Internationale taalklas.

Internationale Taalklas
Vanochtend heb ik wel een heel bijzondere presentatie mee mogen maken.
Heel dichtbij mij in de buurt heb je de Internationale Taalklas, een school voor nieuwkomers, kinderen die net uit het buitenland komen en nog geen Nederlands spreken. Nicolette gaf een presentatie voor kinderen tussen de 11 en 14 jaar. Kinderen die kwetsbaar zijn vanwege hun verleden, heden en toekomst. Voor het overgrote deel gevlucht uit onveiligheid omdat ze in een oorlogsgebied woonden en hun ouders op de vlucht gingen of op zoek waren naar vrijheid. Kinderen uit alle windstreken van deze aarde: van Syrië tot Somalië, van Amerika tot Iran, van Afghanistan tot Eritrea, van Irak tot Birma.
Nicolette had al haar improvisatietalent nodig om letterlijk en figuurlijk verstaanbaar en begrijpbaar voor deze kinderen te zijn. Om een klein stuk van haar verhaal over bewustwording van de gevaren van het gebruik van XTC over te kunnen dragen. De juffen van deze kinderen vinden het uitermate belangrijk dat dit verteld wordt aan deze sterke, maar ook kwetsbare kinderen die al een heel verleden met zich mee dragen.
Over het algemeen beheersten deze kinderen de Nederlandse taal redelijk en konden zij haar verhaal goed volgen.
Het eerste gedeelte van de presentatie, over Danielle als persoon en de manier waarop zij overleed zorgde bij sommigen voor verwarring, het maakte veel emoties los, ook vanwege het feit dat zij zelf al veel met dood, verlies, verdriet en los laten te maken hebben gehad. En er kwamen vragen, soms pijnlijk.
“Waarom heeft jou meisje drugs gegeten?”
“Als je aan haar denkt, waar denk je dan aan.”
“Ik denk dat U heel verdrietig bent dat U kind dood is gegaan.”
“Wat dacht je toen je dochter stierf?”
“Wat voelde U toen Danielle dood ging?”
Vervolgens ging het over bewustwording. En de kinderen werden nog stiller, maar er werden ook vragen gesteld, zo helder. Maar wat mij het meest verbaasde is dat zij al zoveel wisten over drugs. Het verbaasde mij niet alleen, maar ook de juffen.
“De juf: Waarom weten ze dit?”
Over de kleur van XTC:
“Dan kunnen ze pilletjes mooier maken.”
Als ik aan XTC denk dan: “De S van Superman of slecht. Snoep.”
Over de giftige stoffen in XTC:
“Chloor ken ik van het Boerhaavebad.”
“Cafeïne doet mij aan mijn moeder denken, ze drinkt veel koffie.”
Over het aan een pilletje komen:
“Wil je ook? Doe gewoon mee.”
“Ik moet wat dingen onthouden, ik schrijf het op.”
Wat ben ik blij dat ik in Nederland geboren ben. Wat heb ik in een paar uur tijd veel geleerd van deze kwetsbare groep kinderen, die tegelijkertijd zo sterk zijn.
Zij, die hebben los moeten laten, om opnieuw te kunnen ontvangen en open te kunnen staan voor nieuwe dingen. Net als Nicolette dit heeft moeten doen na het overlijden van haar zo geliefde Danielle.
Francis