19 februari 1995 werd ik voor de eerste keer moeder, na een pittige bevalling werd de navelstreng doorgeknipt.
Dit is alleen maar een handeling, maar leidend voor de rest van je leven, want het staat eigenlijk voor loslaten.
Je knipt de navelstreng los en je leven in de nieuwe wereld start vanaf dat moment.
Als moeder hoop je dat je het allemaal goed doet, hier kreeg je geen handleiding bij, dus gewoon doen wat al die andere vrouwen voor mij hadden gedaan.
Haar eerste lachje, tandje, stapje en nog heel veel eerste keren volgde.
Samen aan de hand naar school, zwemles, en het grote loslaten was begonnen.
Eigenlijk waren al deze mijlpalen navelstrengen, je liet haar steeds weer wat meer los.
Dat het grote loslaten op 26 juli ging volgen, dat had ik nooit mee willen maken, maar ik moest het mee maken, want het was daar.
Zoals ik al eerder heb verteld ging Danielle met haar linkerhand in mijn hand dood. Ik weet nog toen haar ademhaling gestopt was, ik zo lang als ik kon hand in hand met haar ben blijven zitten.
Ik wist dat als ik haar los zou laten, dit voor altijd zou zijn, en dat gevoel wil je zo lang mogelijk uitstellen. Toen ik na ruim 45 minuten zo nodig moest plassen, wilde ik dit niet, maar moest ik dit wel, ik moest haar loslaten.
Tijdens de uitvaart ben ik met mijn linkerhand in haar linkerhand het crematorium binnen gelopen, nog even vasthouden voordat het loslaten verder ging. Vol van verdriet maar trots dat ik haar moeder heb mogen zijn.
Vandaag is Danielle haar grote zus aan haar avontuur begonnen, stage in Seveilla.
De navelstreng die op 11 juli 1996 werd doorgeknipt heeft haar de trotse zus van Danielle gemaakt, en heeft mij een nog trotsere moeder gemaakt.
Samen groeide zij op, totaal verschillende meiden, die ieder hun eigen pad bewandelde, bewandelen.
Daar waar Danielle links ging, ging Maaike rechts, zei de ene zwart, zei de ander wit.
Tijdens de uitvaart wist Maaike mooi te vertellen hoe Danielle en zij door het leven gingen, zussen ben je voor het leven!
Vandaag moest ik voor de weken die volgen loslaten, bah dat viel niet mee.
Maaike die in haar uppie 9 weken naar haar stage gaat, met haar rugzak op door de douane, jezus wat ben ik trots op haar!
Ik weet dat zij weer terug komt, de navelstreng…….. het is meer dan ik ooit heb gedacht.