2016

2016

Ben ik een zwartkijker?

23 juli was de dag die alles, maar dan ook alles in mijn leven veranderde.
Dat 1e telefoontje, de autorit naar het ziekenhuis, alle beelden staan in mijn geheugen gegrift.

Je kind op deze manier aantreffen en zo te zien lijden, ik ga dat beeld nooit meer vergeten.

26 juli, ook zo een dag die nooit meer uit mijn geheugen gaat, mijn kind stierf.

1 augustus, de dag dat de crematie plaats vond…..

Alle dagen hierna tot aan nu zijn de nieuwe dagen uit ons leven.

Ben ik zwartkijker, nee zeker niet, maar dit viel bij mij niet onder de noemer pech, wel onder zwaar k@t.

Wat heeft 2016 mij nou gebracht?

Een geweldige herinnering aan het kind die mij mij moeder maakte, zij leerde mij dat het leven geleefd moet worden.
Haar manier was alleen te heftig, maar voor de tijd die ze had heeft ze geleefd.

Team Danielle is ontstaan, een stichting met warme mensen met eenzelfde missie, bewustwording!

Ik koester mijn dierbare vrienden die mijn verdriet mee dragen, familie die er altijd is, mijn gezin die geweldig hun best doen.

2016 was het jaar dat niets was wat het leek te zijn.

2017 staat te trappelen om te starten…

Voor de overgang van deze 2 jaren, morgen id bijlage van de telegraaf(vrouw)staat mijn verhaal.
Op vruw tv zal morgen een filmpje van team Danielle verschijnen.

11 januari geef ik op een grote scholengemeenschap mijn 1e presentatie.

24 januari om 1750 npo 1 het programma hoop geloof en liefde over team Danielle.

2017 wordt een jaar met een hoop nieuwe dingen.

Wij gaan verder met ons leven, maar moeten erg wennen aan onze nieuwe samenstelling.

Dank jullie voor alle lieve berichtjes afgelopen jaar.

Veel liefs

Nicolette