Pieken en dalen

Pieken en dalen

Ik ben onlangs in Spanje geweest, mee naar de oude stageplek van Maaike. Na een goede vlucht en een rit in de huurauto van 3 uur komen wij aan. Ik zie veel paarden een beek en mensen die ik niet ken. Behalve 1 iemand, Laura, haar ken ik van Facebook, zij was degene die Maaike deze zomer, enkele weken na het overlijden van Danielle opving. Stichting paard in nood in Spanje heet haar stichting (klik hier). Laura ontfermt zich over ontheemde paarden, en dit doet zij met alles wat zij in zich heeft. Ook komen hier mensen die even op adem moeten komen, zo ontmoete ik een leuke vrouw met een burn out en een man die 9x in zijn leven het hoogst haalbaar op sportgebied kon halen (wereldkampioen). Ellenlange gesprekken heb ik gehad over het leven, de pieken en dalen in het leven. Vooral de man die ik sprak kon mij een schat aan informatie geven. Hij als beste van de hele wereld had alles wel zo’n beetje meegemaakt wat een mens mee kon maken. Hij hoorde van mijn stichting en had een mening over mij als niet gebruiker met een missie. Deze stelde hij ala minute bij toen wij in gesprek raakte. Ik kon dan wel niet voelen wat een gebruiker voelde, maar ik wist wel alles te benoemen en luisterde naar alles wat er te horen was, dat intrigeerde hem.

Zittend in het vliegtuig raak ik erg geëmotioneerd, zo hoog in de wolken zo dichtbij Danielle. Danielle de lachebek, die vandaag 2 jaar geleden met haar vriendje voor het eerst zonder mij op vakantie ging. Facebook stuurde mij vandaag een herinnering van die dag. Ik zie een super blije dochter die hevig verliefd op weg naar Parijs ging, met de auto. Oh wat was ik bezorgd, het zou toch wel goed gaan? Hoe kan het lopen, nu bijna 7 maanden later ben je dood, hartstikke dood. Ik ben vooral zoekend naar Danielle, denk veel aan de crematie, maar ook aan de uitvaart zelf. Ik heb alles gedaan wat ik wilde doen, heb haar alles bij leven gegeven en alles bij dood. Maar god oh god wat mis ik haar.

Ik was zojuist op het vliegveld, ik neem altijd iets voor mij kinderen mee. Ilse een Victoria secret cadeautje, Wessel een oreo, en dan begint het, ik voel dat ik wat ga vergeten. Want ik nam altijd voor 3 kinderen iets mee, maar dat hoeft nu  niet meer. Ik zie een prachtige roze fles prosecco, die zou ik voor haar gekocht hebben………..

Danielle zou voor geen goud mee zijn gegaan daar dit paarden gebeuren, wel zou zij met mij naar Spanje zijn gegaan, dit zou ik met mijn meiden gaan doen. Het leven is zo onvoorspelbaar, voordat je het weet is het voorbij…….. Of je nou negenvoudig kampioen bent en tot jezelf in de bergen tussen paarden moet komen met een schat aan informatie, of je gaat zoals ik met een berg verdriet een paar dagen voor jezelf weg. Pieken en dalen, dat is zoals het leven is.

Geniet van de dingen die je hebt, laat je niet gek maken van wat anderen denken dat goed voor jou is, want jij weet zelf waarschijnlijk wel wat goed voor jou is. Ook als je nu zegt, nee dat weet ik niet hoor, dan heb je toch een stemmetje in je achterhoofd die zegt, echt wel! Drugs is een uitweg, een moment los van de stof, niet na willen of kunnen denken, meedoen met de meute en ga zo maar door.

Verblijvend op een berg in Spanje, rijdend door prachtige landschappen, genietend van familie bezoek koesterde ik alles wat ik mee mocht maken. Mis ik mijn kind, geniet ik van de lieve apjes van mijn andere kinderen, ben ik ook weer blij dat ik naar huis ga.

Want thuis ga ik vol frisse moed verder met mijn stichting, blijf mij hard maken om bewustwording te creëren. Dit omdat ik stichting team Danielle onder jullie aandacht wil blijven brengen, weet dat je altijd een keuze hebt, en wat dat ook moge zijn, neem hem bewust.

 

 

 

Nicolette