Danielle en ik hadden het regelmatig over de dood, geen zware gesprekken maar wel zo van, als ik dood ga dan….. Zelf hoopte ik natuurlijk nooit dat deze dag onderdeel van mijn leven ging worden. Toen Danielle in de ochtend overleed en het geregel omtrent de uitvaart begon, kwam uiteraard de kist ook voorbij.
Dankzij de vele gesprekken wist ik dat zij een roze kist wilde, je weet wel, zo.n knalroze!
Deze wens met de dame van de uitvaart besproken, ook ervoor gezorgd dat het een hippe kist werd. Hip hield voor mij in, niet van die rare handgrepen erop, maar op de kop en kont een grip. Tot aan de dag dat de kist klaar was werd Danielle op de Vrouw opgebaard, een prachtige “plank” ontworpen door de uitvaartleidster.
Op vrijdag was de kist klaar, wij werden voorbereid op hoe deze eruit zag en waar deze zou staan. In de kamer waar Danielle lag stond inderdaad een knalroze kist, hij was echt prachtig. Dat klinkt best gek, een prachtige kist, die dingen zijn te walgelijk voor woorden, maar hij was echt mooi!
Ik voelde de kist helemaal na met mijn handen, er zaten geen scherpe stukken aan, hij was mooi afgewerkt. Toen rees de vraag bij mij, mag ik erin liggen voordat Danielle erin gaat?
De uitvaartleidster antwoordde, ja natuurlijk, alles mag en kan.
De kist werd op de grond gezet en ik ben er eerst in gaan zitten, vond het toen toch wel wat vreemd, maar wilde het perse. Daarna ging ik liggen, er lag een kussentje in, ik kon mijn armen nog naast mij neerleggen, schouders kwamen tegen de randen aan. Het voelde alsof ik in de MRI lag, het was in ieder geval niet eng.
Nadat ik eruit was geklommen, ging de kist op een verhoging en tilden wij Danielle van de Vrouw af in de kist. Dat was toch weer anders zoals zij er nu bij lag, op de Vrouw lag zij heel makkelijk benaderbaar, nu in de kist lag zij lager en dit was toch echt De kist.
Mensen vragen mij waarom ik nou in godsnaam in die kist wilde, dat is eigenlijk heel simpel, ik heb ieder bed voor haar uitgezocht. Haar wiegje (daar kon ik niet in liggen) , haar ledikantje, bed, en de bedden die mogelijk nog volgde. Ik had het liefste naast haar gaan liggen in de kist, dat klinkt misschien wat luguber, maar zo heb ik het niet ervaren. Want of ze nou dood was of niet, het was gewoon MIJN kind. Het kind dat onder mijn hart is gegroeid, die ik groot heb zien worden en nu dood was. Koud was ze, maar dat maakte mij helemaal niets uit, was gewoon Danielle.
Zo heb ik de kinderen ook kennis laten maken met de dood.
Het was iets waar wij niet omheen konden, maar maak het maar hap klaar voor kinderen……. Ik vond dat het zo moest zijn dat ze Danielle herkende, en niet eng vonden. Daarom heb ik veel met ze gepraat, ging ik aldoor eerst zelf naar binnen om de situatie in te schatten en hun te vertellen wat ik zag. Ik legde uit dat zij koud was, mogelijk een andere uitdrukking had, wat voller was van het vocht etc etc. Hierdoor konden alle kinderen en ook anderen ervaren dat Danielle wel dood was, maar niets meer dan dat. Je kon gewoon nog tegen haar praten, ook al zei ze niets terug. Je kon gewoon aan haar handen of wangen zitten, daar gebeurde geen rare dingen door. Ongedwongen liepen kinderen rondom de kist, werd er gepraat, zelfs gelachen, gehuild en wat je ook maar wilde, niets maar dan ook niets was vreemd.
Door mijn werk als hulpverlener heb ik vaker met situaties te dealen gehad, maar nu het mijn eigen kind was, vond ik dit toch een andere soort materie.
De dag van de crematie ging de deksel voor het eerst op de kist, dit omdat de kist in de rouwauto moest. Nadat ik zelf eerst achterin ben gaan zitten (wilde ook hier weten hoe dit eruit zag en voelde) ging Danielle in de auto. De deksel wordt dan los erop gelegd, de bloemstukken van ons ouders gingen bovenop.
Bij het crematorium ging de deksel er weer vanaf, en liepen wij met Danielle naar binnen om haar daar neer te zetten.
Na de plechtigheid toen iedereen weg was, wij allen tot het moment waren gekomen wat onvermijdelijk was, ging de witte rand naar binnen en kwam de deksel erop.
Dit was een van de heftigste dingen voor de kinderen, je ziet nog gauw de hand van mijn zoon naar Danielle haar wang gaan, nog even aanraken. De jongste raakt erg van slag van dit ritueel, staat aan haar hoofdeinde en ziet haar nog als laatste.
Hierna volgt een stuk wat wij zonder de kinderen hebben gedaan, zij gaan naar de mensen in de andere ruimte.
Voordat het ovenritueel ingezet wordt, leg ik mijn zakdoek op de kist, dit was het dan.
Het leven dat ik haar op een mooie dag in 1995 schonk, was nu echt ten einde, wat ooit begon met getrappel onder mijn hart, eindigde hier.
Nicolette
Heftig Nicolet…
Ik reageer niet op alles maar lees veel van je en leef met jullie mee x
Wat prachtig geschreven, en vooral moedig, om eerst in de kist te gaan liggen, en daarna in de rouwauto, net zoals je al schreef luguber, maar je heb wel gelijk. Vind het bijzonder knap, van jullie allemaal hoe jullie met de dood van Danielle om zijn gegaan. Ben trots op je Nicolette ?