Lieve vriendin,

Dinsdagochtend 26 juli 2016. Deze dag kan ik mij herinneren als de dag van gisteren… Deze dag staat geschreven in mijn hart.

Maandagavond om half 6 hoorde ik dat het niet goed met je ging. Direct besloot ik om de volgende dag vrij te nemen, in de hoop dat het allemaal goed zou komen en dat ik naar je toe kon. Ik ben de rest van de avond/nacht nergens anders meer mee bezig geweest.

Dinsdagochtend 26 juli 2016 rond half 9 kreeg ik goed nieuws, er was een donor! Danny en ik besloten toen samen dat hij toch naar zijn werk kon gaan en ik kon hem bellen wanneer er iets was (verder was ik alleen, want we pasten op een huisje). Een uur lang heb ik in bed gelegen, liggen draaien en bedenken wat ik die dag moest gaan doen.

Dinsdagochtend 26 juli 2016 een paar minuten voor half 10, nog geen uur na het goede bericht. Ik zat op het randje van mijn bed toen ik het slechte nieuws hoorde… Je zou het niet halen…
Alles ging door mij heen. Ik was boos, verdrietig, ik begreep het niet. Ik stortte even helemaal in.
Direct heb ik Danny gebeld (die net op z’n werk was) dat hij naar huis moest komen. Ik hoefde niet veel te zeggen, want bij het opnemen kon hij het al horen aan mijn huil. Ik kreeg het niet voor elkaar het uit m’n strot te krijgen.
In de tijd tussen het telefoontje en dat hij thuis was, was ik alleen. Ik heb gehuild als een gek, gevloekt, geschreeuwd, waarom!? Hoe heeft dit kunnen gebeuren?

Dinsdagmiddag 26 juli 2016. Danny moest helaas terug naar zijn werk en ik had Marloes gebeld of ze de dag bij mij wilde zijn. Samen zijn we op mijn verzoek die middag naar het strand gegaan. Ik had het gevoel dat dat mij zou helpen die dag. En dat was ook zo.
Ik heb het die middag veel over je gehad met Marloes. Over alle herinneren die ik aan je heb, alles wat we hebben meegemaakt, hoe bijzonder jij voor mij was. Helaas kwam toen ook ter sprake hoe onze vriendschap stuk gelopen is toen der tijd. Ik ben die dag (niet alleen die dag) boos geweest dat dat zo gegaan is en dat ik het nooit recht gezet heb met je. Ik heb altijd gehoopt (en dat gevoel had ik ook echt) dat we elkaar weer zouden vinden en dat het dan zou zijn zoals het was. Dat we dan weer de vriendinnen zouden zijn die we waren. Helaas heb ik dat dus nooit waar mogen maken. Marloes vertelde mij die dag dat zij jou tegengekomen was een tijdje daarvoor en dat jij haar vertelde dat het wel weer goed zou komen tussen ons. Dat heeft mij wel goed gedaan.

Donderdagavond 28 juli 2016. Deze avond nam ik afscheid van jou. Ik ben jouw mama ontzettend dankbaar dat zij mij hierbij heeft geholpen en van zoiets verschrikkelijks iets heel moois gemaakt heeft. Samen met jouw gezin (die voor mij als eigen voelt) heb ik herinneringen opgehaald, gelachen, gehuild en veel geknuffeld. Dit is voor mij een heel belangrijk deel in het hele proces geweest.

Zondagavond 31 juli 2016. Samen met mijn moeder, die overgevlogen was vanuit Italië, heb ik jou nogmaals gedag gezegd. Ik ben heel blij dat ik dat toch nog samen met mama heb kunnen doen. Je lag al mooi in je velroze kist, met al die mooie bloemen en mensen om je heen. Ik denk dat ik je niet hoef te vertellen hoe geliefd je was.

Maandagmiddag 1 augustus 2016, 13.00 uur. Het moment van afscheid nemen en loslaten. Mama, Kenneth en ik hadden een mooie plek vrijwel vooraan. Het moment dat je binnenkomt in de kist barst ik in tranen uit. De avond daarvoor heb ik je nog zien liggen in die kist en was het vredig, maar nu ben ik weer boos, verdrietig en die onmacht… Kenneth houdt mij stevig vast en troost mij zo goed mogelijk. Dit was heel fijn.
Stuk voor stuk spraken jouw ouders, broertje en zusjes mooie verhalen over jou. Elke keer weer die tranen. Er worden mooie nummers afgespeeld terwijl er foto’s van jou verschijnen op beeldschermen. Wat hebben ze dat mooi gedaan.

Na alle mooie verhalen, liedjes en foto’s begint het laatste nummer te draaien en moet iedereen langzaam de zaal gaan verlaten. Omdat wij op 1 van de eerste rijen zitten, moeten we wachten tot iedereen van achteren langs jou gelopen is en de zaal verlaten heeft. Mijn hemel, wat waren dat veel mensen.
Ik zie het steeds dichterbij komen, het moment dat wij aan de beurt zijn en ik wordt steeds banger. Wij moeten aansluiten in de rij en lopen langzaam jouw kant op. Eenmaal bij jou stort ik in. Mama zegt mij jou nog een laatste kus te geven en dat doe ik. Ik geloof dat ik dat moment harder gehuild heb dan toen ik het slechte nieuws hoorde. Wat was dit kut. Godverdomme wat een kut moment.

Met z’n drieën komen we de andere ruimte binnen en zoek ik meteen de buitenlucht weer op. Ik moet bekennen dat het heel fijn was dat Kenneth zich op dat moment heel groot voor mij hield en er helemaal voor mij was. Zodra ik weer wat bijgekomen ben haalt hij wat te drinken voor mama en mij en daar staat Nikki. We pakken elkaar vast en weer komen de tranen. Samen hebben we het er even over.

We hebben wat gedronken, gesproken met anderen, een kaartje voor je geschreven en staan te wachten tot jouw ouders, broertje en zusjes de zaal binnenkomen. Er zijn veel mensen die daar op wachten en ze bij binnenkomst één voor één knuffelen, een hand geven en condoleren. Ik wacht geduldig en wanneer ik mijn kans zie geef ik je ouders een dikke knuffel.
Niet lang daarna zijn wij naar huis gegaan. Ik zet mama weer af op het vliegveld en ik rijd naar huis.

Dit was het dan. Vanaf nu moet ik het een plekje gaan geven, er mee leren leven. Ik doe mijn best het beste ervan te maken, maar er zijn ook dagen dat het even niet meer gaat.
Ik heb veel contact met je mama en probeer zo veel mogelijk voor de stichting te doen.
Ik denk elke dag aan je, onze foto staat op mijn nachtkastje en je hebt een mooie plekje op de sitetabel. Daar steek ik elke avond een kaars voor je aan en bij het uitblazen wens ik je weltrusten.

Lieve vriendin, weet dat ik je enorm mis. Ik hoop dat je ziet wat we allemaal doen om je te herdenken en hoe lief we je hebben.

Ik kan het niet afsluiten zonder te zeggen:
One day we’ll meer again. Ik hou van je ??