Dinsdag 26 juli 2016….
0830 gaat mijn telefoon, ik zie het kengetal en weet direct dat het fout is.
De vriendelijke dokter van toestraks zegt mij gedag en ik weet dat dit het gesprek wordt wat ik nooit wilde horen. Ik ben wonderwel rustig, ga niet gillen en luister….
Ik hoor niet verenigbaar met het leven, kom zo snel mogelijk naar het zh, staken behandeling en overlijden. Ik bedank deze meneer en leg hem neer om mijn partner vast te pakken. “Ze gaat dood Peet, dood”!
Als eerste loop ik naar Sylvia die boven sliep, ze ziet mij en samen huilen we. Ik zeg “ik moet de kinderen wakker maken om ze het nieuws te vertellen”.
Slaperige koppies zitten 5 minuten later op de bank……Ik vertel ze wat er de afgelopen uren gebeurt is en wat er gaat gebeuren…….Met ons allen huilen we, dit kan toch niet waar zijn? Mijn partner en ik kleden ons aan en rijden naar Leiden, thuis is mijn vriendin bij de kinderen. In de auto bel ik een aantal mensen, app ik en ben verdoofd.
Bij het ziekenhuis denk ik buiten “als ik hier vandaag uit ga is ze dood”.
Boven ligt Danielle in een andere kamer, heel veel slangen en apparatuur aan de beademing. Dit kan toch niet, dit kan toch niet?! We krijgen de tijd om afscheid te nemen, ik hoor wat de dokter zegt en blijf maar denken dat dit niet waar kan zijn.
1140 word je officeel dood verklaard…..dood gewoon f@cking dood.
Mijn kind is DOOD…………..
Ook dit nieuws moesten we aan de kinderen vertellen, mijn partner doet dit. Ik wijk niet van Danielle haar zijde, houd haar hand vast, nu nog warm en straks koud.
26 juli 2016 is de dag dat ons kind deze wereld moest verlaten.
De dag dat mijn hart brak..
De dag dat Maaike, Wessel en Ilse hun rebelse zus verloren……
De dag dat…….
💗Alles anders werd 💗
