Ik lig in bed en kijk tv, ik zap wat en zie een film.
Scène van een moeder die met haar kind op de ehbo binnen komt.
Paniek, schokkende bewegingen bij het kind.
23 juli 21.40 kom ik het ziekenhuis in, jij ligt er hevig schokkend, ik voel paniek.
De volgende scène is dat het kind dood gaat, ik zie de apparatuur en “zie” dat het kind in de film dood gaat.
26 juli 11.40 ben jij officieel dood, ik zag je wegglijden, gewoon in mijn handen. Je bewoog niet meer, de apparatuur die jouw adem regelde is al een paar minuten uit. Zonder het apparaat kon jij niet meer adem halen.
De eerst volgende scène, moeder zit aan het bed en houdt de linkerhand van haar kind vast.
26 juli 11.45 ik heb je linker hand vast, kijk naar je, voel paniek, dood……dood is nooit meer leven, dood is afscheid nemen, dood is…..
Vandaag heb ik je grafsteen besteld, het ligt als een blok op mijn maag.
Ook een bevestiging van het einde.
Ik besluit de film toch uit te kijken, de moeder zet zich in om andere kinderen te helpen, zodat zij niet sterven.
Het is haar missie.
Enkele weken na de dood van mijn Danielle is stichting Team Danielle ontstaan.
1 missie….bewustwording, met als hoop dat anderen niet overkomt wat ons is overkomen.