Lieve zus, je bent al 109 dagen dood. Al 109 dagen weg. Al 109 dagen naar de hemel. Ik vraag me af hoe het daarboven is, hoe het eruit ziet, of je veel bekende hebt, of je daar ook naar school gaat, of je daar ook zoveel aan ons denkt? Ik weet het niet. Ik heb een hele zware week gehad, een week waarin me hoofd is ontploft. Me gedachtes sloegen op hol, iedere dag weer, iedere dag moest ik huilen van verdriet, huilen om jou. Ik vraag me af of je je ooit heb beseft hoe het zou zijn als ik of iemand anders die dierbaar voor je was er niet meer zou zijn. Zou jij nu ook zoveel verdriet hebben? Zoveel aan me denken? Zo veel huilen? Ik weet het niet, en ik ga het nooit te weten komen zolang ik hier nog ben. Het is 12 november en dit is de allereerste sint intocht geweest zonder jou en zonder de Snapchats over sinterklaas. Binnenkort komt de eerste kerst en oud en nieuw zonder jou. De eerste december zonder jou. December was altijd onze lievelings maand, altijd zo gezellig. Altijd keek ik er naar uit, maar nu? Zo geen zin in. Ik blijf het liefst uren, dagen en zelfs wekenlang in me bed liggen en aan jou denken, foto’s kijken en netflixen. Maar ik moet, ik moet het doen zoals wij het altijd samen deden. Ookal doe ik het nu alleen. Daan nog 18 dagen voor december, nog 23 dagen voor pakjesavond, nog 38 dagen voor de verjaardag van mama, nog 44 dagen voor KERST, en nog zoveel dagen voor ik jou ooit weer zie. Daan, ik mis je. Je zit altijd in me hart en ik vergeet je nooit. Ik hou van je.