26 juli 1140, de laatste hartslag heeft plaats gevonden, de laatste ademhaling is uitgeblazen, Wat was ik bang voor dit moment, HET moment, Het moment waar ik al vaker mee bezig was geweest, maar wat toch weer vertrok. Nu was het er, en het vertrok niet eerder voordat jij meegenomen werd.

Dood, gewoon f#cking dood, hoe moest ik dit nou toch aan je zussen en broer vertellen? Aan je oma Siene, je tantes, hoe moest het nu verder?

De zuster en dokter die tot en met dit moment bij ons bleven condoleren ons, zij staan er ook wat beteuterd bij, het zal je beroep maar zijn………
De slangen waar je aanligt mogen er nog niet vanaf, omdat het een niet natuurlijke dood is moet er een speciale lijkschouwing plaats vinden. Ik wil je zo graag in mijn armen houden en niet meer loslaten, een bataljon slangen staat tussen ons in. Wel had ik je linker hand al een poos vast, deze laat ik niet eerder los dan dat het echt niet meer kan. Bij het loslaten weet ik dat dit het meest letterlijke loslaten is. Je hand was nog lekker warm toen hij in mijn hand lag, nu ik hem los liet zou hij in een rap tempo afkoelen .

Je was gewoon prachtig, dat was je al toen je nog leefde, je mooie moedervlek op je lip, je sproeten, je krullen, allemaal dood gewone kenmerken die jou zo typeerde.
Ik blijf alle momenten bij je, kus je, huil en kijk veel naar je, dood……………….

De zusters halen alle spullen van jou af na de schouwing, ik mag weer bij je, de zuster vraagt wat ik wil doen? Ik wil je haren wel kammen, ze zijn zo verschrikkelijk in de tis, ik ga een poging wagen. Ondertussen zie ik dat er op jouw linkerschouder een streepjes code is geplakt, boing die had ik even niet aan zien komen. Ik pak een doekje en leg deze over deze code heen, dat je dood bent, dat weet ik nu wel. Op het plankje verder op zie ik een kaartje met een touwtje, jezus dat zie je toch alleen in films, een touwtje om je teen? Ik pak het touwtje, ja hoor het gaat straks vast om jouw teen, jouw naam staat erop.
Ik borstel je haren, plukje voor plukje probeer ik de grote bos op je hoofd te ordenen, mijn god wat een klus!
Dan komt het moment dat ik naar huis moet, ik wil niet, ik moet je achter laten. Lichte paniek komt over mij heen, ik vraag nog een keer of ik het allemaal goed begrepen heb. Je wordt straks opgehaald, ik begin over zo.n zwarte zak, dat stuk wil ik echt niet meemaken. Ik word gerust gesteld, dat stuk vindt buiten mijn gezicht plaats.

We rijden naar huis, ik kan alleen nog maar huilen, dood, dood, dood, Danielle is dood. Hoe vaak heb ik de afgelopen jaren niet met mijn vriendinnen gesproken over mijn angst dat ze dood zou gaan? Heeeeeeeeeeeeeeeel vaak heb ik deze gesprekken gehad, maar iedere keer bleef ik ook tegen mijzelf zeggen dat ik positief moest zijn.
Bij het aanrijden van onze woonplaats hoor ik Marco Borsato op de radio, we kijken elkaar aan. Dit liedje op dit moment, hoe is het mogelijk, breng mij naar het water………..

Savonds zie ik je weer, zoals eerder beschreven lag je op de NCIS snijtafel, je was koud, je kleur was de kleur van de dood.
De dagen die volgen komt de dood steeds verder in beeld, je verkleurd per dag. Voor mij maakt het niet uit, je bent mooi en je blijft mooi.
De kist zou met de uitvaart open blijven, vlak daarvoor is het toch nog even spannend, kan het nog?
Wij vonden dat het wel kon, pff gelukkig, we kunnen je nog steeds zien en voelen.

Als de uitvaart voorbij is en wij met ons allen de kist gaan sluiten is het gevoel sluitend.
Ik weet dat dit het moment is dat alle zichtbare dood gewone zaken afgesloten worden, letterlijk en figuurlijk.
Ik heb je smorgens nog een grote kus gegeven, een snuffel in je haren, mijn god wat rook je toch altijd lekker.

Mijn kind was net als jouw kind een doodgewoon kind
Jouw vriendin was net als jij een doodgewoon kind
Jouw klasgenote was net zoals jij een doodgewoon kind
Mijn kind was jouw kleinkind, een doodgewoon kind
Mijn kind was jouw neef of nicht, een doodgewoon kind
Mijn kind was jouw buurmeisje, jouw werkneemster, jouw passagier in de bus, jouw leerling op school…………………………………………………………………………..

Mijn kind nam net zoals jij xtc, jij hebt de mazzel dat je het na kan vertellen, mijne kan dat niet meer.

Hoe gewoon is doodgewoon?