Als ik aan Danielle denk…..

Als ik aan Daniëlle denk…
Dit kaartje kreeg ik in handen op de crematie van Daniëlle. Als ik aan Daniëlle denk, denk ik aan een vlinder, fladderend van bloem tot bloem, vol van leven en spontaniteit.
Dit kaartje werd ook uitgedeeld aan de ouders van een school, waar ik woensdag een presentatie van Nicolette bijwoonde. Als ik aan Daniëlle denk, denk ik meteen ook aan haar familie, die nog zoveel verdriet heeft maar ook dapper doorleeft en leuke dingen doet.
Ik denk aan Nicolette, moeder van Daniëlle “en drie andere kanjers”, zoals zij het zelf verwoordt tijdens haar presentatie.
Nicolettes doel is bewustwording voor de gevaren van xtc en dat lukt!
De zaal luistert 1,5 uur naar Nicolettes verhaal, dat zij begint met de foto’s van een mooie, sprankelende Daniëlle. Alles wordt verteld, hoe Nicolette gebeld werd op vakantie, over hoe Daniëlle stierf met haar hand in haar moeders hand, en dat ze ook op die manier de zaal van het crematorium in werd gereden, met haar hand in haar moeders hand…
maar ook de gesprekken met Daniëlle over evt drugsgebruik, over hoe de broer en zussen van Daniëlle er mee omgaan, hoe xtc gemaakt wordt, hoe makkelijk het is om er aan te komen en natuurlijk over hoe gevaarlijk het kan zijn, en hoe slecht het sowieso voor je gezondheid is.
De ouders in de zaal reageren volop, met vragen en opmerkingen, je hoort uitroepen van schrik, gelach om de grapjes die Nicolette maakt, en je ziet af en toe iemand een traan wegvegen…
Nicolette houdt haar presentatie zo professioneel, zo begrijpelijk voor iedereen, zo menselijk.
Op het moment dat er een filmpje over Daniëlle, met de pakkende kusjes van Daan, en foto’s van Daniëlle te zien is, met de muziek van “Sunny days” van Armin van Buuren is het muisstil in de zaal, “No more butterfies ‘cause they don’t never last”, huil ik in stilte en waarschijnlijk vele anderen met mij.
En wil ik naar Nicolette lopen, die daar zo dapper aan de kant staat te kijken naar de foto’s van haar mooie dochter. Ik wil haar het liefst gaan knuffelen, maar de presentatie gaat weer verder, Nicolettes stem klinkt iets zachter dan voor het filmpje.
Ze sluit af met een zelfgeschreven stuk over de dood van Daniëlle, over de nog warme hand van Daniëlle, over het kaartje voor aan haar teen, over de normaal zo prachtige krullenbos die nu zo verward is, over hoe mooi Daniëlle is en blijft.
Ze eindigt met de opmerking dat Daniëlle een doodgewoon kind was, net als al onze kinderen, dat helaas het gebruik van xtc niet meer kan na vertellen.
De kaartjes die door de ouders zijn ingevuld worden opgehaald, samen met de kaartjes als ik aan xtc denk… en de door de ouders gemaakte kusjes.
Wij zijn met acht personen naar de presentatie gekomen. Het is al laat en tijd om naar huis te gaan, maar dat lukt niet zomaar! Er zijn nog zoveel ouders die Nicolette nog even willen spreken.
We vangen een paar dingen op, zoals een vrouw die Nicolette even wil bedanken voor haar verhaal en haar persoonlijk het kaartje over Daniëlle wil geven, er staat een erg lieve tekst op. Er is een vrouw die zegt dat ze Nicolette niet kent, maar toch trots op haar is. Een omhelzing volgt. Er zijn nog veel meer omhelzingen en lieve aanrakingen.
Dit is wat Nicolette losmaakt bij mensen, bewustwording is een feit!

 

Els