Zo eindigde ik 11 weken geleden mijn eerste stuk.

Danielle was toen overleden, het hele proces van de dagen tot aan de crematie waren gepasseerd.
4 dagen na de crematie eindigde ik met de zin dat mijn leven vanaf dat moment anders zou zijn.

Hoe anders anders was wist ik toen nog niet.
Je beland in een soort achtbaan waarvan de persoon achter de knoppen in de war is. De ene keer ga je razendsnel de andere keer tergend traag.
Die achtbaan zijn je emoties, ik heb er vaak geen grip op, als het gaat gaat het.

De dagen werden weken en nu zelfs al maanden. Ongelooflijk snel razen de weken voorbij.

Ik schrijf niet vaak over mijn andere gezinsleden, maar zal vandaag ook over mensen om mij heen schrijven.

Mijn partner Peter, een man van weinig woorden. Als bijna 4 jarige kwam Danielle onder zijn hoede. Na het telefoontje dat er iets niet ok is, rijden wij vol ongeloof naar het ziekenhuis. Samen praten en huilen wij hele dagen over alles wat ons bezig houdt. Het besef dat hij en zij oa nooit meer op vrijdagavond gaan borrelen er geen apjes meer heen en weer komen raakt hem erg. Stilte en Danielle worden nu in 1 adem genoemd. Dit was een niet te matchen combinatie.

De impact van het overlijden van Danielle heeft een groot bereik.
In het ziekenhuis arriveerde mijn lieve schoonzus op de dag dat het erg fout ging. Samen namen wij afscheid van Danielle alvorens zij Wessel mee nam.
Vorige week spraken wij zeer geëmotioneerd over de stilte en het besef haar nooit meer te zien of horen.
Samen huilen we.

Mijn lieve vriend die naar Frankrijk reed om Ilse te halen en savonds voor haar overlijden om 2215 aankwam. Nadat ik met Ilse afscheid van Danielle had genomen, gingen hij en ik afscheid van haar nemen. Geen apjes meer van: zullen we wat drinken ome Tom? Samen huilen we.

Danielle haar bff is overal bij geweest. Samen hebben wij afscheid van haar genomen toen zij naar het andere ziekenhuis werd gebracht.
Ook bij het proces ih uitvaartcentrum en het sluiten vd kist was zij bij mijn gezin.
Samen praten zij en ik veel over Danielle.

Mijn bff Sylvia, zij komt ala minute van de andere kant vh land. Samen huilen en praten we veel en neemt zij min moederrol met alle gemak over als ik er niet ben.

Mijn schoonmoeder, zeer broos zien wij elkaar. Veel mensen heeft zij weg moeten brengen, maar je kleinkind wegbrengen….het verdriet geeft haar tot op de dag van vandaag een vreselijk gevoel.

Dan komen al onze vrienden en ook een nicht uit alle windstreken naar huis.
Vol ongeloof praten en huilden we met elkaar.

De vriendinnen van Danielle komen langs, appen en bellen met mij. Samen praten en huilen we.

De eerste toneelspelers verschijnen ook. Vol “ongeloof” huilen zij bij mij. Nee niemand wist iets, later bleek dat samen xtc gebruiken de vriendschapsband was.
Deze mensen heb ik niet meer gezien.

Dan komt enige weken geleden een voor Danielle zeer belangrijk persoon thuis. Hoe vaak hadden wij samen in betere tijden aan tafel gezeten? Herinneringen worden opgehaald, samen staren wij vol ongeloof naar de urn.

Ondertussen bezoek ik een notaris, 21 dagen na haar overlijden zit ik daar aan de tafel. Ik zeg letterlijk als hij verneemt dat Danielle pas 21 dagen dood is dat ik haast heb. De stichting moet staan zeg ik tegen hem. Dit staat ondertussen als een huis, alles ligt nu bij de kvk.

De sponsorloop is ondertussen in werking gezet, de flyer wordt uit onverwachtse hoek door een geweldige vrouw ontwikkeld.

Mensen bieden hun diensten aan, de bal rolt.

Ondertussen krijg ik diverse mogelijkheden om te praten.

De krant
Het nieuws
Het internet

Ik besluit een interview aan de telegraaf te geven en doe dit onder een andere naam. Dit had zo zijn redenen, het was een mooi geschreven stuk.

Mijn blog wordt bij een blogsite gepost.

De website komt in de lucht.

De fb pagina groeit wekelijks.

De presentaties voor scholen worden bedacht.

Nieuwe aanbiedingen komen, ik overweeg er een aantal en kijk wat ik ermee wil.

Mijn werk ben ik weer gaan doen, heerlijk om ook hier weer mee bezig te zijn.

Vrienden brengen wekelijks bloemen, tot op de dag van vandaag krijg ik kaarten.

Ik regel dat alle kinderen de hulp daar krijgen waar nodig.
Zelf ben ik hier ook voor mijzelf achteraan gegaan.

Ondertussen sport ik weer, drink een bakkie met deze en gene.
Savonds ben ik als ik niet werk thuis.

De damtotdam loop was er, Haarlems halve en een tocht in Westerbork.

Nu 14 dagen vrij, geen afspraken, rust.

Na deze dagen ga ik starten met de scholen. Verder zetten diverse mensen en bedrijven sponsoracties op touw.
Mensen bieden hun diensten aan, geweldig!

Als gezin gaan wij de volgende periode van het nieuwe leven in, de feestdagen.
Altijd met ons zessen hebben wij de sint en kerst gevierd, dit gaat wennen worden……

Kortom, een nieuw leven met uitdagingen ligt voor ons.

Ik kan onmogelijk iedereen bedanken, daarom doe ik het maar zo!

Lieve vrienden, kennissen, buren en anderen, dank jullie wel!

Tot gauw x Nicolette