het onsterfelijke overheerst, een ieder denkt en hoopt dat het hen niet gaat overkomen, want zij weten waar zij hun pillen vandaan hebben.

Op de vraag of ouders op de hoogte waren……….nee.
Hier rust toch een soort van taboe op, kinderen kunnen, willen of durven hier niet met hun ouders over te praten.

Vorige week zag ik een documentaire van Jan Ikema, een zeer goede schaatser. Hij raakte verslaafd aan o.a. cocaïne, de zin die hij uitsprak blijft ook na dit gesprek van vandaag naar voren komen: “ik dacht dat ik alles onder controle had”.
Waarop hij antwoorde dat hij niet lager dan lager kon komen, hij had steeds meer nodig. Zoals hij zelf zei, ik had zelfs mijn medaille opgesnoven als die thuis had geweest (deze hangt in een café).
Ik denk dat veel mensen denken dat zij het prima onder controle hebben, feestje links, pilletje links, snufje rechts, ghbtje in het midden en nog een extra middeltje er bovenop.
Heb jij jezelf wel een afgevraagd waarom jij slikt, snuift of gebruikt?
Is dat omdat je jezelf zo ontzettend fijn voelt?
Als ik hoor dat na veel gebruik je de hele week naar de klote bent, je lijf op allerlei manieren protesteert, je niet kan eten, je kaken zo zeer doen………je toch weer voor die paar uur met dat ene gevoel gaat………

Ik zal van een andere generatie zijn, of ben oud aan het worden, ben misschien saai?
Toch ben ik blij dat jullie er met mij over willen praten, ik hier weer over kan schrijven, zo komen we misschien toch ergens tot elkaar.

Begrijpen zal ik het nooit, maar dat is waarschijnlijk omdat ik mijn kind van a tot z aan dit zelfde middel dood heb zien gaan.

En mijn angst is dat dit jullie misschien ook overkomt, maar ik hoor dan……………………..ik heb alles onder controle…………..

Dikke kus Nicolette