Nicolette,
Gisteren voorlopig de laatste presentatie van dit schoolseizoen gehad. Volgens mij nummertje 60.
Alle presentaties ben ik erbij geweest, honderden kilometers in de auto. Meestal heel vroeg op weg, jij nog de laatste mailtjes behandelen zowel privé alsmede op je werktelefoon. Op de terugweg spraken we de presentaties nog even door, daarna ging je vaak de binnenkant van je oogleden bekijken.
Op alle scholen werden we allerhartelijkst begroet dan op weg naar het lokaal, de PowerPoint installeren en wachten op wat komen ging. Daar kwamen ze binnen, telefoon in de hand, oortjes in. Luidruchtig en vaak niet wetend wat hun te wachten stond. De druktemakers gingen gelijk achterin zitten, de meer bedeesde voorin. Wij wisselen een blik van verstandhouding, na een groot aantal presentaties weten we wel dat het goed gaat komen.
Moet ik jullie introduceren vragen de docenten geregeld, nee hoor antwoord jij dan, ik neem de klas hierbij van je over. Ik glimlach dan altijd even want ik weet wat er komen gaat.
Goedemorgen, ik heb een slechte mededeling en een goede mededeling. De telefoons gaan weg, wil ze niet horen en zien en de oortjes gaan uit. Sommigen kijken zeer verongelijkt. Zo de toon is gezet. Wat is dan de goede mededeling, durven sommige te vragen. Nou dat ik er ben zeg jij.
Nadat het eerste liedje is gehoord, begint de presentatie. Als leidraad gebruik je de Power point. Doodse stilte valt, naarmate de presentatie vordert kan je een speld horen vallen. Af en toe zie ik gezichten wegkijken en huilende kinderen. Ook docenten en volwassen toehoorders kunnen het vaak niet droog houden. De interactie die vaak volgt met zo’n groep kinderen doet jouw presentatie soms gelijk veranderen. Ik zit vaak met gekromde tenen te luisteren en bij de laatste presentatie wilde ik bijna inbreken, maar hield gelukkig mijn mond. Zoals altijd komt alles op z’n pootjes terecht en waarom? Omdat jij de taal van de kinderen spreekt.
Hoe vaak is het niet voorgekomen dat kinderen blijven hangen, nog meer vragen stellen of mededelen wat er in hun nabije omgeving voorkomt. Hoe vaak staan de docenten met open mond, omdat de kinderen na afloop van de presentatie ons een hand komen geven. Dat doen ze anders nooit zegt de docent. Wat mij opgevallen is van deze presentaties is dat waar het ene kind van 15 zich nog bedeesd afvraagt of het wel speelt in hun leeftijdscategorie , de andere in dezelfde klas door de wol geverfd en het klappen van de zweep kent. Zelfde leeftijd zelfde groep.
Wat de aanleiding van het geven van deze presentaties is geweest weten we allemaal, Wat we tot nu toe in een half jaar hebben bereikt mag jij trots op zijn. Ik ben in ieder geval vereerd dat ik hierbij mag zijn. Nu toch even de rust pakken die je nodig hebt, maar iedereen weet dat rust voor jou een relatief begrip is. toch adviseer ik je pak het even.