Hier in het prachtige, ruime Nieuw Zeeland komt de dood van Danielle soms even ter sprake (mijn broers zijn geen praters), zijn de gedachten aan Danielle overal en hebben we het over de manier waarop Nicolette, Peter en hun kinderen het leven weer oppakken.
Peter vindt het heel normaal dat ze dit gewoon doen, ze gaan door met leven en dat moet ook zo. Ik zeg hem met regelmaat dat dit helemaal niet zo normaal is en dat er heel veel mensen ook nog na een half jaar onder een deken blijven liggen en figuurlijk verlamd zijn om hun leven weer op te pakken.

Op 31 januari gingen we heel vroeg in de morgen op weg om The Tongariro Crossing te gaan lopen. Een wandeling door een prachtig, immens vulkaanlandschap. Ik realiseerde me hoe nietig wij zijn als mens en hoe dicht het leven en de dood bij elkaar liggen. Peter had Danielle bij zich in een klein plastic zakje.
Na een zware klim (1500 meter stijgen) en een korte pittige afdaling kwamen we op misschien wel 1 van de mooiste plekken op aarde. En hier zei Peter: “dan moet het hier maar gebeuren”. Wat een lading achter deze zo simpele woorden.

Hier heeft hij zijn Pelle los gelaten, de lucht was blauw, de wind waaide, het uitzicht was overweldigend, nietig en klein opende hij die stoere grote kerel zijn hand en daar ging ze, een traan over zijn wang, mijn hart huilde, wij omarmden elkaar en liepen weg……op weg naar het leven.